Al Pacino

Al Pacino, czyli syn włoskich emigrantów, przyszedł na świat w Nowym Jorku 25 kwietnia 1940. Jest amerykańskim aktorem pochodzenia sycylijskiego.

Spis treści

Biografia i życiorys Ala Pacino

Okres dzieciństwa spędził w Harlemie, później natomiast podjął studia w utytułowanych szkołach aktorskich, takich jak choćby Wyższa Szkoła Aktorska, którą porzucił wkrótce, by przenieść się do Herbert Berghof Studio.

Zaczynał i określał się aktorem teatralnym, podczas gdy końcówka lat sześćdziesiątych przyniosła mu odmianę, bowiem w roku 1969 zadebiutował w filmie, by już dwa lata później zagrać w dobrym obrazie zatytułowanym „Panic in Needle” – wówczas to nie tylko skoncentrował spojrzenia krytyki, ale i szerszej publiczności, którą zadziwił swym warsztatem.

Kolejnym filmem Ala Pacino był osławiony i kultowy „Ojciec chrzestny”, który przynosząc mu sławę, oznaczał też nominację aktora do Oscara. Pacino urósł do rangi aktora wybitnego, a każda następna rola miała już tylko to potwierdzać.

Tak było i trwało do roku 1977, kiedy to artysta uczynił pewien nieroztropny krok. Otóż wystąpił wówczas w filmie pt. „Bobby Deerfield”, mianowicie w kinowej klapie. Podobnie było o dziwo z następnymi obrazami, ponieważ nieudany okazał się być zarówno „…I sprawiedliwość dla wszystkich”, jak również „Zadanie specjalne” oraz „Rewolucja”, które to produkcje również nie spotkały się z owacyjnym bynajmniej przyjęciem zarówno ze strony krytyki filmowej, jak i znacznej części publiczności.

Popularność dobrą odzyskał Al Pacino dopiero wraz z nadejściem roku 1989 roku, po roli w filmie zatytułowanym „Morze miłości”. Od tamtej pory do dziś pozostaje Pacino cały czas na szczytach.

W 1993 roku został nominowany ponownie do Oscara, a to w dwóch kategoriach: 1. Najlepszy aktor i 2. Najlepszy aktor drugoplanowy.

Przeczytaj życiorys: Katarzyna Łaniewska

Al Pacino występował rzecz jasna również na Broadwayu. Jeśli na przykład idzie o jego karierę teatralną , to w 1977 roku otrzymał nagrodę Tony za rolę w sztuce „The Basic Training of Pavlo Hummel”.

Ciekawostki o Alu Pacino

Al Pacino ma dość liczne rodzeństwo, jak przystało na rodzine włoską, ponieważ ma aż cztery siostry.
Ma troje dzieci spoza formalnych związków.
Jego nauka aktorstwa nie przebiegała wprawdzie po linii klasycznego formatu, natomiast udało mu się po zmiennych perypetiach w 1966 roku ukończyć naukę w Actors Studio u samego Lee Strasberga.
W 1965 roku założył własną filmową kompanię produkcyjną o nazwie Chal Productions.
Al Pacino odrzucił dziesiątki propozycji filmowych, do których podjęcia zachęcało go setki osób.

Cytaty Ala Pacino

„Zwykle decyzję o tym, czy zagram daną postać, podejmuję na etapie czytania scenariusza. Jeśli podczas lektury przeżyję pewnego rodzaju olśnienie, jeśli nagle w jakimś przebłysku uda mi się ogarnąć skomplikowaną psychikę filmowego bohatera, to wtedy wiem, że to rola dla mnie.”

„Na tym właśnie polega aktorstwo! Gram, udaję kogoś, kim nie jestem. Przeżywam cudze emocje. Poza tym samo życie wywołuje w nas szereg rozmaitych odczuć. To, jak postrzegamy świat, jak postrzegamy związek z drugą osobą, wpływa na nasze doznania. Odkłada się gdzieś tam w psychice. Zadaniem aktora jest odnaleźć te emocje, odgrzebać je i poddać się im lub walczyć z nimi.”

„Młode pokolenie o wiele naturalniej zachowuje się przed kamerą. Tak mi się wydaje. Są po prostu oswojeni z filmami. Nie musieli przechodzić długiej drogi z teatru poprzez kino do telewizji. Ich styl gry z założenia odpowiada wielkiemu ekranowi. Myśmy wszystkiego musieli uczyć się od początku. Nie ulega natomiast wątpliwości, że w każdym pokoleniu trafiają się wybitne jednostki, prawdziwi geniusze. I tak naprawdę ich talent nie zależy zupełnie od tego, w którym roku przyszli na świat. Dlatego też nie zamierzam osądzać, kto jest lepszy: młodsza generacja, czy stara. Najważniejsi są właśnie ci samotni indywidualiści. Jest ich niewielu, ale jak już jeden z drugim zabłyśnie, to rzeczywiście robi wrażenie!”

Przeczytaj życiorys: Brigitte Bardot

„Lepiej i więcej się uczę, przechodząc przez wszystko samemu, popełniając własne błędy. Niedobrze jest unikać błędów, które mogą nam pokazać coś nowego… „