Anton Czechow przyszedł na świat w Taganrogu 29 stycznia 1860 roku. Zmarł w Badenweiler 15 lipca 1904 roku. Był dramatopisarzem i nowelistą, jest klasykiem literatury rosyjskiej.
Biografia i życiorys Antona Czechowa
Czechow był synem sklepikarza, który jednak dołożył starań, by syn zdobył wykształcenie – Anton więc podejmował studia na medycynie w Moskwie. Pisanie było poniekąd jego zajęciem dodatkowym, zapewniającym mu utrzymanie. Jeszcze podczas swych studiów zdecydował się opublikować utwory takie jak choćby „Śmierć urzędnika”, czy też słynny jego „Kameleon”. Od najmłodszych lat zainteresowania Czechowa oscylowały wokół sztuki – czy to literatury, czy też szeroko rozumianego teatru. Pierwszy dramat Antona Czechowa autor zatytułował „Płatonow”. Utwór ten jednak został niezrozumiany przed jemu współczesnych odbiorców. Współpracował tymczasem z twórcą Moskiewskiego Akademickiego Teatru Artystycznego, człowiekiem mu przychylnym, czyli Konstantym Stanisławskim, który w 1898 roku zdecydował się wystawić dramat Czechowa zatytułowany „Mewa”. Obaj byli swego rodzaju prekursorami naturalizmu w sztuce, a zwłaszcza w teatrze. Sztuki Czechowa takie jak „Wujaszek Wania”, później „Trzy siostry”, czy też „Wiśniowy sad”, wzbudziły spory zachwyt krytyków. W 1889 roku Czechow pomimo gruźlicy pojechał na Sachalin, do surowego miejsca gdzie grupowali byli w czasach carskich więźniowie, udał się tam po nic innego, jak tylko by zebrać materiały do książki o tychże katorżnikach. W 1901 roku Czechow pobrał się z aktorką, która często była obsadzana w rolach pierwszoplanowych w jego dramatów, a mowa o Oldze Knipper.
Czechow zmarł 15 lipca 1904 roku w niemieckim w Badenweiler w Niemczech, gdzie podejmował leczenie ze śmiertelnej wtedy dolegliwości. Utwory Czechowa są liczne i wielkie, jak na przykład „Kasztanka”, „Człowiek w futerale”, czy też „Końskie nazwisko” i „Żebrak”.
Ciekawostki o Antonie Czechowie
- Drogą sprostania ambicjom ojca – drobnego sklepikarza, Czechow odebrał wykształcenie medyczne, które po prawdzie w ogóle go nie interesowało.
- Jego sztuki uchodziły w czasach jemu współczesnych za niezwykle trudne do wystawienia.
- Wartość jego sztuk spopularyzował dopiero Konstantin Stanisławski, czyli wybitny rosyjski ety teatru. Obaj nie tylko się znali, ale świetnie się nawzajem rozumiejąc wspólnie stworzyli podwaliny naturalizmu w teatrze, znacznie wyprzedzając epokę, w której przyszło im żyć.
- Czechow zmarł 15 lipca 1904 roku na skutek powikłań i wyniszczenia gruźlicą. Pomimo choroby praca literata pochłaniała go do końca, należąc dziś do zasadniczego fundamentu literatury światowej.
Cytaty Antona Czechowa
„Obojętność to paraliż duszy, przedwczesna śmierć.”
„Rdza niszczy żelazo, a kłamstwo duszę.”
„Uniwersytet rozwija wszystkie zdolności, między innymi głupotę.”
„Jak się nie ma prawdziwego życia, żyje się mirażami.”
„Człowiek lubi rozmawiać o swych chorobach, a to przecież rzecz najmniej ciekawa w jego życiu.”
„Boże, nie daj mi osądzać tego lub mówić o tym, czego nie wiem i nie rozumiem.”
Źródła
- https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Czechow-Anton-P;3889377.html
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Anton_Czechow
- https://pl.wikiquote.org/wiki/Anton_Czechow
Z wykształcenia socjolog. Swoje dziennikarskie doświadczenie zdobywał pracując w lokalnym czasopiśmie na Podkarpaciu i w regionalnej telewizji na Podbeskidziu.
Niezwykły życiorys:
|Kliknij na zdjęcie, by przejść do artykułu|
Św. Siostra Faustyna Kowalska (1905-1938) była zakonnicą, która wielką miłością ukochała Jezusa. Pan Jezus przemawiał do niej w jej duszy i uczynił ją apostołką Miłosierdzia Bożego. Przez św. Siostrę Faustynę Jezus przekazał nowe formy kultu Miłosierdzia Bożego: Obraz Jezusa Miłosiernego, Święto Miłosierdzia, Koronkę do Miłosierdzia Bożego, Godzinę Miłosierdzia oraz szerzenie czci Miłosierdzia.
Do św. Siostry Faustyny Pan Jezus skierował zdumiewające słowa: „W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do Mego miłosiernego Serca”. Mówił do niej także o Swoim niezgłębionym miłosierdziu: „Niech pokładają nadzieję w miłosierdziu Moim najwięksi grzesznicy. Oni mają prawo przed innymi do ufności w przepaść miłosierdzia Mojego. Córko Moja, pisz o Moim miłosierdziu dla dusz znękanych. Rozkosz sprawiają Mi dusze, które się odwołują do Mojego miłosierdzia. Takim duszom udzielam łask ponad ich życzenia. Nie mogę karać, choćby był największym grzesznikiem, jeżeli on się odwołuje do Mej litości, ale usprawiedliwiam go w niezgłębionym i niezbadanym miłosierdziu swoim”.
Polub nas:
Zobacz:
