Bolesław Bierut

Bolesław Bierut (ur. 1892-zm. 1956 r.) był politykiem, działaczem komunistycznym, Prezydentem RP oraz premierem w PRL, współtwórcą Polski Ludowej i przewodniczącym Krajowej Rady Narodowej.

Krótki życiorys Bolesława Bieruta

Urodził się w 1892 roku w Rurach Jezuickich. W przypadku wykształcenia, Bierut posiadał zamiast ukończonego trybu edukacyjnego ukończone partyjne kursy instruktażowe. Za pewne tkwiła w nim doza idealisty, ponieważ ze szkoły został wyrzucony mając zaledwie 13 lat – z powodu jawnego sprzeciwu Bieruta wobec programu zajęć prowadzonych wówczas w języku rosyjskim. Podjął wkrótce zawód zecera. Natomiast w latach 1925–1926 przebywał w Moskwie, dokąd miał już systematycznie trafiać, a to w związku ze współpracą z Międzynarodową Szkołą Leninowską, jako człowiek Kominternu. Tymczasem jeszcze w czasach II RP skazany został za działalność wywrotową wobec podstaw ustrojowych państwa na 7 lat więzienia (zwolniony przedterminowo w 1938 roku). W czasach II wojny został oficjalnie obywatelem ZSRR. Był to też czas, w którym Bierut jako przewodniczący Krajowej Rady Narodowej rywalizował o względy partyjne z Władysławem Gomułką, na ogół za pomocą donosów. 28 czerwca 1945 roku Bolesław Bierut powołał Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (polityczny prorosyjski satelita). Następnie, w wyniku sfałszowanych wyborów w roku 1947 Bierut wygrał wybory zostając prezydentem RP. Zakończył rządy prezydenta siłą wprowadzenia konstytucji PRL w 1952 roku, która urząd ten znosiła. Do 1956 roku Bierut był premierem, który rządy swe określił krwawą działalnością Służby Bezpieczeństwa. Zmarł 12 marca 1956 roku w Moskwie, gdzie przebywał na słynnym XX zjeździe KPZR, który napiętnował zbrodnie stalinowskie.

Rozszerzona biografia Bolesława Bieruta

Właściwie nazywał się Bolesław Biernacki, „Bierut” to pseudonim. Używał również takich pseudonimów jak „Tomasz” i „Janowski”.

Początki Bolesława Bieruta

Bolesław Bierut urodził się 18 kwietnia 1892 roku w miejscowości Rury Jezuickie, położonej niedaleko Lublina. Przyszedł na świat w rodzinie chłopskiej. Wkrótce przeprowadził się wraz z rodzicami do Lublina, aby tam rozpocząć naukę. Nie ukończył jednak szkoły, ponieważ w 1905 roku z powodu aktywnego udziału w strajkach został ze szkoły usunięty. Szkoła, do której uczęszczał, co zaciekawia szczególnie, kierowana była przez miejscową katolicką kurię i istnieją w związku z tym przypuszczenia, iż Bierut mógł zostać tam poświęcony, aby później wejść w szeregi duchowieństwa. Zamiast tego poszedł do pracy, gdzie zajmował stanowisko zecera. Z wykształcenia nie rezygnował, kształcił się bowiem później na wieczorowych kursach handlowych, wypełniając tym samym czas, ale i luki edukacyjne.

Bierut polityczny

W 1912 roku Bierut zdecydował się rozpocząć karierę polityczną, wstąpił bowiem do Polskiej Partii Socjalistycznej-Lewica. Po raz pierwszy wszedł wtedy w oficjalny konflikt z prawem, głosząc tezy nijak mające się do koncepcji ówczesnych władz polskich. Dlatego też, można mówić, że za swój światopogląd był faktycznie ścigany na mocy prawa. Wobec tego, w czasie I wojny światowej Bierut ukrywał się pod nazwiskiem Bielak. Jego aktywność polityczna niejako naturalnie skłoniła go do podjęcia aktywnej współpracy z Komunistyczną Partią Polski (KPP), do której następnie wstąpił w 1918 roku. W latach dwudziestych swą postawą zwrócił uwagę władz ZSRR, gdzie kilkakrotnie lądował na szkoleniach. Rozpoczął w związku z tym szeroko zakrojoną działalność, która została szybko doceniona, gdyż w latach 1925-27 pełnił już funkcję członka Komitetu Centralnego wspomnianej KPP.

Intruz

Obok szybkich awansów w komunistycznych strukturach, Bolesław Bierut szybko też zagrażał interesom odrodzonemu państwu polskiemu, za co kilkakrotnie był aresztowany i osadzany w zakładach karnych. W 1927 roku, nie tylko nie zrezygnował, ale udał się do Moskwy, aby tam, w moskiewskiej Międzynarodowej Szkole Leninowskiej, światopogląd swój szlifować. W 1930 roku został jako agent Kominternu wysłany do Bułgarii, skąd zdołał następnie przedostać się do Austrii oraz do Czechosłowacji. Spotkało go zatem wyróżnienie, w jego, bądź co bądź, rozpoczynającej się wówczas karierze. W 1932 roku ponownie znalazł się na terytoriach polskich, aby rozpocząć pracę jako sekretarz Komitetu Okręgowego KPP w Łodzi. Polskie władze przestały go tolerować, w związku z czym uznały Bieruta przestępcą politycznym i skazały na 7 lat więzienia. Aresztowanie to miało miejsce 11 grudnia 1933 roku, a wyrok skazujący zapadł – po przedłużającym się procesie – dopiero w lutym 1935 roku.

Ponownie na wolności

W 1938 roku wypuszczono Bieruta na mocy ówczesnej amnestii. Paradoksalnie więzienie to uchroniło go przed zaostrzonymi represjami z góry, gdyż stalinowskie czystki Bierut przeczekał z daleka od Moskwy. Ostatecznie i tak, w 1938 roku Komunistyczna Partia Polski, uległa rozwiązaniu. W 1939 roku Bolesław Bierut podjął się stanowiska księgowego w Warszawie. Po rozpoczęciu II wojny światowej postanowił przenieść się na terytoria opanowane wówczas przez Armię Czerwoną. W czasie okupacji podjął zatem pracę w Mińsku, gdzie znowu zmienił swą tożsamość, podając się oficjalnie za Białorusina. Pracował tam już jako aktyw NKWD. Wcześniej zdecydował się przyjąć radzieckie obywatelstwo przy jednoznacznym zrzeczeniu się obywatelstwa RP.

Doceniony potencjał

Niewątpliwie Bierut reprezentował dla władz ZSRR potencjał polityczny, co w połączeniu z jego ślepym oddaniem cieszyło Moskwę do poziomu takiego zaufania, które mogło już otrzymywać dyrektywy płynące prosto z samej góry. W lipcu 1943 roku Bierut został przerzucony na tereny Polski, wchodząc w skład Polskiej Partii Robotnicze, jako członek Komitetu Centralnego tegoż ugrupowania. Na miejscu szybko jednak popadł w konflikt z innym aktywnym działaczem PPR-u, Władysławem Gomułką, który sprzeciwiał się takiemu na wskroś ślepemu posłuszeństwu względem Kremla, nie mając zamiaru zaprowadzać ustroju kopiowanego z ZSRR – w Polsce. Gdy 31 grudnia 1943 roku powstała Krajowa Rada Narodowa, Bierut został zgodnie z dyrektywami przewodniczącym. Wciąż prowadził cichą wojnę z tow. Gomułką, śląc rozmaite donosy do Moskwy na tow. Wiesława. Jednocześnie Bierut uczestniczył w przygotowaniach do zawiązania się Rządu Tymczasowego.

W kierunku prezydentury

W sierpniu władze ZSRR ściągnęły go do Moskwy, gdzie podjął dialog ze Stanisławem Mikołajczykiem, który był głównym pretendentem, by objąć stanowisko premiera w nowym rządzie. Do kolejnego spotkania obydwu dżentelmenów, którzy reprezentowali wrogie sobie obozy, doszło jeszcze w 1944 roku, ponownie w stolicy ZSRR. Nie uzyskano jednak ewentualnego porozumienia, co skłoniło Sowietów do innych rozwiązań. Z dniem 1 stycznia 1945 Sowieci powołali Rząd Tymczasowy. W kwietniu 1945 roku Bolesław Bierut przyjął punkt widzenia Stalina po widzeniu z wodzem rewolucji, asystował też następnie przy podpisywaniu układu o przyjaźni pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim. W czerwcu 1945 roku ponownie był w Moskwie, gdzie ustalono już dokładniejszy skład nowego gabinetu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. 28 czerwca Bierut oficjalnie obwieścił skład rządu i fakt osobistego mu przewodzenia. Natomiast w grudniu 1945 roku Zjazd PPR wybrał Bieruta również na członka Biura Politycznego partii. 5 lutego 1947 roku został tymi tory wybrany przez Sejm Ustawodawczy na stanowisko Prezydenta Polski.

Jako premier PRL

Funkcję prezydenta Bierut sprawował do rzeczywistego zlikwidowania tego urzędu mocą Konstytucji Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej z lipca 1952 roku. Rzecz jasna jako prezydent wykonywał polecenia Moskwy, doprowadzając do ostatecznej rozprawy z niepokornym Władysławem Gomułką. 22 grudnia 1948 roku Bierut został przewodniczącym Komitetu Centralnego, jako to powstał z połączenia PPR i PPS Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 21 listopada 1952 roku do 18 marca 1954 roku był premierem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Jego rządy określiły represje względem opozycji i piętnowanie niepodległościowego podziemia. Odpowiadał za okrutne prześladowania żołnierzy z Armii Krajowej. Starał się wprawdzie lansować wytyczne programu odbudowywania gospodarczego, ale to z mizernymi skutkami. Po śmierci Stalina ostatni raz trafił do Moskwy, skąd już nie wrócił. Zmarł 12 marca 1956 roku w Moskwie podczas trwającego XX Zjazdu KPZR.

Narosło wiele kontrowersji na temat śmierci Bieruta. Podejrzewa się, iż było to przygotowane morderstwo. Należy przy tym pamiętać, iż Bierut odpowiadał ze śmierć kilku tysięcy ludzi, a to jako komunista, który bez wahania wykonywał wskazówki z Kremla, stosując przemoc wobec mieszkańców Polski.

Życie osobiste

Bierut był z usposobienia małomówny oraz nieśmiały. Poniekąd tajemniczy, co mogło wyzwalać w przedstawicielkach płci pięknej swego rodzaju zainteresowanie. Uczuciowo związany był równolegle z wieloma kobietami, trudno powiedzieć czy pogłoski o jego przelotnym związku z Wandą Wasilewską są prawdą, za to na pewno był w związku m.in. z Małgorzatą Fornalską (z córką słynnego socjologa Aleksandra Kanii) i Wandą Górską (członkinią PPR). Natomiast Od 3 lipca 1921 był żonaty z Janiną Górzyńską, którą zdradzał ze wspomnianą kochanką Wandą Górską (z tą pierwszą miał córkę Krystynę Bierut-Maminajszwili i syna Jan Chylińskiego, który to pełnił w latach 70. XX w. urząd ambasadora PRL w Niemczech Zachodnich).

Ciekawostki o Bolesławie Bierucie

• Aby się uwiarygodnić w oczach ludności polskiej zaraz po zakończeniu działań II wojny, wieloletni komuniści, a wśród nich Bierut, zgłaszali otwartą krytykę m.in. tradycji przedwojennej Komunistycznej Partii Polski, w której w znacznej większości… sami działali. W ich to rozumieniu Nowa Polska miała być państwem socjalistycznym, co wcale nie oznaczało komunizmu – raczej przeciwnie. Na dowód tego przywrócono chociażby przedwojenną instytucję prezydenta, którym to został właśnie Bierut. I jakby tego było mało – rzecz jasna dla prawdziwie czerwonych – władze Polski II połowy lat 40. nie miały programowo zamiaru nacjonalizować przemysł, lecz odwrotnie – chciano przejąc majątki zagrabione przez Niemców, by oddać je następnie prawowitym i wcześniejszym, prywatnym właścicielom. Wszystko to sprawiło ogromne wrażenie, powszechnie uwierzono w to, że Ci źli komuniści to formacja patriotyczna, narodowa czy wręcz chrześcijańska.
• Cichy, ale zdecydowany konflikt między Bierutem a Gomułką należał w partyjnym łonie do motywów nieomal legendarnych. W odróżnieniu od Bieruta bowiem, Gomułka postulował wariant komunizmu, ale na wskroś jugosłowiański, czyli z zachowaniem suwerenności od wpływów przemożnego wschodniego sąsiada.
• Śmierć Bieruta w Moskwie w 1956 roku wciąż należy do zagadek. Należało by jednak przypuszczać, iż został zamordowany przez swoich mocodawców.
• Aleksander Orłow, czyli dawny rezydent NKWD na placówce w Hiszpanii, który w obawie przed kremlowskimi czystkami uciekł w 1938 r. do Stanów Zjednoczonych, twierdził, że Bierut posługujący się nazwiskiem Bolesław Rutkowski był agentem specjalnego departamentu NKWD o statusie oficera. Nie byłoby w tym nic ciekawego, gdyby nie to, że zdaniem tegoż Orłowa, Bierut w 1935 r., a zatem wtedy, gdy przebywał w polskim zakładzie karnym, przeprowadzać miał przesłuchania na Łubiance. I jakby tego było mało, są również relacje, że po agresji Niemiec na ZSRR był także pracownikiem zarządu miejskiego w białoruskim Mińsku, a to oznaczało podjęcie współpracy z nazistami. Miała to być tak zwana matrioszka. Tak nazwano osoby wykorzystywane w operacji radzieckich służb specjalnych, wymyślonej przez Gieorgija Żukowa. Polegała ona na zastępowaniu pewnych osób innymi, do nich podobnymi, będącymi również agentami NKWD. Potwierdzało by to sprawozdanie premiera PRL Piotra Jaroszewicza, który utrzymywał, że Bierut przed 1938 i po tym czasie to były dwie różne osoby, zaledwie podobne do siebie budową ciała. Potwierdzeniem tezy o matrioszce jest niezwykle prawdopodobne zdarzenie, do jakiego doszło w 1947 r. w krakowskim Hotelu Francuskim. Wtedy to działacz antykomunistycznego podziemia przebrany za NKWDzistę wkradł się do budynku i oddał kilka strzałów do przebywającej w holu Bolesława Bieruta. Wówczas na oczach dużej liczby świadków martwe ciało komunistycznego dygnitarza wyniesiono z sali. Ale jakież było za to zdziwienie, gdy po paru chwilach w hotelu pojawił się znów… Bolesław Bierut – tym razem cały i zdrów.
• Swoje ślubowanie na prezydenta PRL zakończył zwrotem: Tak mi dopomóż Bóg.

Cytaty Bolesława Bieruta

„W gruncie rzeczy ludzie prawie w niczym się nie orientują i naprawdę nie bardzo wiedzą, czego chcą. Przede wszystkim nikt nie chce zbyt wiele pracować, a wszyscy chcą dobrze zarabiać.”

„Jesteśmy tu, by w imieniu Polski żądać, by Lwów należał do Rosji.”

„Feliks Dzierżyński to duma polskiego ruchu rewolucyjnego.”

„Dla nas ludzi partii troska o prostego człowieka o zwykłym, ale jakże czułym sercu, troska o lepsze jego życie, o lepszy jego los i przyszłość, jest sprawą najświętszą.”

Źródła

https://pl.wikipedia.org/wiki/Boles%C5%82aw_Bierut
http://www.sww.w.szu.pl/index.php?id=biografia_boleslaw_bierut
https://wypracowania24.pl/historia/7668/boleslaw-bierut-biografia-zyciorys?strona=3
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2011/10/23/przeciez-my-wcale-nie-jestesmy-komunistami-jak-bierut-i-gomulka-oklamali-polakow/#2
https://pl.wikiquote.org/wiki/Boles%C5%82aw_Bierut

Tagi: