Ewa Demarczyk

Ewa Demarczyk (1941-2020) była popularną polską aktorką i piosenkarką.

Spis treści

Ewa Demarczyk – życiorys

Ewa Demarczyk urodziła się w Krakowie 16 stycznia 1941 roku.

Odebrała wykształcenie podstawowe i średnie, by następnie studiować w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Gdy rozpoczęła studia, równocześnie zadebiutowała w “Cyruliku”, czyli w krakowskim studenckim kabarecie Akademii Medycznej. Po roku związała się natomiast z „Piwnicą pod Baranami”. Współpracowała z takimi kompozytorami jak choćby Zygmunt Konieczny. Był to równocześnie czas jej nagrań, bowiem powstały takie przeboje jak na przykład „Tomaszów”, “Taki pejzaż”, „Groszki i róże”, “Jaki śmieszny” czy też „Pocałunki”.

Na opolskim pierwszym Krajowym Festiwalu Piosenki w roku 1963, Ewa Demarczyk zaśpiewała utwory: „Karuzela z madonnami”, “Taki pejzaż” i „Czarne anioły”. Rok później wystąpiła na sopockim Międzynarodowym Festiwalu Piosenki. Wykonaniu przez nią utworu „Grande Valse Brilliante” zawdzięczała drugą nagrodę. Tymczasem w roku 1966 droga Ewy Demarczyk i kompozytora Zbigniewa Koniecznego przestała stanowić jeden wspólny kierunek. Piosenkarka rozpoczęła wówczas współpracę z Andrzejem Zaryckim. 10 lat później rozstała się z „Piwnicą pod Baranami”. Wreszcie w roku 1979 Ewa Demarczyk wydała swój album zatytułowany „Ewa Demarczyk – Live”. Rok 1986 oznacza w jej biografii założenie przez nią Państwowego Teatru Muzyki i Poezji Ewy Demarczyk.

Ostatni koncert dała w 1999 roku. Po 2000 wycofała się całkowicie z życia publicznego.

Zmarła 14 sierpnia 2020 roku w swoim mieszkaniu w Krakowie.

Była uznawana za jedną z najbardziej utalentowanych i charyzmatycznych postaci w historii polskiej sceny muzycznej. Ceniono ją za swą ekspresję, jaka bez wątpienia charakteryzowała śpiewane przez nią teksty. Posiadała przy tym niebywałą osobowość estradową oraz zdolność do wybitnych interpretacji. Wielokrotnie nagradzana była za swoje wykonania. Występowała z powodzeniem na całym świecie, m.in. w krajach takich jak Austria, Niemcy, Francja, Szwecja, Wielka Brytania, USA, Kuba czy Brazylia.

Ciekawostki o Ewie Demarczyk

W 2010 r. Ewa Demarczyk otrzymała Złotego Fryderyka za całokształt osiągnięć artystycznych.

Została uhonorowana w 2005 roku Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Porównywano ją do Juliette Greco, Edith Piaf, jej interpretacje stawiano obok kunsztu takich gigantów jak Jacques Brel.

Jej “Karuzela z Madonnami”, czyli poniekąd pierwszy przebój Demarczyk, jest tak doskonałą interpretacją tekstu Mirona Białoszewskiego, że uważana jest za prawdziwe ponadczasowe arcydzieło.

Cytaty Ewy Demarczyk

“Dawniej zdarzało się, że część słuchaczy przychodziła na moje koncerty, bo wypadało na nie przychodzić. Teraz przychodzą już tylko ci, którzy rzeczywiście potrzebują spotkania ze mną. Wydaje się, że moim wielkim zwycięstwem jest to, że mój niełatwy przecież repertuar zyskał sobie tak wielu zwolenników. A przecież początki były bardzo trudne, tak długo nie mogliśmy przekonać z Zygmuntem Koniecznym ludzi do tego, co robimy.”

“Jeżeli potrafiłam sobie zdobyć aż tylu zwolenników, mój sukces – powtarzam to – jest rzeczywiście wielki. Zawsze zakładam, że śpiewać będę w wąskim, a w każdym razie niekomercjalnym gronie. Zdarzało mi się, co prawda, wygrywać koncerty w warunkach komercjalnych, lecz zawsze uważałam to za obrzeża tego, co rzeczywiście robię i co mnie interesuje. Zdumiało mnie np. entuzjastyczne przyjęcie „Walca” na festiwalu w Sopocie. A już zupełnie niezrozumiały był dla mnie sukces „Wierszy Baczyńskiego” na następnym sopockim festiwalu. Przecież takie festiwale są
z u p e ł n i e odmienne od warunków, w których zazwyczaj występuję. Strasznie bałam się śpiewania Baczyńskiego. Uspokoił mnie dopiero profesor Wyka swoją aprobatą. Skoro Wyce się moja interpretacja podoba…”

“Moje układy z kolegami-piosenkarzami są żadne. Mam wśród nich małą grupkę przyjaciół – i to wszystko. Mieszkam zresztą w Krakowie, który kocham i którego nie chcę opuścić, a koledzy-piosenkarze w stolicy albo jeszcze gdzie indziej. Czasem tylko ogarnia mnie autentyczna rozpacz i wściekłość, gdy widzę jak bezmyślnie moja praca jest marnowana.”