Irena Dziedzic

Irena Dziedzic przyszła na świat w Kołomyi 20 czerwca 1925 roku. Była polską dziennikarką i prezenterką telewizyjną, twórczynią pierwszego polskiego talk-show zatytułowanego „Tele-Echo”. Zmarła 5 listopada 2018 roku.

Krótki życiorys Ireny Dziedzic

Jest dzieckiem Antoniego Dziedzica i Aleksandry Zajączkowskiej. Przed wybuchem II wojny światowej chodziła do żeńskiej szkoły podstawowej, zostając w końcu wychowanką s. Felicjanek jednego z lwowskich internatów. Po wejściu Rosjan rozpoczęła uczęszczanie do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki), zdając maturę w Krakowie.

W roku 1946 została redaktorem depeszowym „Echa Krakowa”, pracując później również w „Słowie Polskim” oraz w „Głosie Ludu”. Wreszcie zasiliła dział zagraniczny i kultury w „Expressie Wieczornym”. Natomiast w Polskim Radio pracowała od 1952 roku.

Związana z TVP od 1956 roku poprzez prowadzony przez nią program „Tele-Echo”, mianowicie cykl publicystyczno-rozrywkowy. Tymczasem na przestrzeni lat 1965-1968 była jedną z trzech osób zajmujących się prowadzeniem „Dziennika Telewizyjnego”. Później, bo w latach 1977-1981, redagowała dział kulturalny „Dziennika Telewizyjnego”. Przyszedł i wreszcie czas jej „Wywiadów Ireny Dziedzic” (od października 1983 do września 1991 roku).

Zmarła 5 listopada 2018 roku w Warszawie.

Biografia rozszerzona Ireny Dziedzic

Irena Dziedzic przyszła na świat jako owoc miłości jej rodziców, mianowicie Antoniego Dziedzica i Aleksandry Zajączkowskiej. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej pobierała Irena Dziedzic nauki w żeńskiej szkole podstawowej, a to jako wychowanka w internacie s. felicjanek, które to prowadziły ośrodek wówczas przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska Armii Czerwonej, we wrześniu 1939, Irena Dziedzic uczęszczała do koedukacyjnej średniej szkoły, tak zwanej wówczas dziesięciolatki, czuli w szkole mieszczącej się w dawnym gimnazjum żeńskim przy ul. Ochronek 8 (sióstr Notre Dame). Maturę natomiast zdała już eksternistycznie w Krakowie.

Perspektywy zawodowe dla Ireny Dziedzic poszerzyły się wraz z końcem II wojny – wówczas to pracę zawodową rozpoczęła w tytule prasowym „Echo Krakowa”, jako redaktor depeszowy przyjęty do pracy przez naczelnego – Adama Polewkę. Później krótko, lecz jednak, Dziedzic pracowała we wrocławskim piśmie „Słowo Polskie”. Od 1948 mieszkała Dziedzic w stolicy, gdzie początkowo mogła pracować jako depeszowiec w dość popularnym „Głosie Ludu”, aż wreszcie przyszedł ten wymarzony moment, w którym następnie znalazła się w „Expressie Wieczornym” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 tymczasem Irenę Dziedzic doceniło za zaangażowanie również Polskie Radio.

Od 1956 roku Irena Dziedzic pracowała w Telewizji Polskiej, gdzie, jak pewnie wielu pamięta, przez 25 lat (cięgle – do kwietnia 1981) Dziedzic prowadziła dość popularny program publicystyczno-rozrywkowy zatytułowany „Tele-Echo”, w latach 1965–1968 była również jedną z trojga dziennikarzy prowadzących już popularny „Dziennik Telewizyjny”. W latach 1977–1981 przeżyła awans, była wprawdzie twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w „Dzienniku Telewizyjnym”, to jednak dorobek z tych lat podważył niedawno skandal związany ze współpracą Ireny Dziedzic ze Służbą Bezpieczeństwa. Później natomiast, po dwuipółrocznej przerwie prowadziła (od października 1983 do września 1991), swój kolejny, autorski program pod tytułem „Wywiady Ireny Dziedzic”.

W latach 1977–1980 Irena Dziedzic była osobą prowadzącą jakże popularny sopocki Festiwal Interwizji. Przez 4 lata (na przestrzeni lat 2002 i 2006) co tydzień słuchacze mogli słuchać jej publicystycznych felietonów zatytułowanych „Punkt widzenia”, nie gdzie indziej, a w Programie I Polskiego Radia (audycja Pani Ireny nosiła tytuł „Muzyka i aktualności”). Po felietonie natomiast, w którym poruszyła temat lustracji, ze współpracy z Ireną Dziedzic radio zrezygnowano.

Wystąpiła oprócz tego w dwóch filmach. Pierwszym był film z 1962 roku pod tytułem „Jutro premiera”, drugim natomiast ten z 1969 roku „Polowanie na muchy”. Grała również i siebie samą, a to w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. tym pt. „Wojna Domowa” z roku 1965, później w filmie z 1971 roku „Kłopotliwa miłość”, oraz utworze filmowym „Szczur” z roku 1995. Jest Irena Dziedzic oprócz tego autorką książki, która ukazała się na półkach sklepowych w 1992 roku, pod tytułem „Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu.”

Zmarła 5 listopada 2018 roku w Warszawie.

Ciekawostki o Irenie Dziedzic

• W latach 1977–1980 Irena Dziedzic była gospodynią Festiwalu Interwizji w Sopocie.
• Irena dziedzic była autorką, która stworzyła i później przez 25 lat prowadziła pierwszy polski talk-show zatytułowany „Tele-Echo”, w którym udało jej się przeprowadzić wywiady z wybitnymi osobowościami współczesnej polskiej kultury.
• Wiele razy prowadziła festiwal piosenki w Sopocie.
• Widzów i śledzących sprawy publiczne fascynowały jednak nie tylko zawodowe dokonania Ireny Dziedzic, ale też miłosne perypetie, o których plotkowano często i głośno. Pierwszego męża, mechanika samochodowego Janusza Bałbana, zostawiła na przykład dla kolegi z pracy, Jana Suzina (†82). Lecz był to, jak wielu utrzymuje, wierzchołek sporej wielkości góry lodowej.
• Obecnie Irena Dziedzic żyje w biedzie z emerytury wynoszącej 900 złotych.

Cytaty Ireny Dziedzic

„Idola tworzy plotka.”

„Jest tyleż sposobów pracy z ludźmi, ilu samych ludzi.”

„Jestem przekonana, że życiorys nie może się składać wyłącznie z uczucia bez wzajemności.”

„Już przywykliśmy do atrakcyjnego opakowania towarów – co nam przeszkadza atrakcyjnie podawać nasze racje?”

„Na dobry bis nigdy nie jest za późno.”
„Rozróżniam dwa rodzaje ciekawości: wrogą i życzliwą.”

Źródła

• https://www.pomponik.pl/plotki/news-irena-dziedzic-zyje-w-biedzie-podjela-szokujaca-decyzje,nId,1877836
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Irena_Dziedzic
• https://www.se.pl/wiadomosci/gwiazdy/szok-irena-dziedzic-nie-ma-pieniedzy-na-zycie-aa-b4c5-BNqe-dUSM.html

Prawa autorskie do zdjęcia

Zdjęcie pochodzi z portalu wikipedia.org. Autorem jest Mariusz Kubik. Zdjęcie zostało wykorzystane na podstawie licencji CC BY-SA 3.0.

Tagi: