Irena Jurgielewiczowa

Irena Jurgielewiczowa, właściwie Irena Jurgielewicz, przyszła na świat w Działoszynie koło Wielunia 13 stycznia 1903 roku. Zmarła w Warszawie 25 maja 2003 roku. Była powieściopisarką, autorką książek dla dzieci i młodzieży, pedagogiem, wykładowcą akademickim.

Spis treści

Biografia i życiorys Ireny Jurgielewiczowej

Była absolwentem filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Rok 1928 oznacza w jej biografii uzyskanie stopnia doktorskiego w temacie „Technika powieści Stefana Żeromskiego”. Studiowała również kierunek pedagogiczny na WWP (Wolnej Wszechnicy Polskiej). W latach 1928–1935 Jurgielewiczowa pracowała w warszawskiej Sekcji Oświaty Dorosłych. Natomiast w latach 1934–1939 była wykładowcą w WWP. Jako eseistka debiutowała w roku 1933 na łamach pisma „Wiedza i życie”.

Czas okupacji oznaczał dla niej udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim. Była ponadto działaczem Armii Krajowej w stopniu porucznika. Walczyła w powstaniu warszawskim, ponosząc tego konsekwencje za sprawą późniejszego karnego pobytu w obozie dla jeńców Stalag IV B. DO Polski powróciła po wojnie – w roku 1946.
W latach 1946–1950 Irena Jurgielewiczowa prowadziła wykłady dla dorosłych z zakresu teoria oświaty, na wydziale Uniwersytetu Warszawskiego. Później, na przestrzeni lat 1950–1954, Jurgielewiczowa była kierownikiem literackim warszawskiego Państwowego Teatru Nowej. Była nauczycielką oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Początki jej pisarstwa dotyczyły utworów dla dzieci młodszych – tytuł jej debiutanckiej książki brzmiał: „Historia o czterech warszawskich pstroczkach” (1948). Później dzięki temu wyszły i inne, jak na przykład „O chłopcu, który szukał domu” (1957), w roku 1958 „Kajtek, warszawski szpak”, a w roku 1960 – Jak jeden malarz chciał namalować szczęśliwego motyla. Nie był to bynajmniej koniec pisarstwa Jurgielewiczowej – a wstęp do jej najważniejszego dzieła, mianowicie „Niespokojnych godzin”, jak również pozycji „Wszystko inaczej”, „Inna?” czy też „Ważne i nieważne”, czyli książek i psychologicznych powieści dedykowanych młodzieży, które to wyszły kolejno w roku 1964, 1968, 1975 i 1971. Wreszcie ukazała się pozycja „Ten obcy” – w roku 1961, książka która uzyskała wiele tłumaczeń w ślad za umieszczeniem jaj na Liście Honorowej IBBY.

Tymczasem autobiografia Ireny Jurgielewiczowej pt. „Byłam, byliśmy” znalazła się w roku 1998 w finale Nagrody Literackiej Nike.

Pisarka i wspaniały pedagog odeszła w Warszawie 25 maja 2003 roku.

Ciekawostki o Irenie Jurgielewiczowej

Wspomnienie pisarki zatytułowane „Byłam, byliśmy”, za sprawą docenienia ich przez zarówno krytyków jak i samych czytelników, zostały nominowane w 1998 roku do prestiżowej literackiej Nagrody Nike.
Najbardziej znaną powieścią Ireny Jurgielewiczowej jest ta zatytułowana „Ten obcy”, a przetłumaczona przez to na wiele języków znalazła się w roku 1964 na Liście Honorowej im. H.Ch.Andersena.
Irena Jurgielewiczowa została laureatką Orderu Uśmiechu, czyli nagrody przyznawanej przez dzieci.
Książki Ireny Jurgielewiczowej tłumaczone były m.in. na język włoski, czeski, rosyjski, bułgarski, japoński, ukraiński, niemiecki.
Kiedy chwalono ją za jej doskonałą pamięć, mówiła mimochodem: “Bez przesady, z wojny rosyjsko-japońskiej prawie nic nie pamiętam”.

Cytaty Ireny Jurgielewiczowej

„Wyrosłam w środowisku inteligenckim i należałam do tych, którzy od najwcześniejszych lat wychowywano w poczuciu ważności kultury” – pisała o swoim dzieciństwie. “W rozmowach prócz wszechobecnej polityki mówiło się o teatrze, o wystawach, o książkach. Stały na półkach i leżały na stołach, świeżo zdobytą umiejętność czytania ćwiczyłam na ich tytułach, które choć dziwaczne, mówiły o czymś niedostępnym, a na pewno cudownym”.

„Dokonałam w swoim życiu tylko jednego odkrycia: staram się być jak najbardziej uczciwym człowiekiem. Nie robić przykrości innym. Nie dochodzić swego, pogodzić się z tym, że krzywdy bywają w życiu. Lepiej wybaczyć, aniżeli czuć się wiecznie skrzywdzonym”.

„Bez przesady, z wojny rosyjsko-japońskiej prawie nic nie pamiętam”.