Jarosław Aleksander Kaczyński urodził się w Warszawie 18 czerwca 1949 roku. Pochodzi z rodziny o tradycjach patriotycznych – ojciec walczył w AK, matka z kolei uczestniczyła w Szarych Szeregach. Zarówno ojciec, jak i matka mają wyższe wykształcenie. Miał brata bliźniaka, Lecha Kaczyńskiego, zmarłego tragicznie prezydenta RP.
Jarosław Kaczyński jest polskim politykiem, z wykształcenia i praktyki zawodowej również prawnikiem. W czasach PRLu działał w szeregach demokratycznej opozycji, związany ściślej m.in. z Komitetem Obrony Robotników, natomiast na lata 1989 – 1991 przypadł okres jego senatorstwa I kadencji. Wielokrotnie poseł na Sejm, był nim siedem razy by w latach 2006 – 2007 zostać prezesem Rady Ministrów. Jarosław Kaczyński jest uważany za pomysłodawcę programu politycznego takich partii jak Porozumienie Centrum i Prawo i Sprawiedliwość.
Teoria i praktyka działalności
Jarosław Kaczyński posiada wykształcenie wyższe – jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji UW. Tam też się doktoryzował. W latach 1971–1976 pracował jako naukowy pracownik Instytutu Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego. Później jako adiunkt w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. W latach 1982–1983 pracował jako bibliotekarz UW, od 1980 działając w strukturach NSZZ Solidarność. Współpracował już wtedy z Janem Olszewskim i Antonim Macierewiczem, udzielając porad prawnych potrzebującym. Zajmował się następnie w stanie wojennym dystrybucją pism podziemnych. W 1982 był jednym z założycieli Komitetu Helsińskiego w Polsce – autor ówczesnego raportu o łamaniu w Polsce praw człowieka. W podziemnej prasie udzielał się też jako dziennikarz. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu – a tamże w zespole ds. reform politycznych. Brał udział w pracach formujących kształt przyszłego rządu.
Jarosław Kaczyński w PRLu
Na szczególną uwagę zasługuje tymczasem działalność Jarosława Kaczyńskiego w okresie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, ponieważ z rzeczywistością komunistyczną nie był nigdy pogodzony, a raczej przeciwnie – już z samej uwagi na rodziców, ludzi pielęgnujących tradycje i zasłużonych w walce o niepodległość Polski, zarówno Jarosław, jak i jego brat Lech wybrali drogę niejako „pod prąd” rzeczywistości, choć obaj umieli umiejętnie się w niej poruszać, co zaowocowało również efektywnością w działalności podziemnej. Otóż Jarosław Kaczyński, co należy podkreślić, brał udział w wydarzeniach marca 1968 roku, kiedy to kierownictwo partyjne przyjęło dyskurs dyskryminujący obywateli pochodzenia żydowskiego. Nie inaczej było z wydarzeniami czerwca 1976 roku, wobec których Jarosław Kaczyński odniósł się z całkowitą akceptacją żądań robotników, a dezaprobatą w stosunku do stanowiska władz. Stąd też jego ówczesne zaangażowanie w powstający KOR, następnie w Biurze Interwencyjnym Komitetu Obrony Społecznej KOR. Wówczas to ściśle współpracował, chociażby ze Zbigniewem i Zofią Romaszewskimi. Natomiast rok 1979 przyniósł kolejną odsłonę jego działalności, zgłosił bowiem swój akces do miesięcznika „Głos”, którego kierownikiem był wtedy Antoni Macierewicz. Jak wiadomo, sierpień roku 1980 przyniósł strajki we Wrocławiu, a wówczas Jarosław Kaczyński nawiązał ścisłą współpracę z komitetem strajkowym. Jego okiem w głowie został wtedy Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”, w którym rozpoczął intensywne prace na rzecz konsolidacji środowisk niepodległościowych. Kierując sekcją Ośrodka Badań Społecznych przy Regionie Mazowsze, Kaczyński wykazał się znakomitą wiedzą i wyczuciem chwili, a także kreatywnością w pracy pod presją czasu. Wkrótce przyszło mu też podpisać deklarację założycielską Klubów Służby Niepodległości. Był to już rok 1981, wtedy to też znalazł się na celowniku milicji i służb w pracach nad mającym nadejść stanem wojennym, kiedy to dotarł do strajkujących w Hucie Warszawa. Wbrew grożącym mu reperkusjom, w 1982 roku został, jak wiadomo, jednym z założycieli Komitetu Helsińskiego w Polsce. Na Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Madrycie wyłożył przykłady łamania w Polsce PRLu praw człowieka. Publikował wtedy w pismach podziemnych takich jak „Przegląd Polityczny” i „Głos Ursusa”, natomiast od sierpnia 1988 uczestniczył w pracach Klubu Myśli Politycznej „Dziekania”. W trakcie strajków roku 1988 w maju i sierpniu doradzał, razem z bratem Lechem Kaczyńskim, strajkującym w Stoczni Gdańskiej.
Po przełomie
W czasie lat ’89/’90 był redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność”, następnie minister stanu i szef kancelarii prezydenckiej. W roku 1990 został współtwórcą partii Porozumienie Centrum. Pierwszą połowę lat ’90 otworzył jako senator, by następnie zostać posłem na sejm. W roku 1993 otwarcie domagał się ustąpienia prezydenta Lecha Wałęsy oraz dekomunizacji. Rozstał się z sejmem jeszcze tego samego roku, aby powrócić do ławy poselskiej w roku 1997 z ramienia Ruchu Odbudowy Polski. Przełomowy i absolutnie rewolucyjny moment przyniósł rok 2001, kiedy to razem z bratem Lechem założył partię Prawo i Sprawiedliwość, zostając w roku 2003 prezesem tej partii, co zbiegło się w czasie z wyborem Lecha Kaczyńskiego na prezydenta Warszawy. Kolejny przełom przyniósł rok 2005, kiedy to PiS wygrało wybory parlamentarne, a Lech został równocześnie prezydentem RP. Rok później prezes Jarosław Kaczyński został premierem, zastępując na tym stanowisku Kazimierza Marcinkiewicza. Prezes zdecydował wówczas o koalicji z LPR i Samoobroną. Złożył dymisję z urzędu premiera w roku 2007, kiedy to nowym premierem po wyborach zostawał Donald Tusk. Jednak na kongresie partii PiS w 2008 swą prezesurę utrzymał. W Sejmie VI kadencji zasiadł w Komisji Łączności z Polakami za Granicą, Komisji do Spraw Kontroli Państwowej i Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej. Miał przy tym zachować fotel prezesa PiS ponownie w roku 2010.
Śmierć brata a dyskurs polityczny.
Po tragicznej śmierci Lecha w kwietniu 2010 roku Jarosław zdecydował się wystartować w wyborach prezydenckich. Uzyskał w tym celu poparcie NSZZ „Solidarność” i ROP oraz Polska Plus. Organem prasowym jego kandydatury była wówczas „Gazeta Polska”. Po pierwszej turze wyborów udało się Jarosławowi Kaczyńskiemu zająć drugie miejsce po Bronisławie Komorowskim – wchodząc tym samym do drugiej tury wyborów, jednak w drugiej poległ w starciu z Komorowskim, który został nowym prezydentem RP.
W 2011 Kaczyński został ponownie posłem na sejm, w 2013 roku zaś ponownie wybrany na prezesa PiS. W 2014, na rok przed wyborami, rekomendował na stanowisko prezydenta RP z ramienia jego partii Andrzeja Dudę, który zwyciężył Komorowskiego w 2015 roku. Natomiast również w 2015 roku PiS wygrało wybory parlamentarne, a premierem nowego rządu została Beata Szydło. Sam Kaczyński jednak nie objął żadnego stanowiska rządowego, niemniej jednak w 2016 roku ponownie wybrany prezesem PiS.
W roku 2018 po wielu konsultacjach partyjnych premierem z ramienia PiS został w miejsce Beaty Szydło Mateusz Morawiecki.
Książki godne polecenia
W lipcu 2016 ukazała się książka autobiograficzna Jarosława Kaczyńskiego pt. „Porozumienie przeciw monowładzy”.
Autor zdjęcia Jarosława Kaczyńskiego: AAR Gambit sp. z o.o.
Jak oceniasz ten artykuł?
Kliknij na gwiazdki i oceń. Twoja opinia jest dla nas ważna.
Średnia głosów to 4.5 / 5. Oddanych głosów: 2
Przykro nam, że tak oceniłeś ten artykuł.
Pomóż nam usprawnić ten artykuł. Doceniamy konstruktywną krytykę.
Dziękujemy za Twoją opinię.
Inne biografie, które mogą Ci się spodobać:
Rok później prezes Jarosław Kaczyński został premierem, zastępując na tym stanowisku Antoniego Macierewicza.Macierewicz chyba nie był nigdy premierem,może się mylę?
Dziękuję za zwrócenie uwagi. Faktycznie, Jarosław Kaczyński został w 2006 roku premierem i nastąpiło to po podaniu się do dymisji Kazimierza Marcinkiewicza (a nie Antoniego Macierewicza).