Julian Tuwim

Julian Tuwim (1894 – 1953) był polskim poetą, pisarzem, autorem skeczy i wodewili, tekstów piosenek. Tłumaczył poezję zagraniczną. Był Żydem, budząc nieraz przez to głęboką rezerwę. Jako patriota, w czasie wojny polsko – bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego.

Krótki życiorys Juliana Tuwima

Julian Tuwim przyszedł na świat w Łodzi w roku 1894. Chodził do gimnazjum. Następnie studiował prawo i polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, lecz studiów nie ukończył. Należy jednak zaznaczyć, że swe próby literackie podjął wcześniej, przełożył na przykład w wieku siedemnastu lat wiersze Leopolda Staffa – na esperanto. Natomiast jego debiut miał miejsce w roku 1913, utworem „Prośba”. Przełomowy był z kolei wiersz Tuwima zatytułowany „Wiosna”. Jednocześnie z jego inicjatywy powstał kabaret „Pod Picadorem” oraz słynna później grupa Skamander. Tuwim pisał oprócz tego teksty do kabaretów. Publikował też w „Wiadomościach Literackich”, ale i w „Cyruliku Warszawskim” oraz „Szpilkach”. Poezja Tuwima zrywała z obecnym w Młodej Polsce dekadentyzmem – stawiał raczej na witalność i radość bycia, przy tym na liberalizm i pacyfizm (m.in. w utworze „Biblia Cygańska” i „Słowa we krwi”). Julian Tuwim stał się wziętym autorem utworów dla dzieci, dzięki satyrze i dowcipowi, które widać m.in. w utworach takich jak „Abecadło” i „Lokomotywa”. Po wybuchu II wojny Tuwim emigrował do Ameryki, tam też napisał swe słynne „Kwiaty polskie”, utwór nostalgiczny, wyrażający tęsknotę za ojczyzną. Po wojnie wrócił do Polski, jednak zastane warunki i obrót spraw politycznych rozczarowały go. Miejscem jego pracy został Teatr Nowy. Podjął również pracę tłumacza, głównie przekładał dzieła twórców rosyjskich. Zmarł na atak serca w Zakopanem, 27 grudnia 1953 roku.

Tuwim był wybitnym polskim poetą, sprawdził się jako pisarz, autor skeczy, piosenek i wodewili w czasie międzywojnia polskiego, ale i sprawnie przekładał poezję zagraniczną. Bywało, że jako Żyd budził niechęć pewnych środowisk, a przynajmniej dość głęboką rezerwę. Tymczasem dowiódł swego zaangażowania w poezje wielbiącą kraj ojczysty. Trzeba tu wspomnieć pewien ważny epizod i wcale nie krótki – oto Julian Tuwim udzielał się aktywnie w czasie wojny polsko – bolszewickiej, będąc aktywnym działaczem w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego.

Biografia rozszerzona Juliana Tuwima

Julian Tuwim urodził się w Łodzi. Tam uczył się w gimnazjum. W wieku siedemnastu lat przełożył wiersze Leopolda Staffa na esperanto. Debiutował mniej znanym utworem „Prośba” w roku 1913. Był twórcą, którego życiorys określa chronologia dzieł.

Debiut popularny

Do grona poetów popularnych wszedł wierszem „Wiosna”, debiutującym w roku 1918, który został przyjęty z jednej strony bardzo ciepło, bowiem widać w nim obecny już później na stałe witalizm i kult życia płodnego, a z drugiej strony był to czas moralności, w którą zdawał się uderzać, dlatego spotkał się z krytyką polityczną. W tym samym roku powstał z jego inicjatywy kabaret „Pod Picadorem”, który założył wraz z takimi osobistościami jak Antoni Słonimski czy Jan Lechoń, a później dołączyli też: Jarosław Iwaszkiewicz i Kazimierz Wierzyński. W ten sposób powstała wówczas słynna później grupa poetycka o nazwie Skamander.

Dziennikarz satyryczny

Tuwim zarabiał pisząc teksty dla kabaretów, między innymi tego o nazwie „Qui pro quo”. Okazało się to pewną trampoliną do publikowania później na łamach „Wiadomości Literackich”. Warto podkreślić, że prowadził też działalność dziennikarską w „Szpilkach” i „Cyruliku Warszawskim”, gdzie objawił swój talent satyryczny.

Poetycki dyskurs

W swej twórczości Tuwim zerwał z dekadentyzmem Młodej Polski. Witalizm i optymizm to nastroje panujące u niego powszechnie. Widać to w „Czyhaniu na Boga”, w utworze „Sokrates tańczący”, w „Wierszy tom czwarty” i utworze „Siódma jesień”, które ukazały się na przestrzeni lat 1918 – 1923. Praktycznie we wszystkich późniejszych utworach międzywojnia poddawał krytyce ekstremizm polityczny oraz nihilizm, głosząc potrzebę pacyfizmu i liberalizmu, w takich dziełach jak „Słowa we krwi”, „Treść gorejąca”, Biblia cygańska” i „Rzecz czarnoleska”.

Twórczość dla najmłodszych

Tuwim był pod koniec II RP wziętym autorem utworów dla dzieci, a to za sprawą satyry i dowcipu, którymi okrasił swój niezrównany warsztat. Widać przecież to w popularnych utworach jak „Lokomotywa”, „Ptasie radio”, „Słoń Trąbalski” czy „Abecadło”.

Emigracja

Wybuch II wojny światowej sprawił, że Tuwim zdecydował się na emigrację do Ameryki, z początku Łacińskiej, następnie migrował do USA i Nowego Jorku. Jednak tęsknił i to bardzo, dając temu wyraz w utworze „Kwiaty polskie”, czyli poemacie romantycznym i dygresyjnym z jego podniosłym nastrojem nostalgii za tym co minione. Wielość obecnych w utworze wątków oraz stylów zadecydowała, że utwór nazwano „bukietem z całej epoki”.

Rozczarowania

Wprawdzie Tuwim wrócił do Polski tuż po wojnie, ale nie był wcale zadowolony ani z kierunku przemian, ani z rzeczywistości w ogóle. Pracował w warszawskim Teatrze Nowym. Odsunięty niejako na boczny tor, poświęcił się przekładom z Horacego, Whitmana, przede wszystkim zaś z poezji rosyjskiej, takich jak Majakowski, Błok, Lermontow. Zdążył pojawić się jeszcze „Bal w operze” oraz satyryczny zbiór „Jarmark rymów”. Zmarł na atak serca w Zakopanem 27 grudnia 1953 roku.

Ciekawostki o Julianie Tuwimie

• Tuwim był w szkole tak słaby z matematyki, że powtarzał szóstą klasę.
• Przez większą część życia zmagał się z nerwicą, depresją i alkoholizmem.
• W szczycie epoki modernizmu przejawiał w twórczości i postawie wiele cech postmodernistycznych.
• Uważany jest za pierwszego poetę masowego.
• Miał duże znamię na lewym policzku. Jego matka, żydówka, widziała w tym symbol przekleństwa losu.
• Cierpiał na agorafobię, czyli lęk przed otwartą przestrzenią.
• Przed wojną uchodził za degenerata opisującego radość życia zmysłowego.

Źródła

Tagi: