Królowa Wiktoria Hanowerska

Królowa Wiktoria zwana Wiktorią Hanowerską (Aleksandryna Wiktoria) przyszła na świat w Londynie 24 maja 1819 roku. Zmarła w Cowes 22 stycznia 1901 roku. Była królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, której władza trwała przez 63 lata. Była jednakowoż cesarzową Indii.

Spis treści

Krótki życiorys królowej Wiktorii

Królową została mając dokładnie osiemnaście lat. Rok później została koronowana na królową Wielkiej Brytanii. W roku 1840 królowa Wiktoria pobrała się z Albertem von Sachsen-Coburg-Gotha. Mieli później jedenaścioro dzieci. W roku 1842 miało miejsce kilka prób zabicia jej w trakcie zamachów, które to były za każdym razem udaremniane. Za jej panowania, zwłaszcza w pierwszym okresie, kolejny gabinety rządowe upadały przedwcześnie. Wtedy to też jej prawdziwym doradcą był jej mąż noszący tytuł księcia-małżonka. Miał on spory wpływ na to, co działo się w kraju, jednak Wiktoria rządziła oficjalnie całkiem samodzielnie. Albert zmarł jednak już w roku 1861. To pogrążyło królową w żałobie, z której wychodziła pomału. Mierzyła się później z kolejnymi gabinetami, wobec których zajmowała stanowisko opozycyjne.

W roku 1887 miały natomiast miejsce obchody jubileuszu pięćdziesięciolecia panowania Wiktorii w Zjednoczonym Królestwie. Wcześniej zdołała też uzyskać tytuł cesarzowej Indii. Zmarła prawdopodobnie na obecność krwiaka mózgu w wieku lat osiemdziesięciu jeden. Jej następcą na tronie Wielkiej Brytanii został jej syn, czyli Edward VII. Wiktoria panowała bardzo długo, bowiem przez ponad sześćdziesiąt trzy lata. Pochówek odbył się 2 lutego 1901 roku, a cały Londyn uprzednio wystrojono w biel i purpurę. Jej pomnik stanął przed budynkiem parlamentu w Kapsztadzie. Park w Hamilton również ją upamiętnia, ponieważ otrzymał na jej cześć nazwę „Victoria Park”. O życiu królowej Wiktorii powstało kilka produkcji filmowych, między innymi film zatytułowany „Young Victoria” („Młoda Wiktoria”) z Emily Blunt w roli królowej Wielkiej Brytanii.

Rozszerzona biografia królowej Wiktorii

Wiktoria (Alexandryna Wiktoria; 24 maja 1819 – 22 stycznia 1901) była królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii od 20 czerwca 1837 r., do śmierci. 1 maja 1876 r. przyjęła dodatkowy tytuł cesarzowej Indii.

Dzieciństwo i wczesna młodość

Wiktoria była córką księcia Edwarda Augusta i wnuczką króla Jerzego III. Wiktoria została wychowana pod surowym i ścisłym nadzorem swej matki, księżniczki Wiktorii z Saksonii-Coburg-Saalfeld. Spędziła dzieciństwo w pałacu Kensington, będąc osieroconą przez ojca już w wieku swych ośmiu miesięcy. Ojciec opuścił ją zbyt wcześnie zwłaszcza, że od tego czasu wychowywana była dość bezkrytycznie na niemkę. Trzeba wszakrze pamiętać, iż rodzina jej pochodziła właśnie z Niemiec. Angielski był dlatego za jej młodu drugim językiem księżniczki.

Do ukończenia swych osiemnastu lat Wiktoria musiała spać w jednym pokoju z matką, bowiem księżna chciała mieć oko na dorastającą córkę, która odkrywała wtedy płeć przeciwną jej matka obawiała się też prób zamachu na przyszła królową. Na skutek tego, dorastająca Wiktoria zaczęła wręcz nienawidzić matki. Nastoletnia Wiktoria prowadziła dziennik aż do końca życia, systematycznie zapisując swe uczucia, i stamtąd też dowiadujemy się o jej życiu osobistym najwięcej.

Rządy odziedziczone

Wiktoria odziedziczyła tron w wieku 18 lat, gdy zmarł jej wujek, król Wilhelm IV. Obiecała wtedy, iż, jak sama się wyraziła – “będę dobra”. W związku z tym Wiktoria została koronowana jako dziewiętnastolatka. Zadanie Wiktorii było trudne – ponad 100 lat wcześniej dynastia Hanowerska przyniosła Anglii postęp, ale od tego czasu straciła dobre imię. Autorytet monarchii został nadszarpnięty przez słabych królów. Wiktoria pragnęła, aby korona odzyskała dawny blask. Do tego czasu Wielka Brytania była uznaną w całej Europie monarchią konstytucyjną, w której suweren pod postacią króla posiadał stosunkowo niewielką bezpośrednią władzę polityczną. Prywatnie próbowała zatem Wiktoria wpływać na politykę rządu i nominacje ministerialne; publicznie stała się ikoną narodową utożsamianą ze ścisłymi standardami jej moralności osobistej.

Zamążpójście i polityczny dyskurs

“Małżeństwo to loteria” – napisała Wiktoria w swym dzienniku. Kiedy jednak spotkała się z Albertem, on ją oczarował, a to ponieważ, jak sama przyznała to w swych zapiskach, był przystojny, szarmancki i umiał postępować z ludźmi. Z początku uznała go za bardzo sympatycznego, by ostatecznie się jednak w nim zakochać. Wictoria poślubiła swojego pierwszego kuzyna księcia Alberta z Saxe-Coburg i Gotha w 1840 r.. Przy czym nie od razu zechciała dzielić się z nim sprawami państwowymi, o które była zwyczajnie zazdrosna. Chciała rządzić także w życiu prywatnym. Uważała, że dzielenie się władzą i pozycją może poprowadzić do utraty autorytetu. W końcu jednak ona uległa i on został współrządzącym. Zaledwie dziewięć miesięcy po nocy poślubne wezwano akuszerkę.

Dzieci i życie rodzinne

Ich dziewięcioro dzieci znalazło się później w stosunkach rodzinnych z innymi rodami królewskimi i szlacheckimi na całym kontynencie, wiążąc je razem jeszcze ściślej. Przy czym Wiktoria faktycznie nienawidziła ciąży i porodów, do tego uważała, że dzieci w wieku do pół roku są roślinami, których można się pozbyć na rzecz dobrostanu rodziców. Tym nie mniej w związku z licznym potomstwem to właśnie Wiktoria otrzymała przydomek „babci Europy”, rozprzestrzeniając swą hegemonię na kilka królewskich rodzin w Europie. Do faktów bardzo istotnych należy to, iż Wiktoria i Albert bardzo lubili życie rodzinne, szukając swego zacisza na prowincji niźli w pałacach dynastii. Albert zbudował tam też pałac w stylu włoskim – Osbourne House, skąd, jak się wkrótce okazało, zarządzano przez następne dekady Imperium Brytyjskim. To on, sam, Albert, człowiek wielu talentów, nakreślił plany rezydencji, a materiały sprowadził z najbardziej uznanych miejsc w Europie. To właśnie wtedy Wiktoria nauczyła się – jak sama wyznała w pamiętniku – “kontrolować swój porywczy temperament”.

Wdowieństwo oraz scheda polityczna

Po śmierci Alberta w 1861 roku Wiktoria pogrążyła się w głębokiej żałobie i unikała publicznych wystąpień. W wyniku jej odosobnienia republikanizm zyskał chwilowo na sile, ale w drugiej połowie panowania jej popularność się poprawiła, przynosząc umocnienie jej władzy nad Imerium. Jej złote i diamentowe jubileusze zostały to wówczas czasem publicznej celebracji.

Rządy Wiktorii trwające 63 lata i siedem miesięcy były dłuższe niż panowanie któregokolwiek z jej poprzedników i znane są jako epoka wiktoriańska. Był to okres przemian w brytyjskim przemyśle, ale i kulturze, polityce, nauce i wojsku, był to w związku z tym okres naznaczony wielką ekspansją Imperium Brytyjskiego. Królowa Wiktoria była ostatnim brytyjskim monarchą z domu Hanower. Jej syn i następca, Edward VII, zainicjował dom Saxe-Coburg i Gotha, czyli linię jego ojca.

Należy przy tym zaznaczyć, iż dzieląc łoże i biurko, Albert i Wiktoria stworzyli nową dynastię, która zaledwie dwa pokolenia później objęła wszystkie liczące się trony w Europie. Na przykład jej córka Wiktoria, zwana “Wiki”, została żoną cesarza Niemiec, będąc dzieckiem ulubionym Wiktorii – matki, natomiast Ludwika jako jedyna z dzieci poślubiła Anglika, zaś jej córka z tego związku została królową Szwecji. Edward został królem Anglii, z kolei Alicja została książną Hesji, której córka poślubiła później cara Mikołaja II. Alfred został natomiast księciem saskim, a Helena księżną Szlezwiku-Holsztyna. Córka Artura zaś została kolejną królową Szwecji. Młodo umarł Leopold, chorujący na hemofilie. Beatrycze została księżną Battenbergu – to ona spaliła dziennik matki po jej śmierci. Ta, rzec by można, szczęśliwa rodzina, została przykładem dla całej ówczasnej epoki.

Ciekawostki o królowej Wiktorii

Jej krewni i potomkowie zasiadali na tronach krajów takich jak Grecja, Jugosławia, Rosja, Rumunia i Niemcy, a obecnie panują w Wielkiej Brytanii, w Szwecji, Norwegii, w Belgii, Hiszpanii i Danii.
Już w dzieciństwie zdążyła opanować kilka języków, między innymi: niemiecki, angielski, grecki, łaciński, francuski i włoski.
Wyszła za Alberta von Sachsen-Coburg-Gotha, któremu to ona się oświadczyła.
W roku 1842 miało miejsce kilka prób zabicia jej w trakcie zamachów. Za każdym razem sprawcy zostawali ujęci, następnie postawieni w stan oskarżenia o tak zwaną zdradę główną i osadzeni na długie lata w więzieniu.
Z czasem stała się zwłaszcza dla Brytyjczyków symbolem zwycięstwa oraz triumfu prawd moralnych.

Cytaty królowej Wiktorii

“Dowiedziawszy się o tym, bardzo płakałam.”

“Wszyscy rosną, tylko nie ja!”

“Skoro podobało się Opatrzności dać mi to stanowisko, zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy, dla dobra mojego kraju.”

“Odczuwałam wielką skruchę za wszystko zło, jakie zrobiłam, i ufność w Bogu Wszechmocnym, że wesprze mnie na duszy i umyśle, pozwoli ustrzec się wszelkiego zła i iść drogą słuszności i cnoty. Ubrana byłam w białą koronkową suknię i biały czepeczek z krepy, otoczony girlandą z białych róż…”

Źródła

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoria_Hanowerska
https://wypracowania24.pl/historia/5508/krolowa-wiktoria-biografia-zyciorys?strona=3
https://pl.wikiquote.org/wiki/Wiktoria_Hanowerska