Mieczysław Fogg

Mieczysław Fogg, a właściwie Mieczysław Fogiel, przyszedł na świat w Warszawie 30 maja 1901 roku. Zmarł w Warszawie 3 września 1990 roku. Był polskim piosenkarzem, który śpiewał barytonem lirycznym.

Spis treści

Krótki życiorys Mieczysława Fogga

Mieczysław Fogg, a po prawdzie Mieczysław Fogiel, urodził się w Warszawie w roku 1901. Był polskim piosenkarzem. Jego ojciec posiadał etat na kolei, matka natomiast koncentrowała się na prowadzeniu sklepu. Mieczysław Fogg swą karierę zaczynał w roku 1928, mianowicie w Chórze Dana. Przez kolejne 3 lata przepracował na deskach rozmaitych teatrów i rewii, m.in. takich jak Polonia, Wielka Rewia, czy wreszcie Małe Qui Pro Quo oraz Tip Top. Występował zarówno w kraju, jak i za granicą. Śpiewał z bardzo popularnymi postaciami polskiej piosenki kabaretowej, do których należy zaliczyć na przykład Adolfa Dymsze, Hannę Ordonównę czy też Zulę Pogerzelską. Po odejściu z Chóru Dana, Fogg rozpoczął udaną karierę solową. Brał wkrótce również czynny udział w działaniach bojowych powstania warszawskiego. Po wojnie Fogg otworzył swoją własną kawiarnię o profilu artystycznym, którą po kilku latach był zmuszony zamknąć, a to ze względu na próby nacjonalizacji tego lokalu. Jego trwająca blisko 60 lat kariera owocowała występami w każdym zakątku świata, czy to w USA, czy tez na przykład w Izraelu. Mieczysław Fogg zmarł w Warszawie, w roku 1990.

Biografia rozszerzona Mieczysława Fogga

Życiorys Mieczysława Fogga

Mieczysław Fogg brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w roku 1920 – został wtedy ranny na froncie. W roku 1921 rozpoczął natomiast swą pracę jako kasjer w Warszawskiej Dyrekcji PKP, gdzie przepracował do roku 1935. Równolegle, bo już w roku 1922, Mieczysław Fogg udzielał się wokalnie w chórze kościoła Świętej Anny położonym na Krakowskim Przedmieściu. Podczas próby kolęd usłyszał Fogga sam Ludwik Sempoliński i zadecydował o skierowaniu go (grudzień 1922) na dalszą naukę śpiewu do profesora Jana Łysakowskiego, czyli na Wydział Wokalistyki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Kształcenie muzyczne Mieczysław Fogg kontynuował później pod kierunkiem Eugeniusza Mossakowskiego, jak również Wacława Brzezińskiego, czy też Ignacego Dygasa i Stefana Beliny-Skupiewskiego, przy czym byli później na jego drodze kształcenia wokalnego i tacy jak Adam Didur oraz Stanisława Kopfa. A wszystko po to, by zaczął śpiewać profesjonalnie, lecz najpierw, bo w roku 1926, Fogiel przyjął swój pseudonim artystyczny „Fogg”, chałturząc na obsługiwanych ślubach oraz pogrzebach.

Piosenkarski debiut Mieczysława Fogga odbył się w 1928 roku, w Chórze Dana, na scenie teatrzyku warszawskiego o nazwie Qui Pro Quo. Ze sceną tą związek Fogga trwał do 1931, potem kolejno związany był z teatrami i rewiami Banda, Polonia, Rex, Cyrulik Warszawski, Małe Qui Pro Quo, Wielka Rewia i Tip Top. Od roku 1932, Chór Dana dawał koncerty za granicą, m.in. w Niemczech, na Łotwie, w Estonii, w ZSRR, USA (w 31 stanach), Finlandii, Szwecji, Norwegii, Austrii, we Włoszech. Dla samej zaś firmy fonograficznej Odeon Mieczysław Fogg nagrywał 100-150 piosenek rocznie, otrzymując sympatyczne przezwisko „śpiewająca mrówka”. Ponadto Fogg towarzyszył wokalnie na koncertach i w nagraniach sławnych polskich artystów kabaretowych, m.in.: podczas nagrań Hanki Ordonówny, Stefci Górskiej, Adolfa Dymszy czy też Zuli Pogorzelskiej.

Po opuszczeniu Chóru Dana w roku 1938, Fogg zadebiutował jako solista – zwyciężył m.in. w ogólnopolskim plebiscycie dla słuchaczy Polskiego Radia. Występował później z własnymi recitalami oraz programami kabaretowymi z takimi chociażby jak Mira Zimińska i pianista Tadeusz Sygietyński. Mieczysław Fogg był, co bardzo istotne tu, pierwszym polskim estradowym artystą, którego występ nadała wówczas Telewizja Polska. Wystąpił on na wówczas antenie dnia 5 października 1938 oraz 26 sierpnia 1939, wtedy to bowiem miał miejsce pokaz próbnej transmisji telewizyjnej, którą nadawano z warszawskiego wieżowca Prudential.

II wojna światowa

Po słynnym apelu radiowym Romana Umiastowskiego, dnia 6 września 1939 Mieczysław Fogg opuścił stolicę wraz z grupą kilkudziesięcioosobową aktorów. Dotarł następnie do Zbaraża, a później do Lwowa. Wrócił jednak do Warszawy wkrótce, bo 31 października 1939.

Występował Fogg podczas okupacji, a za zgodą władz Podziemnej Polski, w takich kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, jak chociażby w Cafe Bodo oraz w Swann, U Aktorek jak również w kafejce Lucyna. W 1944, mianowicie tuż przed wybuchem powstania w Warszawie, Fogg pracował w charakterze kelnera, a to w kawiarni na rogu ulic Marszałkowskiej i Wspólnej.

W konspiracji Fogg miał pseudonim „Ptaszek”. W powstaniu warszawskim wziął udział jako żołnierz Armii Krajowej. Jego zadaniem było dbanie śpiewem o dobre morale powstańców, ale i szerzej – mieszkańców Warszawy – śpiewał na przykład w szpitalach, ale i na barykadach oraz w schronach (powstańcza opaska Mieczysława Fogga znajduje się dziś w Muzeum Powstania Warszawskiego). Za ten rodzaj działalności Fogg otrzymał Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.

W okresie okupacji Fogg wspierał również swoich żydowskich przyjaciół. W 1943 zdołał na przykład udzielić schronienia Ignacemu Singerowi (czyli temu, który znany jest jako Iwo Wesby), mianowicie kierownikowi muzycznemu słynnego kabaretu o nazwie „Qui pro Quo”, który to uciekł z getta warszawskiego zabierając stamtąd żonę i ośmioletnią córkę. Fogg ukrywał całą tą trójkę u siebie w mieszkaniu, a następnie znalazł później mieszkanie umiejscowione przy ul. Bednarskiej, pomagając oprócz tego w wyrobieniu im fałszywych dokumentów.

Fogg przez kilka dni efektywnie ukrywał w swoim mieszkaniu również swego przyjaciela, Stanisława Templa, który był inżynierem z Wilna, który dawał usługi wytwórni płytowej. Mimo ostrzeżeń ze strony Fogga, Tempel zdecydował się udać do getta, aby być tam ze swoją rodziną. Schronienie w mieszkaniu Fogga znalazł też Stanisław Kopf – nauczyciel śpiewu, aż do momentu przełomowego, w którym uzyskał on fałszywe dokumenty, dzięki którym mógł emigrować z Warszawy. Inny natomiast żydowski przyjaciel Fogga, czyli Ignacy Zalcsztajn, mógł dzięki jego pomocy ukryć się w mieszkaniu dozorcy w kamienicy, tej samej, w której mieszkał Fogg – artysta dostarczał przyjacielowi wówczas żywność i pieniądze.

Okres powojenny

Po wojnie, czyli w latach 1945–1946, Mieczysław Fogg prowadził w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 119 własną kawiarnię o charakterze artystycznym, o nazwie Cafe Fogg, natomiast w latach 1946–1951, Fogg kierował z sukcesami wytwórnią płyt gramofonowych Fogg Record. Obie firmy udało się jednak władzom znacjonalizować, co równoznaczne było z zakończeniem działalności tychże. Od 1946 Fogg występował w rozmaitych programach estradowych i z recitalami swego autorstwa, w których to towarzyszyły mu również m.in. żeńskie zespoły. W 1958 zwyciężył już po raz drugi w plebiscycie rozpisanym przez Polskie Radio – na najpopularniejszego piosenkarza roku. Po śmierci Maurice’a Chevaliera w roku 1972, Mieczysław Fogg był najstarszym aktywnym zawodowo piosenkarzem świata. W 1971 roku ukazał się natomiast pamiętnik Mieczysława Fogga, który autor zatytułował “Od palanta do belcanta” (pod redakcją Zbigniewa K. Rogowskiego). Występował również wówczas na słynnym w Bloku Wschodnim Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.

W okresie międzywojennym, co warte podkreślenia, Fogg nagrywał z Chórem Dana i solo dla takich wytwórni płytowych jak Odeon, Syrena Record, ale i Syrena-Electro oraz Parlophone. Po wojnie niezwykły baryton Fogga uwieczniano na płytach zarówno w kraju, jak i za granicą, m.in. w Anglii, Australii oraz USA. Płyty z jego nagraniami osiągnęły zawrotny nakład przeszło 25 milionów egzemplarzy. Dokonał także Mieczysław Fogg licznych nagrań specjalnie dla archiwum Polskiego Radia.

W trwającej ponad 60 lat swej karierze, Mieczysław Fogg wystąpił na prawie 16 tysiącach koncertów. Śpiewał w zawrotnej liczbie dwudziestu pięciu krajów Europy oraz w miejscach takich jak Brazylia, Izrael, Cejlon, również w ośrodkach polonijnych dalekiej Nowej Zelandii, Australii i wielokrotnie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Ze względu na swą niezwykle długą karierę, Mieczysław Fogg jeszcze jeszcze za życia został symbolem kultury polskiej w XX wieku. Jedna z krążących anegdot o nim w PRL-u mówiła, że gdy polscy archeolodzy odkopali starożytną mumię w Egipcie, mumia zapytała nagle: „Czy Mieczysław Fogg jeszcze śpiewa?”.

Zmarł w 1990 roku w Warszawie – jest pochowany na stołecznym cmentarzu Bródnowskim.

Ciekawostki o Mieczysławie Foggu

Za udział w Powstaniu Warszawskim Mieczysław Fogg został odznaczony prestiżowym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Płyty z nagraniami Mieczysława Fogga sprzedały się w zawrotnym nakładzie blisko 25 mln sztuk.
Pomimo zagrożenia aresztowaniem czy nawet śmiercią, podczas II wojny światowej Fogg ukrywał w swym mieszkaniu przyjaciół pochodzenia żydowskiego.
Kawiarenka artystyczna, która założył, okazała się strzałem w dziesiątkę, jednak czas w którym istniała sprawił, że Fogg musiał z interesu zrezygnować, a to w związku z inicjatywą państwową, przewidującą na przełomie lat 40. i 50. nacjonalizację wszystkiego, co było lub mogło być – prywatne.
Głos Fogga określany był i pozostaje barytonem lirycznym.
W latach 1946- 1951 Mieczysław Fogg kierował Fogg Record, czyli popularną wytwórnią płyt gramofonowych.

Cytaty Mieczysława Fogga

“Mietek będzie budował nowe szlaki kolejowe – lubił mawiać – a ja tamtędy poprowadzę pociąg. Niemile brzmiały dla mnie te ojcowskie rojenia, skoro moim właściwym pociągiem był… pociąg do śpiewania. Zresztą byłem pod tym względem prawdziwie wyrodnym dzieckiem. Nikt bowiem z rodzeństwa (…) nie objawiał najmniejszego zainteresowania profesją śpiewaczą, która dawała wówczas tak niepewny chleb. Nie mieli zresztą w tym kierunku uzdolnień. A ja w te uzdolnienia u siebie święcie wierzyłem.”

“Po jednym z naszych występów przyszedł za kulisy pewien dobrotliwie uśmiechnięty widz. – Bardzo mi się podobały ludowe piosenki śpiewane na jazzowo – powiedział z uznaniem. Był to Szymanowski.”

“W czasie pierwszej „wizyty” na Szucha gestapowiec z Café Bodo huknął na mnie od progu: „Podburzacz Polaków! Polski już nigdy nie będzie i nigdy nie wrócą żadni Polacy! Nie rozumiesz tego?! Przecież jesteś inteligentem”. Skwapliwie chwyciłem się tego słowa i odparłem z głupia frant opanowując zdenerwowanie: „Jestem artystą, śpiewam dla sztuki”. Szwab spojrzał na mnie niezdecydowanie, nie mając pewności czy robię z niego durnia, czy też jestem absolutnym kretynem, nie rozumiejącym jego pretensji. Na szczęście dla mnie musiał wybrać ten drugi wariant oceny.”

“W latach 30. podpisywałem kontrakty na sto piosenek rocznie. Limit ten przekraczałem o pięćdziesiąt. (Nazywano mnie „śpiewającą mrówką”).”