Neron przyszedł na świat 15 grudnia 37 w rzymskim Ancjum. Zmarł 9 czerwca 68 roku w Rzymie. Był piątym cesarzem rzymskim (lata 54–68), synem Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa i Agrypiny Młodszej, która to była później żoną cesarza Klaudiusza. Neron dał się poznać przede wszystkim jako despota i ekscentryk.
Krótki życiorys Nerona
Neron, Nero Claudius Caesar Drusus Germanicus – przyszedł na świat w 37 roku, w Ancjum (dzisiejsze Włochy). Był cesarzem rzymskim. Jego ojcem był Domicjusz Ahenobarbusa, natomiast matką Agrypina Młodsza. Neron został cesarzem Rzymu w roku 54, po uprzednim otruciu przez jego matkę panującego cesarza Klaudiusza. Neron był według źródeł bardzo głodny władzy cesarza Rzymu, rywalizując na każdym możliwym polu z rzymskim senatem, przysparzając tym sobie bez wątpienia wielu wrogów. W połowie lat 60. miał miejsce wielki pożar Rzymu, a opinia publiczna – w tym przede wszystkim polityczni wrogowie Nerona – uznali jego właśnie za winnego podpalenia. Neron był bowiem autorem nowego projektu w zabudowaniu przestrzennym Rzymu, wydając przy tym obowiązek posiadania sprzętu do gaszenia pożarów w każdym z rzymskich budynków mieszkalnym. Jego, jak powiadają historycy, osobliwe zapatrzenie w siebie, jak i niewątpliwy despotyzm, miały wpływ na fakt wybuchu dużego buntu przeciwko cesarzowi, który opuszczony przez swe oddziały, a także najbliższych, popełnił samobójstwo w roku 68.
Biografia rozszerzona Nerona
Neron został adoptowany przez swojego wujka Klaudiusza i stał się spadkobiercą i następcą Klaudiusza. Podobnie jak Klaudiusz, Neron został cesarzem za zgodą gwardii pretorianów. Matka Nerona, Agrypina Młodsza, prawdopodobnie była zamieszana w śmierć Klaudiusza i wyniesienie Nerona na cesarza. Zdominowała wczesne życie i decyzje Nerona, dopóki nie odrzucił jej. Pięć lat po objęciu panowania w Rzymie, zamordował ją.
W pierwszych latach swego panowania Neron zadowalał się prowadzeniem kraju przez matkę, swojego nauczyciela Lucjusza Annaeusa Senekę i jego prefekta pretoriana, Sekstusa Afraniusa Burrusa. W miarę upływu czasu zaczął odgrywać bardziej aktywną i niezależną rolę w polityce rządowej i zagranicznej. Podczas swego panowania buntowniczy generał Korbulo przeprowadził udaną wojnę i wynegocjował pokój z Imperium Partów. Jego generał Suetonius Paulinus zmiażdżył poważny bunt w Wielkiej Brytanii, prowadzony przez Iceni Queen Boudica. Królestwo Bosporańskie zostało na krótko włączone do imperium i rozpoczęła się pierwsza wojna żydowsko-rzymska. Neron skupił się głównie na dyplomacji, handlu i życiu kulturalnym imperium, fundując budowanie teatrów i promując gry sportowe. Występował publicznie jako aktor, poeta czy też muzyk. W oczach tradycjonalistów podważyło to godność i autorytet jego osoby, status i urząd. Jego ekstrawagancki, obejmujący całe imperium program prac publicznych i prywatnych był finansowany przez wzrost podatków, który był bardzo drażliwy z perspektywy interesów klasy średniej i rzymskich klas wyższych. Różne intrygi przeciw jego życiu zostały ujawnione; wówczas to przywódcy, w większości dworzanie Nerona, zostali straceni.
W 68 r. n. e. Vindex, gubernator galijskiego terytorium Gallia Lugdunensis, zbuntował się. Wspierał go Galba, gubernator Hispania Tarraconensis. Bunt Vindexa nie powiódł się, ale Neron uciekł z Rzymu, gdy niezadowolone władze cywilne i wojskowe Rzymu wybrały Galbę na cesarza. Popełnił samobójstwo 9 czerwca 68 r. n. e., kiedy dowiedział się, że został osądzony zaocznie i skazany na śmierć jako wróg publiczny. Został w ten sposób pierwszym rzymskim cesarzem, który popełnił samobójstwo. Jego śmierć zakończyła dynastię Julio-Claudian, wywołując krótki okres wojen domowych znany jako Rok Czterech Cesarzy.
Okres władzy Nerona jest zwykle kojarzony z tyranią i ekstrawagancją. Większość źródeł rzymskich, takich jak Swetoniusz i Kasjusz Dio, przedstawia zdecydowanie negatywne oceny jego osobowości i panowania; Tacyt twierdzi, że lud rzymski uważał go za kompulsywnego i skorumpowanego. Swetoniusz mówi, że wielu Rzymian wierzyło, że Wielki Ogień Rzymu został zainicjowany przez Nerona, aby oczyścić przeszkody na drodze jego planów budowy kompleksu pałacowego, Domus Aurea. Według Tacyta Neron pojmał chrześcijan, którzy zostali następnie jego kozłami ofiarnymi, bowiem spalił ich żywcem, motywowany nie przez sprawiedliwość publiczną, ale – jak uważają źródła – przez osobiste okrucieństwo. Niektórzy współcześni historycy tymczasem kwestionują wiarygodność starożytnych źródeł dotyczących tyrańskich czynów Nerona. Kilka źródeł maluje Nerona w bardziej korzystnym świetle. Istnieją dowody na jego popularność wśród ludów rzymskich, zwłaszcza we wschodnich prowincjach Imperium, gdzie powstała popularna legenda, że Neron wcale nie umarł, więc wróci.
Ciekawostki o Neronie
- „Kazał zabić matkę, pozbawił życia żonę, oskarżany jest o podpalenie Rzymu i prześladowanie chrześcijan” – taki portret Nerona nakreślił w „Żywotach cezarów” kronikarz rzymski – Swetoniusz.
- Popełniając samobójstwo Neron miał powiedzieć: „Jaki artysta ginie we mnie”.
- Neron w opinii jemu współczesnych był pewnie najkrwawszym cesarzem w historii.
- Wychowawcą Nerona był wybitny pisarz, poeta oraz filozof – Seneka Młodszy.
- Opisy rządów Nerona w zasadzie wypełniają całą powieść pt. „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza.
- Pomimo licznych wad, miał i Neron swe zasługi. Otóż na jego rozkaz rozpoczęto wiekopomną budowę Kanału Korynckiego, który to miał za zadanie pozwolić statkom na omijanie całego półwyspu Peloponez. Projekt jednak ukończono dopiero w XIX wieku.
Źródła
https://pl.wikipedia.org/wiki/Neronhttps://en.wikipedia.org/wiki/Nero
https://biografia24.pl/neron/
https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/953331,Neron-%e2%80%93-tyran-i-despota-o-duszy-artysty
https://pl.wikiquote.org/wiki/Neron
Z wykształcenia socjolog. Swoje dziennikarskie doświadczenie zdobywał pracując w lokalnym czasopiśmie na Podkarpaciu i w regionalnej telewizji na Podbeskidziu.