Piotr Skarga, herbu Pawęża, przyszedł na świat w miejscowości Grójec 2 lutego 1536 roku. Zmarł 27 września 1612 roku w Krakowie. Był polskim duszpasterzem – jezuitą, uczonym i teologiem, pisarzem i typem ponadczasowego kaznodziei – a dla wielu do dziś po prostu przedstawicielem polskiej kontrreformacji. Swe „Żywoty świętych” i „Kazania sejmowe” napisał również będąc nadwornym kaznodzieją króla Zygmunta III Wazy.
Biografia i życiorys Piotra Skargi
Pochodził z rodziny chłopów majętnych. Za swe zasługi koncyliacyjne, szczególnie dobre zasługi jako doradca i kaznodzieja, od króla Zygmunta III Wazy otrzymał Skarga tytuł szlachecki i herbowy majątek. Uzyskawszy zaszczytny stopień bakałarza Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego Skarga zdecydował się na wyjazd do Lwowa, gdzie wyświęcono go na kapłana. Dalsza kariera Skargi odbywała się w Rzymie, gdzie mógł też zasilić szeregi jezuitów. Po powrocie do kraju natomiast Skarga zdecydował się poświęcić działalności typu filantropijnego i kontrreformacyjnego, zyskując z czasem coraz to większy majestat i wpływy będąc członkiem dworu królewskiego.
Największą poczytność koncentrowała jego hagiografia, w tym przede wszystkim zbiór Skargi zatytułowany „Żywoty świętych”, który osiągnął zawrotną jak na czasy Polski wieku szesnastego liczbę ośmiu wydań podczas dwudziestu lat. Obrazowały dzieła te główną istotę zainteresowań Skargi, bowiem usiłował, wcale nie bez rezultatów, swym piśmiennictwem przywrócić to religii właśnie katolickiej pierwszeństwo nad odłamami czasów w końcu przecież szerzącej się reformacji, której był Skarga zdecydowanym przeciwnikiem, a która zyskiwała coraz to nowe zaplecza w ilości zwolenników.
Skarga dążył do jedności religijnej kraju, która to miała według jego zamysłu za zadanie przekładać się na społeczną spójność, ale i spójność moralną obywateli, stając się prawdziwym antidotum na podziały, które widocznie musiały wg. niego wyniszczać wówczas Rzeczpospolitą. W swoich dziełach podejmował więc na przykład krytykę religijnej tolerancji w kraju, wzywając do wynoszenia ponad to katolicyzmu, dla którego to przepadał za cytowaniem na poparcie słów Pisma Świętego. Biblia została zresztą dla Skargi głównym źródłem pod wieloma względami, jako inspiracja światopoglądowa, ale również w obrębie wymowy i stylistyki, kształtując w ten sposób jego barokowy styl.
Skarga był też filantropem całkiem wybitnym, mianowicie był on założycielem przykładowo pierwszej zinstytucjonalizowanej dobroczynności na terenie Polski, zarazem obrońcą biedniejszych przedstawicieli polskiego społeczeństwa. To też znalazło się jako odzwierciedlenie w popełnianych przez niego pismach, m.in. w jego „Kazaniach sejmowych”, gdzie piętnował wadliwe działanie przewodów prawnych, czy też szerzej – prawodawstwa.
W kwestiach politycznych Skarga natomiast wywyższał królewski autorytet, bardzo ostro obchodząc się z faktem szlacheckiej samowoli, wskazując na przykład na rażące braki i niezgodności w działaniu samych sejmików szlacheckich, które to z jednej strony znacznie obciążały budżet państwa, z drugiej – nie niosąc za sobą absolutnie żadnych, jego zdaniem, wymiernych korzyści.
Zmarł 27 września 1612 roku, w Krakowie.
Ciekawostki o Piotrze Skarga
- W Krakowie Piotr Skarga założył specjalny lombard dla ubogich, pierwowzór instytucji charytatywnej pomagającej chorym i bezdomnym.
- Był również wybitnym duszpasterzem na terenach Litwy i Białorusi. Inspirował tam intensywnie do założenia wielu kolegiów jezuickich, np. w Rydze, Połocku, czy też w Dorpacie.
- Był Skarga zwolennikiem ograniczenia szlacheckiej władzy Sejmu i zdecydowanego powiększenia władzy królewskiej. Piętnował przy tym wady polskiej szlachty. Był oprócz tego przeciwnikiem przyjęcia przez Zygmunta III korony szwedzkiej.
Cytaty Piotra Skargi
„Ten taki rozum zowie się też diabelski. Bo czart niocz się więcej nie stara, jedno aby ludzie wieczne dobra jako i on tracili i nic o tym, co jest po śmierci, nie myślili, ale się tylo tym dobrym mienim widomym zabawiwszy i na nim się w grzechach uwichławszy, na wieki ginęli. A też pospolicie taka świecka mądrość wszytek swój dowcip, dóbr tych świeckich dostając, na oszukanie i na szkody ludzkie obraca, co jest własno piekielnikom, którzy na takim dowcipie i warstacie zasiedli.”
Źródła
- https://wypracowania24.pl/jezyk-polski/233/piotr-skarga-kazania-i?strona=3
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr_Skarga
- https://pl.wikiquote.org/wiki/Piotr_Skarga_(kaznodzieja)
Niezwykły życiorys:
|Kliknij na zdjęcie, by przejść do artykułu|
Św. Siostra Faustyna Kowalska (1905-1938) była zakonnicą, która wielką miłością ukochała Jezusa. Pan Jezus przemawiał do niej w jej duszy i uczynił ją apostołką Miłosierdzia Bożego. Przez św. Siostrę Faustynę Jezus przekazał nowe formy kultu Miłosierdzia Bożego: Obraz Jezusa Miłosiernego, Święto Miłosierdzia, Koronkę do Miłosierdzia Bożego, Godzinę Miłosierdzia oraz szerzenie czci Miłosierdzia.
Do św. Siostry Faustyny Pan Jezus skierował zdumiewające słowa: „W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do Mego miłosiernego Serca”. Mówił do niej także o Swoim niezgłębionym miłosierdziu: „Niech pokładają nadzieję w miłosierdziu Moim najwięksi grzesznicy. Oni mają prawo przed innymi do ufności w przepaść miłosierdzia Mojego. Córko Moja, pisz o Moim miłosierdziu dla dusz znękanych. Rozkosz sprawiają Mi dusze, które się odwołują do Mojego miłosierdzia. Takim duszom udzielam łask ponad ich życzenia. Nie mogę karać, choćby był największym grzesznikiem, jeżeli on się odwołuje do Mej litości, ale usprawiedliwiam go w niezgłębionym i niezbadanym miłosierdziu swoim”.
Polub nas:
Zobacz:
