Stefania Sempołowska przyszła na świat w polskiej miejscowości Poloniusz, 1 października 1869 roku. Zmarła w Warszawie 31 stycznia 1944 roku. Była polską nauczycielką i działaczką oświatową, bojowniczką o prawa dziecka, dziennikarką i pisarką.
Biografia i życiorys Stefanii Sempołowskiej
Stefania Sempołowska dorastała w majątku rodzinnym w miejscowości Polonisz, w Wielkopolsce. Natomiast z początkiem lat 80. XIX w. Sempołowska przeniosła się wraz z matką do Warszawy, gdzie mogła być świadkiem jednego z pogromów ludności żydowskiej. To wydarzenie sprawiło, że wykształciła się w niej postawa pewnego sprzeciwu wobec rasizmu i szowinizmu.
W Warszawie Sempołowska mogła też uczęszczać do tajnej szkoły prowadzonej przez Jadwige Teodezje Papi. W wieku zatem swych 17 lat, Sempołowskiej udało się zdać egzamin na “Patent nauczycielski”, co odbyło się przed warszawską komisją rządową. Zaczęła w ślad za tym pracę w zawodzie, a także zaczęła zajmować się publicystyką o charakterze oświatowym, postulując konieczność pełnego dostępu do oświaty wszystkich ówczesnych warstw społecznych.
Na przełomie XIX i XX w. Stefania Sempołowska była uczestniczką kursów specjalnych Warszawskiego Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego, co też odbyła w towarzystwie takich znakomitości jak działacz ludowy Teofil Kurczak oraz Jadwiga Jahołkowska.
Jako członek Towarzystwa Oświaty Demokratycznej o nazwie “Nowe Tory” była współredaktorem czasopisma dedykowanego młodzieży pt. “Z bliska i z daleka”, ale i dwutygodnika “W słońcu” – dla dzieci i wychowawców. Okres międzywojenny natomiast oznaczał dla Sempołowskiej jej udzielanie się w organizacji jaka było Towarzystwo Opieki nad Więźniami “Patronat”.
Ważne z punktu widzenia jej działalności jest to, iż pomimo przeciwieństw losu, do samej swej śmierci Sempołowska pozostała osoba wierną swoim ideałom.
Czas rewolucji w roku 1905 był tym momentem, w którym Sempołowska mogła zainicjować zjazd w ramach delegatury kół nauczycielskich, jakie działały na terenach Królestwa Polskiego – co też odbyło się w Pilaszkowie 1 października 1905 roku. Na tymże zjeździe nauczyciele mogli zadeklarować solidarność z protestami ludowymi oraz wbrew powszechnemu zakazowi zaborcy, uczestnicy zjazdu postanowili prowadzić dalsze nauczanie w szkołach ludowych na bazie języka polskiego.
W trakcie rewolucji 1905 roku Sempołowska prowadziła również ważną akcje, bowiem tą pomocową dla więźniów politycznych. Wraz ze swym partnerem, mianowicie adwokatem nazwiskiem Stanisław Patek, Sempołowska pokierowała Kołem Obrońców Politycznych.
Czas II wojny sprowadził na nią ciężką chorobę. Sempołowską zaopiekowała się wówczas dość słynna, bo działająca w ramach PPS-Wolność, Równość, Niepodległość, Aniela Steinsbergowa (mianowicie osoba, której nauczycielką z początkiem XX wieku była właśnie Sempołowska).
Stefania Sempołowska spoczęła w rodzinnym grobowcu na warszawskich Powązkach.
Ciekawostki o Stefanii Sempołowskiej
- Za swoją działalność Stefania Sempołowska była kilkakrotnie aresztowana, nawet wydalono ją do Galicji, poddano szykanom ze strony władz carskich. Sprawy były niejednokrotnie na krawędzi, a Sempołowska na przykład w 1898 była więziona w słynnym X Pawilonie w Cytadeli Warszawskiej.
- Przepadała za kwiatami. Założyła w Warszawie jedną z pierwszych na terenach dawnej Polski pracownię sztucznych kwiatów.
- Podejmowała naukę w tajnej szkole osobistości niezwykłej, bo Jadwigi Teodozji Papi, która to uchodziła za ikonę środowiska pedagogicznego tamtych czasów (przełom wieków).
- W wieku swych 17 lat otrzymała patent nauczycielski.
- W związku z tym, że Stefania Sempołowska zmarła ponad 70 lat temu, jej pisma należą do wolnej domeny, a artykuły Stefanii Sempołowskiej zawarte w książce pt. “Publicystyka społeczna” można przeglądać na stronie publikacje.org.
Źródła
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stefania_Sempo%C5%82owskahttps://www.polskieradio.pl/39/247/Artykul/1519705,Stefania-Sempolowska-%e2%80%93-niosla-kaganek-oswiaty
Jakub Mazur jest z wykształcenia socjologiem, który swoje zawodowe życie poświęcił pracy dziennikarskiej. Doświadczenie dziennikarskie zdobywał pracując m.in. w podkarpackim czasopiśmie oraz regionalnej telewizji na Śląsku. Prywatnie jest wielkim fanem historii, a pasją tą dzieli się poprzez publikacje na portalu Zyciorysy.info. Jest autorem ponad 1000 tekstów biograficznych.