Święta Cecylia była dziewicą i męczennicą chrześcijańską, która żyła na początku III wieku. Jest świętą Kościoła katolickiego i prawosławnego.
Życiorys św. Cecylii
Głównym dokumentem, który mówi o życiu Cecyli jest pochochący z V wieku opis jej męczeńskiej śmierci. Według tego dokumentu Cecylia była dobrze urodzoną Rzymianką i urodziła się na początku III wieku. Matka wychowała ją na chrześcijankę i Cecylia od dziecka pragnęła poświęcić życie Bogu. Była ponoć olśniewająco piękna i według starej tradycji z miłości do Chrystusa złożyła ślub czystości. Jej ojciec jednak zmusił ją, aby poślubiła młodego patrycjusza o imieniu Walerian, który był poganinem.
Jakub de Voraigne pisze w Złotej legendzie, że Cecylia podczas nocy poślubnej wyznała Walerianowi, że towarzyszy jej anioł, który strzeże czystości jej ciała. Walerian powątpiewając, zażądał, aby pokazała mu tego anioła. Cecylia powiedziała mu wówczas, że ujrzy go dopiero, gdy przyjmie wiarę chrześcijańską. Walerian zgodził się i przyjął chrzest z rąk papieża Urbana I. Gdy Walerian powrócił do Cecylii znalazł ją towarzystwie anioła trzymającego dwa wieńce z róż i lilii. Wręczył wieńce Cecylii i Walerianowi i powiedział „Te wieńce przez zachowanie czystości zachowajcie nietknięte, bom je wam od Boga przyniósł”. Dla osób nieczystych te wieńce miały być niewidoczne.
Również brat Waleriana ochrzcił się i obaj zaczęli wieść godne życie. Nadeszły jednak czasy prześladowań, Rzymianie uwięzili braci i kazali im oddać hołd pogańskim bóstwom. Za odmowę obu ucięto głowy. Gdy sędzia-namiestnik Almachiusz dowiedział się, że Cecylia jest chrześcijanką i własny majątek oraz majątek Waleriana rozdała ubogim, kazał ją aresztować.
Żołnierze byli oczarowani jej pięknością i błagali ją by wyrzekła się wiary, aby uratować swoje życie, lecz odpowiedziała im: “Nie lękajcie się spełnić nakazu, bowiem moją młodość doczesną zamienicie na wieczną młodość u mego oblubieńca, Chrystusa”. Miała też powiedzieć: „Umrzeć nie znaczy stracić swej młodości, lecz zamienić ją na lepszą. Jest to tak, jakby oddać błoto, a otrzymać w zamian złoto. Mój Pan oddaje stokroć więcej, niż Mu się ofiaruje”. Pod wpływem jej odpowiedzi miało nawrócić się 400 żołnierzy, którzy przyjęli chrzest od papieża Urbana I.
Sędzia, który był urzeczony jej urodą próbował błagać ją by miała wzgląd na swoją młodość. Cecylia jednak nie ustąpiła, więc próbował zmusić ją do wyparcia się wiary poprzez męki. Kazał dusić ją parą nad ogniem w łaźni. Cecylia za sprawą cudu Bożego zamiast duszącego dymu czułą orzeźwiający ją powiew wiatru. Namiestnik się rozgniewał i kazał ją ściąć mieczem. Kat na widok jej piękna i młodości nie miał odwagi jej zabić. Uderzył ją trzy razy, jednak nie były to ciosy śmiertelne. Krew, która wypłynęła z jej szyi zabrali ze czcią chrześcijanie jako najcenniejszą relikwię. Cecylia po trzech dniach konania oddała ducha Bogu. Zmarła 22 listopada 230 roku.
Ciało św. Cecylii
Ciało św. Cecylii odkryto w 824 roku w katakumbach św. Kaliksta. Było w nienaruszonym stanie, w pozycji leżącej, lekko pochylone ku ziemi. Na polecenie papieża św. Paschalisa I złożono je w bazylice jej poświęconej na Zatybrzu. Bazylika została wybudowania w IV wieku na miejscu domu świętej, w którym zamieszkała ze swoim mężem.
Dnia 19 października 1599 roku kardynał tytularny bazyliki św. Cecylii Paolo Emilio Sfondrati, podczas prac renowacyjnych, które zostały przez niego zainicjowane, w obecności świadków dokonał identyfikacji relikwii męczennicy. W sarkofagu odnaleziono cyprysową skrzynię, a w niej ciało, które zostało nietknięte przez czas, leżące na prawym boku i przykryte jedwabnym welonem przesiąkniętym krwią, a pod nim widoczna była suknia przetykana złotą nicią. Rzeźbiarz Stefano Moderno został wezwany, aby sporządzić rysunek ciała św. Cecylii, który wykorzystał następnie do wyrzeźbienia marmurowego posągu przedstawiającego ciało św. Cecylii w pozycji, w jakiej odnaleziono jej ciało w 1599 roku. Jego rzeźba, która przedstawia leżącą św. Cecylię z zawiązanymi oczami i rękami, znajduje się do dziś w głównym ołtarzy kościoła w Zatybrzu, a jedna z pierwszych kopii w katakumbach Kaliksta.
Patronka muzyków
Św. Cecylia jest patronką chórzystów, lutników, muzyków, organistów i zespołów wokalno-muzycznych. Była często przez artystów przedstawiana nie jako dziewica i męczennica, ale jako właśnie patronka muzyków.
Przypisywano jej błędnie grę na organach, jednak prawdopodobne jest, że grała na innym instrumencie, gdyż ówczesne kobiety rzymskie kształciły się często w grze na harfie.
Uznano ją patronką muzyki kościelnej, gdyż w aktach męczeństwa znaleziono zapis mówiący o tym, że gdy muzycy przygrywali na jej weselu to ona w swoim sercu śpiewała hymn miłości do Chrystusa.
Pozostałe informacje
Cecylia uznawana jest za świętą, a jej imię wymieniane jest w Kanonie Rzymskim.
Jest przedstawiana w ikonografii chrześcijańskiej jako orantka (osoba modląca się na stojąco ze wzniesionymi rękoma), a w późniejszych wizerunkach w tunice z palmą męczeńską w dłoni. Atrybutami świętej są: anioł, instrumenty muzyczne (cytra, harfa, lutnia, organy), płonąca lampka, miecz, wieniec z białych i czerwonych róż (symbolizujące niewinność i męczeństwo).
W Kościele katolickim wspomnienie liturgiczne św. Cecylii przypada na 22 listopada.
Według “Legenda Aurea” jej imię wywodzi się od określenia “Caeli Lilia” (lilia niebios).
Ku jej czci powstało wiele bractw i towarzystw muzycznych, utwór muzyczny G.F. Handla czy festiwale muzyczne.
Źródła
Postać św. Cecylii: Obraz Guido Reni’ego z 1606 roku.
Kolekcja kart “Żywoty Świętych”, ks. Stanisław Pacholikhttps://pl.wikipedia.org/wiki/Cecylia_z_Rzymu
https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-22a.php3
https://kosciol.wiara.pl/doc/490503.Piekno-milosc-smierc-i-muzyka-sw-Cecylia
https://deon.pl/kosciol/sw-cecylia-patronka-muzyki-koscielnej,265917
Jak oceniasz ten artykuł?
Kliknij na gwiazdki i oceń. Twoja opinia jest dla nas ważna.
Średnia głosów to 5 / 5. Oddanych głosów: 2
Przykro nam, że tak oceniłeś ten artykuł.
Pomóż nam usprawnić ten artykuł. Doceniamy konstruktywną krytykę.
Dziękujemy za Twoją opinię.
Inne biografie, które mogą Ci się spodobać:
