Św. Gertruda Wielka (1256-1302) była niemiecką mniszką benedyktyńską, jedną z największych mistyczek średniowiecznych. Jest świętą Kościoła katolickiego.
Spis treści
Św. Gertruda Wielka – życiorys
Wykazy hagiograficzne znają pod tym imieniem: 5 świętych i 2 błogosławione. Nasza Święta jest najgłośniejsza wśród nich. Bywa również nazywana Gertrudą z Helfty, gdyż tam wstąpiła do benedyktynek.
Św. Gertruda Wielka przyszła na świat 6 stycznia 1256 roku. Nie znamy miejscowości jej urodzenia, ale wiemy, że znajdowała się ona w pobliżu miasta Eisleben w Turyngii (Niemcy). Żywoty mylą często naszą Świętą z Gertrudą z Hackenborn, która była również zakonnicą i żyła w tym samym czasie w. Niemczech jako opatka. Nie znamy rodziców Świętej — ani ich imion, ani ich stanu. Germańskie imię Gertruda znaczy tyle, co „wierny szczep”. Jako dziecko Święta została oddana do benedyktynek w 5 roku życia na naukę i wychowanie.
Kiedy św. Gertruda wstąpiła do klasztoru w Helfta opactwo było ogniskiem kultury na całe Niemcy. Opatką była wówczas Gertruda z Hackenborn a mistrzynią nowicjatu św. Mechtylda, którą mylnie uważano za siostrę św. Gertrudy. Pod ich kierunkiem św. Gertruda czyniła szybkie postępy na drodze do doskonałości chrześcijańskiej. Dnia 27 stycznia 1281 roku Gertruda przeżyła swoje mistyczne zaślubiny z Boskim Oblubieńcem. Rozpoczął się odtąd nowy etap jej życia, potężnego wzlotu do nieba. Święta otrzymała dar kontemplacji, charyzmat nadprzyrodzonych ekstaz i objawień, jak też: proroczych wizji. Z polecenia Pana Jezusa opisała je w dziele Objawienia, w którym dała analizę swoich stanów duchowych i mistycznych przeżyć. Przekazała w tym dziele również polecenia, jakie otrzymała od Chrystusa. Dzień ten Święta nazwała swoim nawróceniem, gdyż od tej pory poczuła wstręt do wszystkiego, co ziemskie, a zaczęła smakować w kontemplacji i przeżyciach mistycznych. Zaczęła rozczytywać się w Piśmie świętym, które dawało jej kopalnię myśli i refleksji. Rozkoszowała się również w dziełach: św. Augustyna, św. Grzegorza Wielkiego i św. Bernarda, znajdując w nich słodycz nieopisaną.
Pragnąc naśladować Jezusa Chrystusa, św. Gertruda zaczęła zadawać sobie różne pokuty i umartwienia, tak że omal nie znalazła się nad grobem. Pan nie szczędził jej dodatkowych cierpień, które nie opuszczały jej aż do śmierci: były to cierpienia natury fizycznej i duchowej. Śmierć dopiero położyła im koniec 13 lub 17 listopada 1302 roku, gdy miała zaledwie 46 lat życia.
Relikwii św. Gertrudy nie ma, gdyż zostały zniszczone w 1346 roku. Święta przeszła do historii właśnie przez swoje dzieło Objawienia, czyli Poseł Bożej pobożności, które zaliczyło św. Gertrudę do największych mistyków Kościoła. W dziele tym występuje także Święta jako powiernica Serca Jezusowego, które się jej objawiało pod wielu formami i obrazami. Ale dzieło to wsławiło najwięcej Świętą przez prorocze przepowiednie i wizje w nim zawarte. Św. Gertruda występuje w nim wyraźnie jako posłanka Chrystusa, przez którą przemawia Chrystus — tak do poszczególnych dusz, jak do całych społeczności, jak również do Kościoła. Dzieło to przetłumaczone na wszystkie europejskie języki rozpowszechniło się w tysiącznych odpisach, tak że należało do najbardziej upowszechnionych i znanych. Ponadto Święta zostawiła inne jeszcze pisma, jak na przykład: Ćwiczenia duchowne, Modlitwy i Listy. Pisane są one w języku łacińskim, który wówczas był w powszechnym użyciu. Większość pism dyktowała. Pierwszy druk pism św. Gertrudy ukazał się w Kolonii, staraniem miejscowych kartuzów w roku 1536. Odtąd mnożyły się nakłady i wydania.
Dzień dorocznej pamiątki Świętej Kościół zatwierdził jednak późno, bo dopiero w roku 1606. Niebawem została św. Gertruda ogłoszona patronką Ameryki Południowej, która miała wówczas nazwę Indii Zachodnich. Na cały Kościół kult Świętej rozciągnął jeszcze później papież Klemens XII na prośbę króla polskiego, Augusta II Sasa w roku 1732. Obchodzono je najpierw 16 listopada, potem 15 listopada, obecnie zaś 16 listopada.
Imię św. Gertrudy spotyka się w Polsce raczej rzadko i to na terenach kiedyś przynależnych do Niemiec. Nosiła je m.in. córka księcia Henryka Pobożnego (wnuczka św. Jadwigi), żona Bolesława I, księcia Mazowsza. Istnieje w Polsce jedna wioska Gertrudów w Radomskim, która zapożyczyła swoją nazwę od imienia Gertrudy.
Ikonografia najczęściej przedstawia Świętą w stroju opatki, z pastorałem w ręku, chociaż nigdy tego urzędu ani godności nie piastowała. Wyraźnie w tym mylą ją artyści z Gertrudą, opatką z Hackenborn.
Św. Gertruda Wielka – modlitwa za dusze w czyśćcu cierpiące
Podczas jednej z licznych wizji Pan Jezus podyktował św. Gertrudzie prostą, krótką i niezwykle skuteczną modlitwę. Jezus obiecał, że każdorazowe odmówienie tej modlitwy uwolni z czyśćca 1000 dusz. Modlitwa daje niewyobrażalne możliwości pomocy duszom cierpiącym w czyśćcu.
Modlitwa św. Gertrudy uwalniająca 1000 dusz z czyśćca:
Ojcze Przedwieczny,
ofiaruję Ci, Najdroższą Krew Boskiego Syna Twego,
Pana naszego, Jezusa Chrystusa
w połączeniu ze wszystkimi Mszami świętymi
dzisiaj na całym świecie odprawianymi,
za dusze w Czyśćcu cierpiące, za umierających,
za grzeszników na świecie,
za grzeszników w Kościele powszechnym,
za grzeszników w mojej rodzinie,
a także w moim domu. Amen.
Źródła
Grafika: Miguel Cabrera, 1763 rokŚwięci na każdy dzień, ks. W. Zaleski SDB, 1982
https://radioniepokalanow.pl/niezwykla-modlitwa-ktora-uwalnia-1000-dusz-z-czyscca/
