Św. Henryk II

Święty Henryk II (973-1024) był księciem Bawarii w latach 995-1005, królem Niemiec od 1002 roku, królem Włoch od roku 1004 i cesarzem rzymskim od roku 1014. W 1146 roku został kanonizowany przez Kościół katolicki.

Św. Henryk II – życiorys

Św. Henryk urodził się 6 maja 973 roku w Abbach koło Kalhein lub w Hildesheim. Jego rodzicami byli: Henryk Kłótliwy, książę Bawarii oraz Gisela, córka księcia Konrada z Burgundii. Jego siostra, Gisela, wyszła za św. Stefana, króla Węgier. Wychowawcą św. Henryka był św. Wolfgang, późniejszy biskup Ratyzbony, a także bł. Ramwold.

Po śmierci ojca w 995 roku, Henryk został księciem Bawarii. Następnie po śmierci cesarza Ottona III wybrano go w 1002 roku królem Niemiec. Na wybór ten wpłynął metropolita Moguncji, św. Wigillis. Henryk II koronowany w Moguncji, szybko zdobył sobie uznanie w całych Niemczech.

Prowadząc od 1004 roku wojnę z polskim królem Bolesławem Chrobrym, złączył się z pogańskimi Wieletami, co było jego klęską o charakterze moralno-politycznym. Ta długo tocząca się wojna, która rozgrywała się o przyłączenie Słowian Nadodrzańskich do Polski lub Niemiec, zakończyła się pokojem w Budziszynie w 1018 roku. Na mocy tego pokoju jedne z plemion słowiańskich zostały przy Polsce, a inne przy Niemczech.

Po tym, jak 15 maja 1004 odniósł zwycięstwo nad królem Arduinem z Pavii, wybrano go także królem Włoch. Do Rzymu zdołał dotrzeć dopiero w 1014 roku i wówczas to Benedykt VIII koronował go na cesarza. Jednakże wpływów bizantyjskich na południu wyprzeć nie zdołał.

Pomimo wszystko umocnił skutecznie spoistość cesarstwa, w czym niemałą rolę odegrała jego polityka kościelna, którą prowadził wedle wzorów ottońskich. Na stolicach biskupich osadzał duchownych ze swojego otoczenia, czyniąc je przez to w dużej mierze zależne od jego woli. Zapisał się w pamięci kolejnych pokoleń przede wszystkim jako hojny fundator. Biskupstwo w Merserburgu przywrócił do dawnej świętości, a z myślą o akcji misyjnej założył nowe biskupstwo w Bamberdze. Bogato wyposażył m.in. katedry w Bazylei i Strasburgu oraz starą kaplicę w Ratyzbonie. Wspierał również reformatorskie dążenia mnichów z Gorze i Trewiru.

Na prośbę papieża św. Henryk wyruszył w 1022 roku przeciwko cesarzowi wschodniemu, który zagrażał granicznym częściom Włoch. Udał się na samo południe tego państwa, aby zawrzeć w tej sprawie przymierze z księciem Normanów. Kiedy przygotowywał się do drugiej wojennej wyprawy do Włoch, zmarł dnia 13 lipca 1024 roku w Grona koło Getyngi. Nie zostawił potomka, co przypisywano ślubowi dziewictwa, który miał wraz z małżonką św. Kunegundą Luksemburską złożyć Panu Bogu. Jego ciało spoczywa w katedrze w Bamberdze, obok ciała jego małżonki.

Henryk II został kanonizowany w 1146 roku przez papieża bł. Eugeniusza III.

Do 1969 roku jego święto przypadało dnia 15 lipca. Nowa reforma kalendarza liturgicznego wyznaczyła jego doroczną pamiątkę na dzień 13 lipca, tj. dzień w którym przeszedł do wieczności.

Św. Henryk II – patron

Święty Henryk II jest patronem wszystkich głów koronowanych.

Bibliografia

Ks. Wincenty Zaleski SDB, Święci na każdy dzień, Wydawnictwo Salezjańskie, Łódź 1982

Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa, Twoje imię, Wydawnictwo WAM, Kraków 2000

Praca zbiorowa pod red. Antonio Tarzia, Święci na każdy dzień, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2011

Grafika: Koronacja króla Henryka II (Chrystus nakłada koronę. Po prawej stronie Emmeram z Ratyzbony i cesarski miecz, a po lewej i Ulryk z Augsburga i włócznia Świętego Maurycego), data powstania: 1002-14

Tagi: