Św. Kamil de Lellis (1550-1614) był włoskim duchownym katolickim, założycielem kamilianów. Jest jedynym świętym Kościoła katolickiego o tym imieniu.
Św. Kamil de Lellis – życiorys
Kamil de Lellis urodził się 25 maja 1550 roku w Bucchanico (Abruzja) w zubożałej szlacheckiej rodzinie Jana de Lellis i Kamilli de Compellis. Jego ojciec był żołnierzem w służbie Karola V. Dosłużył się stopnia pułkownika. Zmarł podczas przygotowań do bitwy z Turkami pod Lepanto. Matka była kobietą pobożną, religijną i pełną miłosierdzia. Jan i Kamilla przeżyli rodzinną tragedię, gdy przedwcześnie zmarł ich pierwszy syn. Wtedy matka usilnie błagała Pana Boga o potomstwo i została wysłuchana. Był to prawdziwy cud, gdyż jak podają źródła, Kamil przyszedł na świat, gdy jego matka zbliżała się do 60. roku życia.
Przed narodzinami Kamila jego matka miała tajemniczy sen, w którym widziała swojego syna w otoczeniu wielu mężczyzn, którzy mieli czerwone krzyże na piersiach. Odczytała to jako przestrogę, gdyż takimi czerwonym krzyżami oznaczano wówczas skazanych na śmierć, których prowadzono na egzekucję. Obawiała się, że jej syn zostanie przestępcą i umrze w pohańbieniu.
Pierwsze lata życia Kamila zdawały się potwierdzać senne proroctwo matki. Kamil prowadził życie dalekie od chrześcijańskiego ideału i miał porywczy charakter, który odziedziczył po ojcu. W wieku nastoletnim zmarła mu matka.
Gdy miał 20 lat, na jego nodze pojawiła się rana. W związku z tym udał się do rzymskiego szpitala św. Jakuba. Nie wyleczył jednak do końca swojej dolegliwości, aby następnie wziąć udział w wojnie z Turkami. Później, gdy podczas gry w karty przegrał wszystkie pieniądze, wyjechał do Manfredonii, gdzie zamieszkał w klasztorze Kapucynów. Najął się tam jako pracownik fizyczny i dnia 2 lutego 1575 doznał tam łaski nawrócenia. Postanowił wstąpić do tego zakonu, jednak pewnego dnia znowu otworzyła się stara rana na nodze, co zmusiło Kamila do hospitalizacji. W rzymskim szpitalu spędził aż 4 lata! To właśnie tam odezwało się jego powołanie, gdyż z niezwykłym zapałem oddawał się posłudze osobom nieuleczalnie chorym. Kiedy zaleczył ranę, wyjechał do klasztoru w Manfredonii. Okazało się, że dolegliwość powróciła.
Kamil odczytał ten znak i zrozumiał, że Bóg chce, aby został kapłanem i zajął się posługą chorym, a szczególnie nieuleczalnie chorymi. Odbył studia teologiczne w Kolegium Rzymskim, a następnie w 1584 roku przyjął święcenia kapłańskie. 8 grudnia tego samego roku w niewielkim kościele pw. Matki Bożej Cudownej wraz z kilkoma towarzyszami przyjął trzy tradycyjne śluby zakonne (posłuszeństwa, czystości i ubóstwa) oraz dodatkowo czwarty służenia chorym, chociażby byli dotknięci zarazą.
Po złożeniu profesji Kamil ze swoimi towarzyszami udali się do szpitala św. Ducha w Rzymie. Tam pod kierunkiem św. Kamila spełniali swoją posługę przez 28 lat. Do dnia dzisiejszego istnieje tam kamień z napisem: „Nowa szkoła miłości (…) widowisko aniołów, przykład dla ludzi„. Jest to piękne streszczenie kamiliańskiej służby.
W 1586 roku św. Kamil otrzymał od papieża Sykstusa V zatwierdzenie nowej rodziny zakonnej: Towarzystwa Sług Chorych. Tego samego roku Ojciec Święty zezwolił członkom zgromadzenia na noszenie czarnego habitu z czerwonym krzyżem na piersi. W ten sposób wypełnił się proroczy sen jego matki, która zrozumiała go na opak.
8 grudnia 1591 roku św. Kamil wraz z 25 współbraćmi złożył jeszcze raz cztery śluby zakonne, tylko tym razem w uroczysty sposób. Jego dzieło wkrótce zaczęło wydawać owoce. W całej Italii powstawały nowe placówki, a za jego życia zakon otworzył aż 65 szpitali. Św. Kamil napisał dla nowego zakonu: szczegółowy regulamin, ustawy i wskazania, w jaki sposób należy zajmować się chorymi. Sam usługiwał chorym z tak wielką miłością, jakby pielęgnował samego Chrystusa. Pan Bóg nagrodził go darem kontemplacji, proroctwa oraz czynienia cudów za życia i po śmierci.
Jego współbracia posługując chorym, wykonywali ciężką i wyczerpującą pracę, a aż 100 kamilianów zmarło na skutek kontaktu z chorymi cierpiącymi od zarazy.
Po latach wyczerpującej pracy, Kamil odszedł do domu Ojca w dniu 14 lipca 1614 roku. Odchodził z uśmiechem na ustach. Jego relikwie spoczywają w domu macierzystym zakonu w Rzymie. W 1742 roku został przez Benedykta XIV ogłoszony błogosławionym. Cztery lata później ten sam papież dokonał uroczystej kanonizacji Kamila.
Św. Kamil de Lellis – patron
W 1886 roku papież Leon XIIII ogłosił św. Kamila patronem szpitali i chorych, wraz ze św. Janem Bożym. W 1930 roku Ojciec Święty Pius XI ogłosił Świętego patronem i opiekunem personelu medycznego.
Św. Kamil de Lellis – kult
W Polsce kult św. Kamila jest szczególnie silny w Zabrzu, gdzie od 2007 r. spoczywają relikwie serca Świętego. Miasto to słynie z wkładu w rozwój polskiej kardiologii i kardiochirurgii.
Wspomnienie liturgiczne św. Kamila obchodzone jest w dniu jego narodzin dla nieba – 14 lipca.
Św. Kamil de Lellis w ikonografii jest przedstawiany w czarnej sutannie, na której widnieje czerwony krzyż. jego atrybutami są: anioł, księga, krzyż i różaniec.
Źródła
Nadzieja chorych i cierpiących, Instytut Ks. Piotra Skargi, 2016https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamil_de_Lellis
https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/07-14a.php3
Artykuły, które mogą Ci się spodobać:
Zobacz także
Redaktor i administrator strony Zyciorysy.info. Prowadzi ten portal od ponad pięciu lat i jest autorem ponad 450 życiorysów.
Zapisz się do newslettera
Chciałbyś co jakiś czas otrzymywać powiadomienia o nowych, ciekawych biografiach?Zapisz się do newslettera: