Kim była św. Kinga?

Święta Kinga to węgierska królewna z dynastii Arpadów, księżna krakowska i sandomierska, a następnie zakonnica w Zakonie Świętej Klary. Jest świętą Kościoła katolickiego.

Kiedy urodziła się św. Kinga?

Św. Kinga urodziła się 5 marca 1234 roku.

Gdzie urodziła się św. Kinga?

Św. Kinga urodziła się w Ostrzyhomiu (Węgry).

Kiedy zmarła św. Kinga?

Św. Kinga zmarła 24 lipca 1292 roku.

Gdzie zmarła św. Kinga?

Św. Kinga zmarła w Starym Sączu.

Św. Kinga - życiorys, biografia, ciekawostki, cytaty

Święta Kinga była węgierską księżniczką. Według relacji świadków i materiałów źródłowych, jej dusza tętniła pokorą, była pobożna ale i zaangażowana. Stan zakonny nie pozbawił jej talentów, dlatego nawet jako klaryska była pomocna swym intelektem w dziedzinie udzielanych rad. Święta Kinga, żona króla Polski, była i pozostaje patronką wysiłków samorządowych i patronką pracujących górników.

Spis treści

Krótki życiorys św. Kingi

Życie św. Kingi przypadło na XIII wiek. Jako córka węgierskiego króla Beli IV, została skojarzona z księciem Bolesławem Wstydliwym, za którego wyszła, zostając księżną krakowską i sandomierską. Była swoistym mostem, który na nowo połączył strony dawnego sojuszu Piastów małopolskich z dynastią Arpadów. Był to czas, gdy Polska opierała się najazdom Tatarskim, które pustoszyły kraj. To wówczas św. Kinga Potrafiła łączyć troskę o kraj z głębokim życiem religijnym. Ze względu na okoliczności, przebywała też w międzyczasie na Węgrzech i na Morawach. Zaproponowała Bolesławowi, a właściwie obwieściła, że pragnie zachować dozgonną czystość w małżeństwie – stąd jego przydomek Wstydliwy.

Była władczynią na tyle głęboko przywiązaną do Polski, że ufundowała swój niebotyczny posag na rzecz odbudowy zniszczonych wojną miast, w tym kościołów i klasztorów, między innymi katedry krakowskiej. Posag ten liczył 40 tys. grzywien, czyli fortuna, która dla wielu ówczesnych nie mieściła się w kategoriach wyobraźni. Natomiast zmysł intelektualny jaki niewątpliwie posiadała przyczynił się do obiegowej opinii, jakoby była cnotą również blisko polityki, a warto przy tym nadmienić, że wzięła czynny udział w staraniach o kanonizację św. Stanisława. Na jej dobre rady, przez wzgląd również na autorytet jaki posiadała, mógł liczyć i liczył całkiem nierzadko Leszek Czarny. Na dowód tego niech świadczy fakt, iż stan anarchii na Węgrzech spotkał się z właściwą racji stanu reakcją księżniczki Kingi, pragnącą zacieśnienia związków Spisza z Polską, bowiem obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do jej śmierci.

Przeczytaj życiorys: Edyta Bartosiewicz

Po śmierci męża św. Kinga założyła najsłynniejszy w Polsce klasztor klarysek w Starym Sączu, by następnie wstąpić doń i tam pozostać. Zmarła 24 lipca 1292 w Starym Sączu. Została kanonizowana 16 czerwca 1999 roku przez Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Polski w uroczystej mszy w Starym Sączu.

Na szczególną uwagę zasługuje zatem książka pt. „Święta Kinga. Rzeczywistość i legenda” autorstwa Barbary Kowalskiej.

Biografia rozszerzona św. Kingi

Przyszła na świat w XIII wieku – 5 marca 1234 roku, w Ostrzychomiu. Była córką węgierskiego króla Beli. Pochodziła z rodziny wielodzietnej, z dynastii Arpadów. Wkrótce skojarzono ją z księciem Bolesławem zwanym Wstydliwym. Wychodząc za niego została księżną krakowską i sandomierską. Była w związku z tym osobą, która połączyła na nowo dynastię Arpadów z Piastami, a to w czasach dla Polski niezwykle trudnych, bowiem miały miejsce najazdy Tatarskie. Przydomek Wstydliwy, jej męża – Bolesława, powstał natomiast dlatego, ponieważ obwieściła Bolesławowi na wstępie ich związku chęć dozgonnego zachowania czystości, na co tamten przystał, być może nawet z trudem, biorąc pod uwagę wymowę, jaki miał jego przydomek.

Na początku przebywała w Sandomierzu, na dworze książęcym, by później przenieść się do Krakowa oraz na terytowia Węgier i Moraw, była zwłaszcza w Welehradzie, co istotne, bowiem jej domem tam był klasztor cystersów. Zasłynęła z fundowania kościołów i klasztorów, wspierała finansowo odbudowę miast po najazdach Tatarskich, między innymi doszło do ufundowania odbudowy zniszczonej katedry krakowskiej. Nie tylko cnotą zwyciężała św. Kinga. Oto była według źródeł również świetną intelektualistką, znającą pisma oraz doniosłość indywidualnych wysiłków świętych, przez co m.in. wzięła czynny udział w staraniach o kanonizację św. Stanisława. Po jej rady natomiast sięgali ówcześni książęta polscy, na przykład Leszek Czarny. Dodajmy, że rady św. Kingi uchodziły za niezwykle trafne, charakteryzując się odpowiednią diagnozą rzeczywistości. Do jej zasług należy w końcu związanie Spisza z Polską – rejonu historycznego, położonego w Centralnych i Wewnętrznych Karpatach Zachodnich, w dorzeczu górnego Popradu, górnego Hornadu i części dorzecza Dunajca. Zabieg ten związany był z przejściowym stanem anarchii na Węgrzech, który rozwiązała wprowadzając tam swe wojska, które okazały się tam obecne aż do samej jej śmierci.

Święta Kinga, była węgierską księżniczką. Według relacji świadków i materiałów źródłowych, jej dusza tętniła pokorą, była pobożna ale i zaangażowana. Stan zakonny nie pozbawił jej talentów, dlatego nawet jako klaryska była pomocna swym intelektem w dziedzinie udzielanych rad. Święta Kinga, żona króla Polski, była i pozostaje patronką wysiłków samorządowych i patronką pracujących górników.

Przeczytaj życiorys: Monica Bellucci

Po śmierci męża św. Kinga podjęła specjalne starania, w wyniku czego powstał najsłynniejszy w Polsce, a umiejscowiony w Starym Sączu, klasztor klarysek. Tam też wstąpiła później i przebywała do samej śmierci. Zmarła tamże 24 lipca 1292 roku. Została kanonizowana 16 czerwca 1999 roku przez Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Polski w czasie uroczystej mszy, nie gdzie indziej, a właśnie w Starym Sączu.

Ciekawostki o św. Kindze

Gdy zmarł jej mąż wstąpiła na stałe do zakonu.
Była niezwykle wrażliwa na krzywdy ludzi – jej wiano nie zawierało złota i innych kosztowności, ponieważ prosiła o to swego ojca, mówiąc, że są to rzeczy okupione ludzką krzywdą, potem i krwią.
Sprowadziła do Polski górników węgierskich, którzy odkryli w kraju złoża soli w Bochni i Wieliczce.
Św. Kinga po dziś dzień stanowi wdzięczny temat bajek i podań.
Ważną przesłanką wyniesienia Kingi na ołtarze były liczne cuda i łaski zdziałane za jej przyczyną. W tym celu sporządzono spis rozmaitych przypadków łask, spadających na wiernych dzięki jej osobie. Spisano m.in. zeznania świadków, których było prawie stu. To jednak nie wystarczało i sprawa została podjęta następnie za panowania Jana III Sobieskiego, którego wstawiennictwo uruchomiło proces ponownie, tym razem z właściwym rezultatem, została bowiem błogosławioną.
Została kanonizowana 16 czerwca 1999 roku przez Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Polski.
W pierwszy proces kanonizacyjny Świętej zaangażowana była Święta Inkwizycja.

Cytaty św. Kingi

„My, Kunegunda, wdowa po śp. panu Bolesławie niegdyś księciu krakowskim, pani i księżna sądecka, rozważając głęboko w sercu i rzetelną pobożnością, że nic nie będzie pomocnym na ostatecznym sądzie i nic tak nie przebłaga Sprawiedliwego Sędziego, który daje życie sprawiedliwym, a śmierć bezbożnym, jak dzieła miłosierdzia, które miłosierdzie czyniącym wprowadzają same do drzwi szczęśliwej wieczności, postanowiliśmy ku chwale Bożej, ku uczczeniu świętej Boga Rodzicielki Maryi i błogosławionego Franciszka…, uposażyć i wybudować klasztor dla zakonnic św. Klary…, aby wyrzekłszy się własnej woli, służyły Panu w bojaźni we dnie i w nocy i kroczyły przed Nim w świątobliwości i prawdzie, przez wąską ścieżkę i ciasną bramę, obierając wnijście do życia; przez co nie bez słuszności należy wspierać je wszystkimi potrzebami żywota doczesnego, aby im spokojniej, tym goręcej pełniły służbę Panu i były użyteczne sobie zasługą życia swojego, innym zaś modłów pomocą i przykładem…”

Przeczytaj życiorys: Św. Marcin z Tours