Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort (1673-1716) był francuskim duchownym, tercjarzem dominikańskim i pisarzem religijnym epoki baroku. Jest uznawany za świętego Kościoła katolickiego.
Życiorys św. Ludwika Marii Grignion de Montfort
Ludwik urodził się 31 stycznia 1673 roku w Montfort-la-Cane (obecnie Montfort-sur-Meu) we Francji. Urodził się w rodzinie mieszczańskiej, jako drugie dziecko z osiemnaściorga. Jego rodzicami był Adwokat Jan Grignion i Joanna Robert, córka urzędnika miejskiego. Pochodził ze starego francuskiego rodu, a jego rodzina była bardzo pobożna. Pięcioro z jego licznego rodzeństwa obrało drogę duchową, gdyż dwóch z jego braci zostało kapłanami, jeden dominikaninem, a dwie siostry wstąpiły do klasztoru.
Gdy Ludwik ukończył miejscową szkołę to w latach 1685-1693 pobierał naukę w kolegium jezuitów w Rennes. Następnie udał się do Paryża, aby w latach 1693-1700 studiować teologię u sulpicjanów. W liście do swojego przełożonego pisał: „Odczuwam wielkie pragnienie umiłowania Pana naszego i Jego świętej Matki. Chciałbym jako prosty i ubogi kapłan uczyć biednych wieśniaków i zachęcać grzeszników do nabożeństwa do Świętej Dziewicy”. Święcenia kapłańskie przyjął 5 czerwca 1700 roku. Ustanowił jako centrum swojej duchowości kult Najświętszej Maryi Panny i wierność przyrzeczeniem chrztu świętego. Dał temu wyraz poprzez przybranie drugiego imienia pod nazwą Maria, a do swojego nazwiska dodał Manfort, co pochodziło od nazwy parafii, w której był ochrzczony.
W latach 1701-1703 pracował jako kapelan szpitala w Poitiers. Wstąpił w listopadzie 1700 roku do tercjarzy dominikańskich, prosząc o zgodę na naukę odmawiania różańca i zakładania bractw różańcowych. Wraz z Marią Ludwiką Trichet założył zgromadzenie żeńskie pod wezwaniem Bożej Mądrości, którego celem miało być pielęgnowanie chorych. Następnie został misjonarzem z woli swoich przełożonych. Wędrował od miasteczka do miasteczka głosząc słowo Boże. Niespodziewanie natrafił na opór miejscowych pasterzy, którzy widzieli w nim intruza, który wchodzi w ich kompetencje. W związku z tym udał się do Rzymu, aby u papieża Klemensa XI wyprosić przywilej głoszenia kazań w całej Francji. W 1706 roku Ludwik za przyzwoleniem i poradą papieża rozpoczął pracę misjonarsko-apostolską wśród ludności zachodniej Francji na terenach Bretanii i Wandei. Ludwik szczególną wagę przywiązywał do zwalczania szerzącego się jansenizmu, którego przedstawiciele zaprzeczali wolnej woli i ograniczali możliwość przystępowania do Komunii św. Podczas swoich wędrówek wygłosił aż 200 rekolekcji i misji, a każda z misji trwała do 5 tygodni. Uczył religijnych śpiewów i zapisywał wiernych do różnych bractw. Chcąc nadać swojemu słowu skuteczność, podejmował wiele pokut w intencji nawrócenia grzeszników, co wzruszało i kruszyło serca. Św. Ludwik pełnił także posługę kapelana pośród chorych i bezdomnych w Szpitalu Miejskim w Poitiers.
Ludwik szczególnie umiłował Matkę Bożą, której oddał się w „niewolę miłości” i na jej wyłączną własność. Złożył w jej ręce wszystkie swoje zasługi, posty, uczynki pokutne, modlitwy, prace apostolskie i całą swoją osobę. Napisał Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Matki Najświętszej, gdzie rozwinął i uzasadnił korzyści, jakie daje całkowite powierzenie się Maryi. Zostawił regulaminy bractw, które zakładał oraz teksty pieśni, które ułożył. Zostawił również kilka traktatów teologicznych i ascetycznych. Najciekawszy z nich to traktat Miłość Jezusa – odwieczna Mądrość. Bardzo intensywna praca apostolska jaką wykonywał, wyczerpała jego siły. Zmarł 28 kwietnia 1716 roku, w wieku zaledwie 43 lat. Pozostawił po sobie zakon „Towarzystwo Maryi” i „Zgromadzenie Córek Mądrości Bożej”. Wyznaczył swoim duchowym dzieciom jako cel, aby nauczali ubogą młodzież, nawiedzali i doglądali chorych oraz służyli pomocą wszystkim, którzy się do nich o nią zwrócą. Akt oddania swojego życia Maryi podejmowali później papieże czy teologowie. Między innymi zrobili to kardynał Stefan Wyszyński i św. Jan Paweł II, który w swoim herbie umieścił zawierzenie się Bogurodzicy poprzez słowa „Totus Tuus”, czyli „Cały Twój”. Jan Paweł II również w uroczystym akcie powierzył Najświętszej Maryi Pannie kościół i świat. Propagatorem tego nabożeństwa do Maryi był również św. Maksymilian Maria Kolbe i założone przez niego stowarzyszenie międzynarodowe Rycerstwo Niepokalanej.
Kanonizacja i relikwie
Ludwik został beatyfikowany w 1888 roku przez paieża Leona XIII. Kanonizowany został w 1947 roku przez papieża Piusa XII. Jego reklikwie znajdują się w kościele St. Lenet-sur-Serve, gdzie zmarł.
Dzieła
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego dzieła zostały początkowo zapomniane, jednak na nowo odkryto je w XIX wieku i do dziś są wydawane. Szczególną czcią cieszy się Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny.
Źródła
https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/04-28b.php3https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Maria_Grignion_de_Montfort
Redaktor i administrator strony Zyciorysy.info. Od 2018 roku zgłębia historie znanych ludzi, w czym pomagają mu dziesiątki książek z życiorysami znanych postaci, wideo wywiady czy publikacje internetowe. Efektem tych działań jest ponad 450 opublikowanych życiorysów. Jego publikacje bywają źródłem dla wielu znanych portali.
Zapisz się do newslettera
Chciałbyś co jakiś czas otrzymywać powiadomienia o nowych, ciekawych biografiach?Zapisz się do newslettera: