Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort (1673-1716) był francuskim duchownym, tercjarzem dominikańskim i pisarzem religijnym epoki baroku. Jest uznawany za świętego Kościoła katolickiego.
Życiorys św. Ludwika Marii Grignion de Montfort
Ludwik urodził się 31 stycznia 1673 roku w Montfort-la-Cane (obecnie Montfort-sur-Meu) we Francji. Urodził się w rodzinie mieszczańskiej, jako drugie dziecko z osiemnaściorga. Jego rodzicami był Adwokat Jan Grignion i Joanna Robert, córka urzędnika miejskiego. Pochodził ze starego francuskiego rodu, a jego rodzina była bardzo pobożna. Pięcioro z jego licznego rodzeństwa obrało drogę duchową, gdyż dwóch z jego braci zostało kapłanami, jeden dominikaninem, a dwie siostry wstąpiły do klasztoru.
Gdy Ludwik ukończył miejscową szkołę to w latach 1685-1693 pobierał naukę w kolegium jezuitów w Rennes. Następnie udał się do Paryża, aby w latach 1693-1700 studiować teologię u sulpicjanów. W liście do swojego przełożonego pisał: „Odczuwam wielkie pragnienie umiłowania Pana naszego i Jego świętej Matki. Chciałbym jako prosty i ubogi kapłan uczyć biednych wieśniaków i zachęcać grzeszników do nabożeństwa do Świętej Dziewicy”. Święcenia kapłańskie przyjął 5 czerwca 1700 roku. Ustanowił jako centrum swojej duchowości kult Najświętszej Maryi Panny i wierność przyrzeczeniem chrztu świętego. Dał temu wyraz poprzez przybranie drugiego imienia pod nazwą Maria, a do swojego nazwiska dodał Manfort, co pochodziło od nazwy parafii, w której był ochrzczony.
W latach 1701-1703 pracował jako kapelan szpitala w Poitiers. Wstąpił w listopadzie 1700 roku do tercjarzy dominikańskich, prosząc o zgodę na naukę odmawiania różańca i zakładania bractw różańcowych. Wraz z Marią Ludwiką Trichet założył zgromadzenie żeńskie pod wezwaniem Bożej Mądrości, którego celem miało być pielęgnowanie chorych. Następnie został misjonarzem z woli swoich przełożonych. Wędrował od miasteczka do miasteczka głosząc słowo Boże. Niespodziewanie natrafił na opór miejscowych pasterzy, którzy widzieli w nim intruza, który wchodzi w ich kompetencje. W związku z tym udał się do Rzymu, aby u papieża Klemensa XI wyprosić przywilej głoszenia kazań w całej Francji. W 1706 roku Ludwik za przyzwoleniem i poradą papieża rozpoczął pracę misjonarsko-apostolską wśród ludności zachodniej Francji na terenach Bretanii i Wandei. Ludwik szczególną wagę przywiązywał do zwalczania szerzącego się jansenizmu, którego przedstawiciele zaprzeczali wolnej woli i ograniczali możliwość przystępowania do Komunii św. Podczas swoich wędrówek wygłosił aż 200 rekolekcji i misji, a każda z misji trwała do 5 tygodni. Uczył religijnych śpiewów i zapisywał wiernych do różnych bractw. Chcąc nadać swojemu słowu skuteczność, podejmował wiele pokut w intencji nawrócenia grzeszników, co wzruszało i kruszyło serca. Św. Ludwik pełnił także posługę kapelana pośród chorych i bezdomnych w Szpitalu Miejskim w Poitiers.
Ludwik szczególnie umiłował Matkę Bożą, której oddał się w „niewolę miłości” i na jej wyłączną własność. Złożył w jej ręce wszystkie swoje zasługi, posty, uczynki pokutne, modlitwy, prace apostolskie i całą swoją osobę. Napisał Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Matki Najświętszej, gdzie rozwinął i uzasadnił korzyści, jakie daje całkowite powierzenie się Maryi. Zostawił regulaminy bractw, które zakładał oraz teksty pieśni, które ułożył. Zostawił również kilka traktatów teologicznych i ascetycznych. Najciekawszy z nich to traktat Miłość Jezusa – odwieczna Mądrość. Bardzo intensywna praca apostolska jaką wykonywał, wyczerpała jego siły. Zmarł 28 kwietnia 1716 roku, w wieku zaledwie 43 lat. Pozostawił po sobie zakon „Towarzystwo Maryi” i „Zgromadzenie Córek Mądrości Bożej”. Wyznaczył swoim duchowym dzieciom jako cel, aby nauczali ubogą młodzież, nawiedzali i doglądali chorych oraz służyli pomocą wszystkim, którzy się do nich o nią zwrócą. Akt oddania swojego życia Maryi podejmowali później papieże czy teologowie. Między innymi zrobili to kardynał Stefan Wyszyński i św. Jan Paweł II, który w swoim herbie umieścił zawierzenie się Bogurodzicy poprzez słowa „Totus Tuus”, czyli „Cały Twój”. Jan Paweł II również w uroczystym akcie powierzył Najświętszej Maryi Pannie kościół i świat. Propagatorem tego nabożeństwa do Maryi był również św. Maksymilian Maria Kolbe i założone przez niego stowarzyszenie międzynarodowe Rycerstwo Niepokalanej.
Kanonizacja i relikwie
Ludwik został beatyfikowany w 1888 roku przez paieża Leona XIII. Kanonizowany został w 1947 roku przez papieża Piusa XII. Jego reklikwie znajdują się w kościele St. Lenet-sur-Serve, gdzie zmarł.
Dzieła
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego dzieła zostały początkowo zapomniane, jednak na nowo odkryto je w XIX wieku i do dziś są wydawane. Szczególną czcią cieszy się Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny.
Źródła
https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/04-28b.php3https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Maria_Grignion_de_Montfort
Specjalista SEO, redaktor i administrator strony Zyciorysy.info. Prowadzi ten portal od ponad pięciu lat i jest autorem ponad 450 życiorysów.