Św. Maksymilian Kolbe

Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941) był doktorem rzymskich uczelni, zakonnikiem franciszkańskim i niestrudzonym misjonarzem, który cały życie poświęcił szerzeniu idei Rycerstwa Niepokalanej. Pragnął w każdym kraju wydawać pismo i wznieść klasztor na wzór Niepokalanowa, który założył pod Warszawą w 1927 roku. Po wybuchu wojny Niemcy nie pozwolili mu na swobodną działalność. Został uwięziony na Pawiaku, a później w Auschwitz, gdzie zginął w bunkrze głodowym, ofiarowując swoje życie w zamian za życie jednego z więźniów.

Św. Maksymilian Kolbe – życiorys i ciekawostki

Rajmund Kolbe urodził się dnia 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli. Przyszedł na świat w skromnej, ale bardzo bogobojnej rodzinie Juliusza i Marianny z Dąbrowskich.

Gdy miał 12 lat w kościele parafialnym w Pabianicach ukazała mu się Matka Boska. Powziął niezłomne postanowienie, że poświęci Jej swoje życie. Maryja trzymała w rękach dwie korony: białą (znak czystości) i czerwoną (znak męczeństwa). Wybrał obie.

W 1907 roku wstąpił do małego seminarium franciszkańskiego we Lwowie. Trzy lata później rozpoczął tam nowicjat i właśnie wtedy otrzymał imię zakonne – Maksymilian. Po nowicjacie kończył jeszcze we Lwowie studia średnie. W latach 1912-1919 studiował w Rzymie. Tam na Gregorianum i Seraphicum studiował filozofię oraz teologię i uzyskał tytuł doktora. W 1914 roku złożył śluby wieczyste i przybrał imię Maria.

Przejęty gorliwością i kultem Niepokalanej, w 1917 roku założył Rycerstwo Niepokalanej, które zostało zatwierdzone przez biskupa Adama Sapiehę. Było to stowarzyszenie ludzi oddanych bez reszty apostolstwu pod patronatem Marii.

Końcem kwietnia 1918 roku przyjął święcenia kapłańskie. Swoją drugą mszę w życiu odprawił u grobu św. Piotra w Rzymie w intencji łaski męczeńskiej śmierci. Stefan Ingudi, przyjaciel papieży zwany „wyrocznią Rzymu”, rektor kolegium, w którym Polak zamieszkał, urzędową notatkę o nim zakończył słowami „młody święty”.

W lipcu 1919 roku wrócił do kraju i zajął się ze wszystkich sił krzewieniem idei Rycerstwa Niepokalanej. Przez pewien czas uczył kleryków franciszkańskich w Krakowie. Tam założył stowarzyszenie, którego najważniejszym celem było nawrócenie oraz uświęcenie ludzi pod opieką i za pośrednictwem Maryi. Jego członkowie – rycerze Niepokalanej – na znak całkowitego oddania Matce Bożej nosili cudowny medalik.

W latach 1920-21 ojciec Maksymilian przebywał na rekonwalescencji w Zakopanem i Nieszawie. W styczniu 1922 roku zaczął wydawać miesięcznik Rycerz Niepokalanej, mimo, że nękała go gruźlica. Jesienią przeniósł wydawnictwo do Grodna i zaopatrzył we własną drukarnię. W 1927 roku książę Jan Drucki-Lubecki ofiarował mu pięć mórg pola w Teresinie pod Warszawą, gdzie zakonnicy zbudowali klasztor, nazwany Niepokalanowem. Ojciec Maksymilian kontynuował wydawanie Rycerza, a także stworzył tam miejsce dla licznie napływających powołań zakonnych i zainicjował Małe Seminarium Misyjne.

W 1930 roku ojciec Maksymilian wyjechał na misje do Japonii. Po jego wyjeździe klasztor w Niepokalanowie zaczął wypuszczać także w świat kilka nowych czasopism oraz Mały Dziennik. Wyprawa na Wschód miała na celu podobną akcję. W maju 1930 roku w Nagasaki zaczęła ukazywać się japońska odmiana Rycerza, a wkrótce potem na przedmieściach miasta powstaje nowy japoński Niepokalanów. Ojciec Maksymilian planował otworzyć następne ośrodki w Szanghaju i w Indiach, lecz brak sił nie pozwolił mu na realizację tych zamiarów. W 1936 roku wrócił do Polski i objął rządy w Niepokalanowie. Podjął także kroki zmierzające do otwarcia tych ośrodków na Łotwie i w Belgii. W 1938 roku uruchomiono Radio Niepokalanów. Przed II wojną światową Niepokalanów był największym klasztorem na świecie, a wydawnictwo – największe w Polsce. To było katolickie imperium medialne na skalę światową. Do wybuchu wojny żyło w nim i pracowało 762 braci.

Tymczasem nadeszła przeczuwana wojna. Dnia 19 września 1939 roku Niemcy aresztowali ojca Maksymiliana i wraz z garstką zakonników wywieźli do Łambinowic, a później do Ostrzeszowa. Wszystkich zwolnili 8 grudnia tego samego roku. Po zwolnieniu ojciec Maksymilian przebywał w Niepokalanowie, jednakże dnia 17 lutego 1941 roku został aresztowany ponownie. Przez trzy miesiące przebywał w Warszawie na Pawiaku, gdzie za wyznanie wiary został ciężko pobity. Stamtąd dnia 25 maja 1941 roku został wywieziony do obozu zagłady w Auschwitz (więzień 16 670).

Końcem lipca 1941 zarządzono dziesiątkowanie więźniów jako sankcję za ucieczkę więźnia. Do egzekucji wyznaczono m.in. Franciszka Gajowniczka, ojca rodziny. Za niego na śmierć ofiarował się o. Maksymilian Maria Kolbe. Ojciec Maksymilian przebywał w celi śmierci. Po dwóch tygodniach bez pokarmu i wody został dobity zastrzykiem fenolu. Był to dzień 14 sierpnia 1941 roku. Zginął więc w wigilię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Następnego dnia jego ciało zostało spalone w krematorium.

Już podczas okupacyjnej nocy ojciec Maksymilian był otaczany w Polsce czcią. Gdy wojna się zakończyła, cześć ta dzięki obcojęzycznym książkom i artykułom rozszerzyła się po całym katolickim świecie. Przystąpiono wkrótce do wstępnych procedur poprzedzających proces beatyfikacyjny, który zakończył się uroczystą beatyfikacją dokonaną 17 października 1971 roku przez papieża Pawła VI. Wówczas Paweł VI przytoczył słowa ojca Maksymiliana, które brzmiały „Tylko miłość jest twórcza”. Jedenaście lat później, dnia 10 października 1982 roku ojciec Maksymilian został kanonizowany w Rzymie przez papieża Jana Pawła II.

Św. Maksymilian Kolbe – film; audiobook dla dzieci

W 1991 roku premierę miał dramat biograficzny w reżyserii Krzysztofa Zanussiego pt. Życie za życie: Maksymilian Kolbe.

Z kolei z udziałem aktora Wojciecha Machnickiego i dzieci z Publicznej Szkoły Podstawowej w Żdżarach im. bł. Franciszki Siedliskiej powstał audiobook dla dzieci pt. Opowieść o św. Maksymilianie Marii Kolbe. Jest on dostępny do wysłuchania zupełnie za darmo:

OPOWIEŚĆ O ŚW MAKSYMILIANIE MARII KOLBE

Źródła

H. Fros, F. Sowa, Twoje imię, Wydawnictwo WAM, Kraków 2007

Encyklopedia Sławnych Polaków, Wyd. Publicat

Tagi: