Rafał Kalinowski (1835-1907) był polskim duchownym rzymskokatolickim, inżynierem i powstańcem styczniowym. Jest świętym Kościoła katolickiego.
Św. Rafał Kalinowski – życiorys
Rafał Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Na chrzcie otrzymał imię Józef. Pochodził ze szlacheckiej rodziny herbu Kalinowa. Kształcił się w instytucie szlacheckim, a następnie w szkole rolniczej w Hory-Horkach koło Orszy. Stamtąd przeniósł się do Mikołajewskiej Szkoły Inżynierii Wojskowej w Petersburgu. W 1855 roku zdobył tytuł inżyniera mechaniki budowlanej, a w kolejnym roku został porucznikiem.
Wszedł w okres rozterek i poszukiwań. Spełniał rozmaite zajęcia. Pracował najpierw jako wykładowca akademicki, następnie przy budowie linki kolejowej Kursk-Odessa-Kijów, po czym pracował jako wojskowy w Brześciu Litewskim.
Rafał Kalinowski jako oficer (zdjęcie: domena publiczna):
W 1863 roku wybuchło powstanie styczniowe. Zrezygnował z pracy w rosyjskim wojsku, gdyż obawiał się, że otrzyma rozkaz walki przeciw rodakom. Był przeciwny wszczynaniu powstania styczniowego, jednak włączył się w nie i objął stanowisko ministra wojny w litewskich władzach powstańczych. Zajmował się jedynie militarną stroną powstania, organizował siły zbrojnie, lecz sam nie brał udziału w walkach oraz nie zgodził się też na wydawanie i wykonywanie na szeroką skalę wyroków śmierci.
15 sierpnia 1863 roku spełnił obietnicę daną 14-letniej siostrze i po raz pierwszy od dziewięciu lat przystąpił do sakramentu spowiedzi. Od tego dnia codziennie uczestniczył we Mszy świętej, odbywał cotygodniową spowiedź oraz zainteresował się teologią.
Pod koniec 1863 roku przekonał się o tym, że sprawa powstania zbrojnego na Litwie jest beznadziejna, więc sprzeciwiał się rozszerzaniu działań zbrojnych, aby nie pociągnęło to kolejnych ofiar. Zwrócił się do kierownika litewskich władz o powiadomienie Rządu Narodowego w Warszawie o upadku powstania na Litwie.
W 1864 roku, po upadku powstania, Rosjanie skazali go na śmierć. Dzięki staraniom i koneksjom rodziny poddano go rewizji i orzeczono 10 lat katorgi wraz z pozbawieniem szlachectwa i przywilejów stanu. List Michaiła Murawjowa do generała-gubernatora wileńskiego miał złagodzić wyrok, gdyż napisał, że wykonanie wyroku śmierci na osobie uważanej za świętą uczyniłoby go męczennikiem w oczach Polaków.
Przyszły święty zabrał na syberyjskie zesłanie Ewangelię, książkę O naśladowaniu Chrystusa i krucyfiks. Do swoich bliskich napisał: „Mogą zabrać mi wszystko, ale nie modlitwę”.
Skazany na katorgę przebywał kolejno w Narczyńsku, Usole nad rzeką Angarą, w Irkucku i w Smoleńsku. Podczas 10-letniego pobytu na Syberii Józef modlił się, wspierał swoich towarzyszy niedoli i chorych, prowadził katechezę dla dzieci i młodzieży, pocieszał bliźnich i podtrzymywał w nich nadzieję. W maju 1874 roku wrócił z zesłania do kraju.
Przez trzy lata pracował jako charyzmatyczny wychowawca młodego księcia, przyszłego kapłana i błogosławionego, Augusta Czartoryskiego, towarzysząc mu podczas nauki i roztaczając nad nim opiekę. W tym charakterze przez długi czas przebywał w Hotelu Lambert w Paryżu, następnie ze swym wychowankiem podróżował po rozmaitych uzdrowiskach. Utwierdził się w tym czasie w swoim powołaniu zakonnym. W 1877 roku przekazał go w inne ręce.
W listopadzie 1877 roku wstąpił do nowicjatu w klasztorze karmelitanów w Grazu (Austria), przyjmując zakonne imię Rafał od św. Józefa. Nowicjat rozpoczął, gdy miał 42 lata. Po pięciu latach został został kapłanem. Osiadł w Czernej k. Krakowa, w jedynym polskim klasztorze zakonu, gdzie poświęcił się nauce i modlitwie, a wkrótce został przeorem. O. Rafał okazał się być fenomenalnym i cierpliwym spowiednikiem, spowiadając nieraz po kilkanaście godzin. Ludzie przychodzili do niego i cenili go. Charakteryzował się niezwykłą intuicją i dążył do wzbudzenia skruchy w penitencie. Sam spowiadał się kilka razy na tydzień i niemal codziennie odprawiał drogę krzyżową.
Następnie zakon powierzył mu zadanie zakładania kolejnych klasztorów: w Krakowie, Przemyślu i we Lwowie. W ten oto sposób Rafał od św. Józefa powrócił na ścieżkę działalności apostolskiej. Jego autorytet rósł, jednak siły słabły, zawsze jednak „radośnie akceptował cierpienie” i innym polecał tę postawę.
Zmarł po 11 miesiącach choroby, w klasztorze w Wadowicach (którego był budowniczym i przeorem w latach 1892-1894, 1897-1898 i w roku 1906). Odszedł 15 listopada 1907 roku i został pochowany w grobie ziemnym na czerneńskim klasztorze przyklasztornym. W 1937 roku przeniesiono jego szczątki do kaplicy św. Jana od Krzyża w czerneńskim klasztorze, w związku z toczącym się procesem beatyfikacyjnym
Jan Paweł II beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego na Błoniach krakowskich w 1983 roku, kanonizował zaś w 1991 roku w Rzymie.
Św. Rafał Kalinowski – patron
Św. Rafał Kalinowski jest patronem Sybiraków, żołnierzy, oficerów, inżynierów, kolejarzy, diecezji sosnowieckiej, a także osób przeżywających trudne lub beznadziejne sprawy. Jest również patronem Saperów w Ordynariacie Polowym Wojska Polskiego.
Źródła
- Opracowanie zbiorowe: Święty pośród świętych. Kielce: Wydawnictwo „Jedność”, 2021.
- Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Twoje imię: przewodnik onomastyczno-hagiograficzny. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2000.
- Janina Immakulata Adamska: Biorę życie takim, jakim ono jest. Rzecz o św. Rafale Kalinowskim. Kraków: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2003.
- Ryszard Bender: Powstaniec-zakonnik. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1977.
- Krzysztof Rafał Prokop: Św. Rafał Kalinowski. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007, seria: Wielcy ludzie Kościoła.
- Jadwiga Stabińska: W nawróceniu i w ciszy. Święty Rafał Kalinowski. Kraków: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2001.
- Encyklopedia Katolicka, tom 16, Lublin 2012
- Sylwetki Saperów. Kolejne pokolenia
Zobacz także
Redaktor, administrator i osoba odpowiedzialna za pozycjonowanie portalu. Jest właścicielem firmy SEO GetLink.
Niezwykły życiorys:
|Kliknij na zdjęcie, by przejść do artykułu|
Św. Siostra Faustyna Kowalska (1905-1938) była zakonnicą, która wielką miłością ukochała Jezusa. Pan Jezus przemawiał do niej w jej duszy i uczynił ją apostołką Miłosierdzia Bożego. Przez św. Siostrę Faustynę Jezus przekazał nowe formy kultu Miłosierdzia Bożego: Obraz Jezusa Miłosiernego, Święto Miłosierdzia, Koronkę do Miłosierdzia Bożego, Godzinę Miłosierdzia oraz szerzenie czci Miłosierdzia.
Do św. Siostry Faustyny Pan Jezus skierował zdumiewające słowa: „W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do Mego miłosiernego Serca”. Mówił do niej także o Swoim niezgłębionym miłosierdziu: „Niech pokładają nadzieję w miłosierdziu Moim najwięksi grzesznicy. Oni mają prawo przed innymi do ufności w przepaść miłosierdzia Mojego. Córko Moja, pisz o Moim miłosierdziu dla dusz znękanych. Rozkosz sprawiają Mi dusze, które się odwołują do Mojego miłosierdzia. Takim duszom udzielam łask ponad ich życzenia. Nie mogę karać, choćby był największym grzesznikiem, jeżeli on się odwołuje do Mej litości, ale usprawiedliwiam go w niezgłębionym i niezbadanym miłosierdziu swoim”.
Polub nas:
Zobacz:
