Święty Roch był tercjarzem franciszkańskim żyjącym w XIV wieku. Jest świętym Kościoła katolickiego.
Spis treści
Życiorys św. Rocha
Święty Roch urodził się w XIV wieku w Montpellier (południowa Francja) w zamożnej, magnackiej rodzinie. Rodzice Rocha przez lata nie mogli mieć dziecka, jednak uprosili sobie syna modlitwami i jałmużnami. Roch stracił rodziców w młodym wieku.
Poszedł za radą Ewangelii, która mówi: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie” (Mt 19, 21). Sprzedał majątek, pieniądze rozdał ubogim i udał się pieszo w pielgrzymkę do Rzymu. Nie doszedł jednak do celu, gdyż we włoskim miasteczku Acquapendente zastał epidemię dżumy. Zatrzymał się tam, aby chorym śpieszyć z pomocą, nie bacząc na to, że sam naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Za to heroiczne poświęcenie dla bliźnich Pan w nagrodę obdarzył go łaską uzdrawiania. Uzdrawiał chorych na dżumę, kreśląc nad nimi znak krzyża. Dar ten zjednał mu tłumy wiebliceli, przed którymi uciekł z miasta i udał się do Rzymu.
W Rzymie spędził około 3 lata, nawiedzając kościoły i opiekując się chorymi oraz ubogimi. W Rzymie Święty Roch spotkał zarazę. Bóg za pośrednictwem Rocha czynił cuda, gdyż kogo dotknęła jego ręka, ten powracał do zdrowia. Zaraza wkrótce wygasła, a Rzym powrócił do normalnego życia.
Roch następnie postanowił powrócić do Francji. W drodze powrotnej w Piacenza znowu zastał epidemię dżumy i zaraził się nią podczas posługiwania chorym. Aby nie zarazić innych wyczołgał się do pobliskiego lasu. Jak mówi podanie, wytropił go pies, a po śladach psa odkrył go właściciel pobliskiego gospodarstwa, który zabrał go do siebie i opiekował się nim aż do wyzdrowienia.
Święty Roch postanowił wrócić do swojego rodzinnego miasta. Na granicy został wzięty za włoskiego szpiega, pochwycony przez żołnierzy i uwięziony. Poddano go śledztwu, które było połączone z torturami. Wycieńczony, zmarł w lochu po pięciu latach przebywania w więzieniu. Na ścianie więzienia miał ujawnić się cudowny napis poświadczający jego niewinność i świętość: „Ci, którzy zostaną dotknięci zarazą, a będą wzywać na pomoc św. Rocha, jako swego pośrednika i orędownika, będą uleczeni”. Dopiero po jego śmierci rozpoznano, kim był i wyprawiono mu wspaniały pogrzeb. Mieszkańcy miasta pochowali jego relikwie w kościele parafialnym. Następnie zostały przeniesione do Voghera, a później do Wenecji (w roku 1485), gdzie spoczywają do dziś w kościele wystawionym na jego cześć.
Kult
Kult świętego Rocha bardzo szybko rozszedł się po Europie, a epidemie dziesiątkujące ludność sprzyjały rozwojowi jego czci, jako patrona od zarazy. Od XV wieku należał do Czternastu Wspomożycieli. Wiele miast nosi nazwę na jego cześć. Ku jego czci wybudowano również tysiące kościołów i kaplic.
Kościół obchodzi wspomnienie św. Rocha dnia 16 sierpnia.
Patron
Święty Roch jest patronem takich miast jak Montpellier, Parmy, Wenecji oraz aptekarzy, lekarzy, ogrodników, rolników, szpitali i więźniów. Jest uważany również za opiekuna zwierząt domowych.
W Polsce był czczony już w XV wieku, przede wszystkim jako patron chroniący od zarazy. Z tego względu w epoce staropolskie poświęcono mu liczne ołtarze, figury i kapliczki.
Ikonografia
Święty Roch w ikonografii jest przedstawiany jako młody pielgrzym lub żebrak w łachmanach, z psem biegnącym obok lub liżącym mu rany. Jego atrybuty to anioł, pies trzymający w pysku chleb, torba pielgrzymia.
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu wikipedia.org. Jego autorem jest Macotera Nieto. Zostało wykorzystane na podstawie licencji CC BY-SA 3.0.
Kolekcja kart „Żywoty Świętych” ks. Stanisława Pacholikahttps://pl.wikipedia.org/wiki/Święty_Roch
https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-16b.php3
http://www.swroch.archpoznan.pl/sanktuarium/patroni/item/1434-sw-roch-patron-parafii
