Św. Rozalia

Św. Rozalia z Palermo, również Rozalia Sycylijska (1129-1160) była pustelnicą i dziewicą. Jest świętą Kościoła katolickiego, patronką chroniącą od zarazy i chorób zakaźnych.

Życiorys św. Rozalii

Rozalia urodziła się 6 października 1129 roku w Palermo na zamku Oliwella. Jej ojciec Sinbaldi był księciem, który służył królowi Normanów Rogerowi II i był kuzynem króla Guglielmo I (Wilhelma I zwanego Złym). Jej matka – Maria Guiscarda pochodziła z rodu księcia Aupulii i Kalabrii Roberta Guiscardo, który wraz z Rogerem I zdobył Sycylię dla Normanów od Saracenów.

Legenda głosi, że przed urodzeniem dziecka, matka otrzymała nakaz z nieba, że ma nadać jej imię Rozalia (w imieniu tym mieszczą się dwa wyrazy: róża i lilia). Oznaczać to miało, że córka będzie najpiękniejszym kwiatem rodu i wyspy. Miał to być również symbol proroczy jej pokutnego życia (kolce róży) i niewinności (biel lilii).

Książęca para była pochłonięta sprawami państwowymi, dlatego znaleźli dziecku opiekunkę, Luarikę, która była szlachetnie urodzoną i bardzo pobożną osobą. Następnie miejsce mamki zajęła ochmistrzyni królewska Antonia, która często dawała do rąk dziewczynki krzyż z wizerunkiem Zbawiciela i poprzez pobożne rozmowy kształciła jej młody umysł. Jako dorastająca dziewczynka była często zabierana przez rodziców na wystawne przyjęcia, gdyż rodzice chcieli przyzwyczaić ją do wielkopańskiego życia. Luksus w którym żyła od najmłodszych lat nie przyćmił jednak jej podstawowych wartości. Rozalia wobec otoczenia była radosna, szczera, serdeczna i uprzejma. Od ok. 12 roku przeżywała duchową rozterkę, która nasilała się coraz bardziej z czasem w jej wrażliwym sercu. Dworski świat oferował jej dostanie życie z rozkoszami, a z drugiej strony był Chrystus Pan, którego ukochała od wczesnego dzieciństwa i który ukazał jej drogę w twardym ubóstwie, zaparciu się samej siebie i dźwigania krzyża na każdy dzień. Rozalia dokonała wyboru i w tajemnicy przed rodziną złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości.

O jej rękę zabiegali najznakomitsi rycerze, lecz na próżno. Zostały w końcu ogłoszone przez jej ojca zaręczyny z wysoko urodzonym młodzieńcem, jednak Rozalia zdecydowała się po kryjomu opuścić wszystko i schronić w górskiej grocie. Legenda mówi, że uczyniła to w 14 roku życia, w noc poprzedzającą uroczyste zaręczyny. Jej pierwszym miejscem pobytu byłą grota w Quisquinie, gdzie żywiła się leśnym runem, owocami kaktusów, kasztanami, korzonkami i wodą źródlaną. Prowadziła życie pełne pokuty i wyrzeczeń. Wyryła na ścianach groty napis: „Ja Rozalia córka Boża postanowiłam dla miłości Chrystusa zamieszkać tutaj”.

Żyła w ścisłej łączności z Bogiem i poddawała się licznym umartwieniom. Zmieniła po pewnym czasie miejsce pobytu i w 1154 roku przeniosła się na Monte Pellegrino, której klifowe zbocza wznosiły się nad zatoką Palermo. Jej organizm nie był przyzwyczajony do tak surowego życia. Zmarła w kwiecie wieku, mając 31 lat. Żywoty św. Rozalii podają, że pragnęła ona przed śmiercią Sakramentu Pojednania i Komunii świętej, dlatego pojawił się zakonnik o imieniu Cyryl, który wcześniej został powiadomiony o jej pragnieniu i udał się pośpiesznie, aby udzielić Wiatyku umierającej pustelnicy. Jej życiorysy, na podstawie podań ludowych określają datę jej śmierci najczęściej na 4 września 1160 roku. W związku z datą śmierci papież Urban VIII, który wpisał ją do Martyrologium Rzymskiego, właśnie na 4 września wyznaczył dzień w kalendarzu ku jej czci.

Po śmierci podobno ukazała się i opowiedziała ludziom o tym, jak przez kilkanaście lat swojego życia przebywała w grocie, gdy kryła się przed światem w małym zagłębieniu skalnym.

Patronka i kult

Początkowo wiele kościołów i kaplic nosiło imię Rozali, którą uważano za świętą. Z czasem popadła ona w zapomnienie. W 1624 roku przez przypadek odkryto relikwie św. Rozalii.

Jak podaje legenda, Rozalia ukazała się myśliwemu, który zgubił się na Monte Pellegrino. Obiecała ocalić miasto i wskazała miejsce, gdzie w grocie znajdowały się jej doczesne szczątki. Sprowadzenie relikwii do katedry Palermo w 1624 roku powstrzymało rozwój epidemii dżumy. Autentyczność relikwii została stwierdzona przez komisję, która została powołana przez kardynała Gianettino Dorię z Palermo. Wdzięczni mieszkańcy Palermo obrali Rozalię na patronkę miasta i od tego czasu jest wzywana jako patronka chroniąca od zarazy, a także od chorób zakaźnych. Jej imię wpisał do Martyrologium Rzymskiego w 1630 roku papież Urban VIII.

Wspomnienie liturgiczne św. Rozalii obchodzone jest 4 września.

Ikonografia

Św. Rozalia jest przedstawiana w ikonografii z postacią, która pisze na ścianie jej imię. Jej atrybutami są: czaszka, grota, w której mieszkała i wieniec z róż.

Źródła

Kolekcja kart „Żywoty Świętych” ks. Stanisława Pacholika
https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/09-04b.php3
https://pl.wikipedia.org/wiki/Rozalia_z_Palermo
http://www.parafiaskorzeszyce.pl/patronka-8452

Tagi: