Włodzimierz Lubański (ur. 1947) to wybitny polski piłkarz grający na pozycji napastnika. W 1972 zdobył z reprezentacją Polski złoto igrzysk olimpijskich.
Włodzimierz Lubański – życiorys
Włodzimierz Leonard Lubański urodził się 28 lutego 1947 roku w Gliwicach.
Początek przygody z piłką nożną
Jego ojciec był kierownikiem jednego z oddziałów kopalni Sośnica oraz prezesem lokalnego klubu piłkarskiego. Ich bogaty dom stał się pierwszym boiskiem Włodzimierza, który ćwiczył w przestronnym, liczącym 24 m2 salonie. Chociaż dobrze się rozwijał to podczas meczów z kolegami, przez długi czas był stawiany na bramce, gdyż był po prostu najmłodszy.
Bardzo chciał trenować w klubie, lecz dopiero ukończenie 11 lat uprawniało do wstąpienia w jego szeregi. Zmienił więc datę urodzenia w legitymacji szkolnej, dodając sobie rok. Przyjęto go do sekcji juniorów klubu GKS Sośnica, w którym prezesem był jego ojciec. Po kilku tygodniach podstęp Włodzimierza został odkryty i musiał poczekać dwa miesiące, aby móc ponownie tam grać. W klubie tym nie zagrzał długo miejsca, gdyż został wyłowiony przez łowcę talentów, który zabrał go do juniorów GKS-u Gliwice. W klubie tym występował w latach 1958-1962.
Kariera w Górniku Zabrze
Włodzimierz Lubański rozpoczął profesjonalną karierę w barwach Górnika Zabrze. Zadebiutował w meczu ekstraklasy 21 kwietnia 1963 w zwycięskim meczu 4:0 z Arkonią Szczecin, w którym zdobył także swoją pierwszą bramkę w tej klasie rozgrywkowej.
W Górniku Zabrze Lubański spędził 13 lat, które stanowiło złoty okres w historii klubu. W tym czasie zdobył w ekstraklasie 155 bramek, siedmiokrotnie sięgając z zespołem po mistrzostwo polski (lata 1963-1967 oraz 1971 i 1972) i sześciokrotnie zdobywając Puchar Polski (1965, 1968-1972). Indywidualnie w latach 1966-1969 czterokrotnie zdobywał tytuł króla strzelców oraz dwukrotnie został uznany przez redakcję Sportu „Piłkarzem Roku” (1967, 1970). Z kolei w 1972 roku redakcja ta przyznała mu „Złotego Buta”.
Jeśli chodzi o europejskie puchary to Lubański dotarł z klubem w sezonie 1967/1968 do ćwierćfinału Pucharu Europy, a w sezonie 1969/1970 osiągnął z zespołem największy sukces polskiej klubowej piłki nożnej – docierając do finału Pucharu Zdobywców Pucharów. Zarówno mecz półfinałowy, jak i finał miały ogromną dramaturgię. Półfinałowy mecz z włoską AS Roma, nie miał rozstrzygnięcia nawet po trzecim meczu, w związku z czym o awansie zadecydował rzut monetą, który był korzystny dla Górnika Zabrze. W finałowym meczu z angielskim Manchesterem City, Lubański strzelił bramkę wyrównującą na 2:2, jednak na stadionie zgasło światło i austriacki sędzia bramki nie uznał. Ostatecznie Górnik Zabrze przegrał spotkanie 1:2, a Włodzimierz Lubański został z 7 bramkami na koncie królem strzelców tych rozgrywek. Sezon później ponownie został królem strzelców (zdobywając 8 bramek), a Górnik Zabrze zakończył rozgrywki na ćwierćfinale, przegrywając z angielskim Manchesterem City (2:0, 0:2, 1:3).
Po meczu finałowym Pucharu Zdobywców Pucharów w 1970 roku, do Górnika Zabrze zgłosili się przedstawiciele Realu Madryt z chęcią pozyskania Lubańskiego za rekordową jak na tamte czasu kwotę miliona dolarów, jednak na transfer nie zgodził się Komitet Centralny PZPR.
Reprezentacja – debiut, Igrzyska i kontuzja
Włodzimierz Lubański debiutował w seniorskiej reprezentacji Polski w dniu 4 września 1963 roku w meczu z Norwegią, podczas którego w 67. minucie strzelił swoją pierwszą bramkę. Debiutując w wieku 16 lat i 188 dni został najmłodszym debiutantem oraz najmłodszym strzelcem reprezentacji Polski w historii.
W 1972 roku trener Kazimierz Górski powołał go na turniej olimpijski 1972 w Monachium i wybrał kapitanem drużyny. Lubański w turnieju rozegrał 6 spotkań i strzelił dwie bramki. Po zwycięstwie 2:1 w meczu finałowym z reprezentacją Węgier, Polska po raz pierwszy i jak dotąd jedyny raz w historii została mistrzem olimpijskim.
W dniu 6 czerwca 1973 roku w meczu eliminacyjnym do mistrzostw świata 1974 Włodzimierz Lubański odniósł kontuzję więzadła krzyżowego, która wykluczyła go z gry na dwa lata. W związku z tym nie zagrał w Mistrzostwach Świata 1974, podczas których Polska zdobyła brązowy medal.
Kariera klubowa za granicą
W 1975 roku Włodzimierz Lubański przeniósł się do KSC Lokeren. Działacze Górnika Zabrze nie wierzyli, że powróci do dawnej formy, dlatego sprzedali go zaledwie za 10 tysięcy dolarów. Tymczasem w Belgii piłkarz znów zaczął zdobywać wspaniałe bramki, zmieniając ligowego słabeusza w solidną drużynę, liczącą się w europejskich pucharach. W barwach KSC Lokeren rozegrał 196 ligowych spotkań, w trakcie których zdobył 82 bramki. W sezonie 1980/1981 zdobył z klubem wicemistrzostwo Belgii, dotarł do finału Pucharu Belgii oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA.
W sezonie 1982/1983 był zawodnikiem francuskiego klubu drugoligowego – Valenciennes FV. W barwach tego zespołu został królem strzelców rozgrywek. Kiedy w 1983 roku trener Valenciennes, z powodu kłopotów finansowych, pozbywał się najlepszych, a więc najdroższych zawodników, sympatycy zespołu złożyli się na pensję dla Polaka, aby tylko najskuteczniejszy strzelec pozostał w drużynie do końca sezonu.
W latach 1983-1985 Włodzimierz Lubański był grającym trenerem Stade Quimper, w którym w trakcie 58 spotkań zdobył 14 bramek. Następnie przeniósł się do drugoligowego klubu belgijskiego – KRC Mechelen, w którym również był grającym trenerem. W 1986 roku po rozegraniu 1 spotkania ligowego zakończył w wieku 39 lat piłkarską karierę.
Pożegnanie z reprezentacją
Na Mistrzostwach Świata 1978 w Argentynie Włodzimierz Lubański rozegrał 5 spotkań, nie strzelając bramki. Reprezentacja Polski zakończyła udział w turnieju na drugiej rundzie. Był to jego ostatni wielki turniej w czerwono-białych barwach, po którym odszedł z reprezentacji Polski. Jego ostatnie spotkanie w kadrze, odbyło się w 1980 roku. Był to zremisowany mecz towarzyski z Czechosłowacją, podczas którego strzelił swojego 48. gola. W sumie rozegrał w reprezentacji 75 meczów, strzelając 48 bramek. Aż do 5 października 2017 był to rekord kraju, który został pobity przez Roberta Lewandowskiego.
Po zakończeniu kariery
Włodzimierz Lubański po zakończeniu kariery pozostał w Belgii, gdzie mieszka do dziś. Ukończył tam Szkołę Trenerów Federacji Belgijskiej. W latach 1986-1987 szkolił młodzież Anderlechtu. Następnie w latach 1987-1988 trenował KSC Lokeren, aby od 1988 roku do 1990 być trenerem asystentów. Stanowisko asystenta piastował ponownie na przestrzeni lat 2006-2010.
W 1990 założył firmę „Lubański Sport-Management”. W 1994 roku uzyskał międzynarodową licencję menedżerską FIFA. Jest również komentatorem telewizyjnym meczów reprezentacji Polski. Był jednym z doradców Jerzego Engela. Przez pewien czas prowadził kawiarnię.
Włodzimierz Lubański – ciekawostki
Włodzimierz Lubański ukończył Technikum Chemiczne w Gliwicach o profilu ceramik.
W 1978 roku członkowie belgijskiej grupy przestępczej czyhali na jego życie. Zamachowcy nie wiedzieli, że Lubański wyprowadził się już z mieszkania, przy którym planowali go zaatakować. W wyniku tej „pomyłki” postrzelony został czeski trener Josef Vacenovsky.
Uznano go w 2003 roku najlepszym polskim piłkarzem 50-lecia UEFA.
W 1990 roku na półkach księgarni pojawiła się książka Krzysztofa Wyrzykowskiego Ja, Lubański. W 2008 roku premierę miała książka Włodzimierza Lubańskiego i Przemysława Sowińskiego Włodek Lubański. Legenda polskiego futbolu, a w 2016 roku pojawiła się książka W. Lubańskiego i Michała Olszańskiego Życie jak dobry mecz.
W 1968 roku jego żoną została Grażyna Lubańska. Z ich związku na świat przyszło dwoje dzieci: córka Małgorzata (ur. 1969) i syn Michał (ur. 1979).
Włodzimierz Lubański jest miłośnikiem malarstwa polskiego oraz kolekcjonerem win.
Jest poliglotą – zna dobrze sześć języków obcych (francuski, niemiecki, czeski, angielski, rosyjski, niderlandzki i serbski).
Był na boisku prawdziwym dżentelmenem. 21 września 1977 roku w meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata 1978 z Danią zrezygnował z oddania strzału i przeskoczył nad bramkarzem rywali, gdyż mógł narazić go na kontuzję. Za to zachowanie otrzymał w 1978 roku nagrodę Fair play UNESCO.
Artykuły, które mogą Ci się spodobać:
Źródła
Grafika: wikimedia.org | Autor: ABC Color diario | Licencja: CC BY-SA 4.0
Encyklopedia Sławnych Polaków, wyd. Publicathttps://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82odzimierz_Luba%C5%84ski
https://sportowefakty.wp.pl/pilka-nozna/656827/wlodzimierz-lubanski-elegancki-zabojca
Specjalista SEO, redaktor i administrator strony Zyciorysy.info. Prowadzi ten portal od ponad pięciu lat i jest autorem ponad 450 życiorysów.
Niezwykły życiorys:
|Kliknij na zdjęcie, by przejść do artykułu|
Carlo Acutis (1991-2006) był włoskim uczniem pełnym dobroci dla ludzi i miłości do Boga. Ewangelizował poprzez internet i stworzył międzynarodową wystawę na temat Cudów eucharystycznych, która gościła na 5 kontynentach i poruszyła serca wielu ludzi, pomagając im zbliżyć się do Boga. Carlo jest błogosławionym Kościoła katolickiego. Może być wzorem do naśladowania nie tylko dla młodych ludzi, ale dla każdego człowieka, gdyż poprzez swoje życie dał nam niezwykły przykład miłości do Boga i ludzi.
Polub nas:
Zobacz:
Najlepszy polski piłkarz. Wzór sportowca i człowieka. Panie Włodku jest Pan super gwiazdą.
Mam 62 lata. Odkąd pamiętam to oglądając mecze piłkarskie w TV zawsze podziwiałem grę p. Włodzimierza. Był najlepszym polskim piłkarzem wszech czasów, oraz wzorem piłkarza i człowieka. Myślę, że gdyby nie faul McFarlanda dotarłby na sam szczyt, tak jak teraz R. Lewandowski. Chylę czoło przed Panem Włodzimierzem!!!!