Włodzimierz Lubański (ur. 1947) to wybitny polski piłkarz grający na pozycji napastnika. W 1972 zdobył z reprezentacją Polski złoto igrzysk olimpijskich.
Spis treści
Włodzimierz Lubański – życiorys
Włodzimierz Leonard Lubański urodził się 28 lutego 1947 roku w Gliwicach.
Początek przygody z piłką nożną
Jego ojciec był kierownikiem jednego z oddziałów kopalni Sośnica oraz prezesem lokalnego klubu piłkarskiego. Ich bogaty dom stał się pierwszym boiskiem Włodzimierza, który ćwiczył w przestronnym, liczącym 24 m2 salonie. Chociaż dobrze się rozwijał to podczas meczów z kolegami, przez długi czas był stawiany na bramce, gdyż był po prostu najmłodszy.
Bardzo chciał trenować w klubie, lecz dopiero ukończenie 11 lat uprawniało do wstąpienia w jego szeregi. Zmienił więc datę urodzenia w legitymacji szkolnej, dodając sobie rok. Przyjęto go do sekcji juniorów klubu GKS Sośnica, w którym prezesem był jego ojciec. Po kilku tygodniach podstęp Włodzimierza został odkryty i musiał poczekać dwa miesiące, aby móc ponownie tam grać. W klubie tym nie zagrzał długo miejsca, gdyż został wyłowiony przez łowcę talentów, który zabrał go do juniorów GKS-u Gliwice. W klubie tym występował w latach 1958-1962.
Kariera w Górniku Zabrze
Włodzimierz Lubański rozpoczął profesjonalną karierę w barwach Górnika Zabrze. Zadebiutował w meczu ekstraklasy 21 kwietnia 1963 w zwycięskim meczu 4:0 z Arkonią Szczecin, w którym zdobył także swoją pierwszą bramkę w tej klasie rozgrywkowej.
W Górniku Zabrze Lubański spędził 13 lat, które stanowiło złoty okres w historii klubu. W tym czasie zdobył w ekstraklasie 155 bramek, siedmiokrotnie sięgając z zespołem po mistrzostwo polski (lata 1963-1967 oraz 1971 i 1972) i sześciokrotnie zdobywając Puchar Polski (1965, 1968-1972). Indywidualnie w latach 1966-1969 czterokrotnie zdobywał tytuł króla strzelców oraz dwukrotnie został uznany przez redakcję Sportu „Piłkarzem Roku” (1967, 1970). Z kolei w 1972 roku redakcja ta przyznała mu „Złotego Buta”.
Jeśli chodzi o europejskie puchary to Lubański dotarł z klubem w sezonie 1967/1968 do ćwierćfinału Pucharu Europy, a w sezonie 1969/1970 osiągnął z zespołem największy sukces polskiej klubowej piłki nożnej – docierając do finału Pucharu Zdobywców Pucharów. Zarówno mecz półfinałowy, jak i finał miały ogromną dramaturgię. Półfinałowy mecz z włoską AS Roma, nie miał rozstrzygnięcia nawet po trzecim meczu, w związku z czym o awansie zadecydował rzut monetą, który był korzystny dla Górnika Zabrze. W finałowym meczu z angielskim Manchesterem City, Lubański strzelił bramkę wyrównującą na 2:2, jednak na stadionie zgasło światło i austriacki sędzia bramki nie uznał. Ostatecznie Górnik Zabrze przegrał spotkanie 1:2, a Włodzimierz Lubański został z 7 bramkami na koncie królem strzelców tych rozgrywek. Sezon później ponownie został królem strzelców (zdobywając 8 bramek), a Górnik Zabrze zakończył rozgrywki na ćwierćfinale, przegrywając z angielskim Manchesterem City (2:0, 0:2, 1:3).
Po meczu finałowym Pucharu Zdobywców Pucharów w 1970 roku, do Górnika Zabrze zgłosili się przedstawiciele Realu Madryt z chęcią pozyskania Lubańskiego za rekordową jak na tamte czasu kwotę miliona dolarów, jednak na transfer nie zgodził się Komitet Centralny PZPR.
Reprezentacja – debiut, Igrzyska i kontuzja
Włodzimierz Lubański debiutował w seniorskiej reprezentacji Polski w dniu 4 września 1963 roku w meczu z Norwegią, podczas którego w 67. minucie strzelił swoją pierwszą bramkę. Debiutując w wieku 16 lat i 188 dni został najmłodszym debiutantem oraz najmłodszym strzelcem reprezentacji Polski w historii.
W 1972 roku trener Kazimierz Górski powołał go na turniej olimpijski 1972 w Monachium i wybrał kapitanem drużyny. Lubański w turnieju rozegrał 6 spotkań i strzelił dwie bramki. Po zwycięstwie 2:1 w meczu finałowym z reprezentacją Węgier, Polska po raz pierwszy i jak dotąd jedyny raz w historii została mistrzem olimpijskim.
W dniu 6 czerwca 1973 roku w meczu eliminacyjnym do mistrzostw świata 1974 Włodzimierz Lubański odniósł kontuzję więzadła krzyżowego, która wykluczyła go z gry na dwa lata. W związku z tym nie zagrał w Mistrzostwach Świata 1974, podczas których Polska zdobyła brązowy medal.
Kariera klubowa za granicą
W 1975 roku Włodzimierz Lubański przeniósł się do KSC Lokeren. Działacze Górnika Zabrze nie wierzyli, że powróci do dawnej formy, dlatego sprzedali go zaledwie za 10 tysięcy dolarów. Tymczasem w Belgii piłkarz znów zaczął zdobywać wspaniałe bramki, zmieniając ligowego słabeusza w solidną drużynę, liczącą się w europejskich pucharach. W barwach KSC Lokeren rozegrał 196 ligowych spotkań, w trakcie których zdobył 82 bramki. W sezonie 1980/1981 zdobył z klubem wicemistrzostwo Belgii, dotarł do finału Pucharu Belgii oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA.
W sezonie 1982/1983 był zawodnikiem francuskiego klubu drugoligowego – Valenciennes FV. W barwach tego zespołu został królem strzelców rozgrywek. Kiedy w 1983 roku trener Valenciennes, z powodu kłopotów finansowych, pozbywał się najlepszych, a więc najdroższych zawodników, sympatycy zespołu złożyli się na pensję dla Polaka, aby tylko najskuteczniejszy strzelec pozostał w drużynie do końca sezonu.
W latach 1983-1985 Włodzimierz Lubański był grającym trenerem Stade Quimper, w którym w trakcie 58 spotkań zdobył 14 bramek. Następnie przeniósł się do drugoligowego klubu belgijskiego – KRC Mechelen, w którym również był grającym trenerem. W 1986 roku po rozegraniu 1 spotkania ligowego zakończył w wieku 39 lat piłkarską karierę.
Pożegnanie z reprezentacją
Na Mistrzostwach Świata 1978 w Argentynie Włodzimierz Lubański rozegrał 5 spotkań, nie strzelając bramki. Reprezentacja Polski zakończyła udział w turnieju na drugiej rundzie. Był to jego ostatni wielki turniej w czerwono-białych barwach, po którym odszedł z reprezentacji Polski. Jego ostatnie spotkanie w kadrze, odbyło się w 1980 roku. Był to zremisowany mecz towarzyski z Czechosłowacją, podczas którego strzelił swojego 48. gola. W sumie rozegrał w reprezentacji 75 meczów, strzelając 48 bramek. Aż do 5 października 2017 był to rekord kraju, który został pobity przez Roberta Lewandowskiego.
Po zakończeniu kariery
Włodzimierz Lubański po zakończeniu kariery pozostał w Belgii, gdzie mieszka do dziś. Ukończył tam Szkołę Trenerów Federacji Belgijskiej. W latach 1986-1987 szkolił młodzież Anderlechtu. Następnie w latach 1987-1988 trenował KSC Lokeren, aby od 1988 roku do 1990 być trenerem asystentów. Stanowisko asystenta piastował ponownie na przestrzeni lat 2006-2010.
W 1990 założył firmę „Lubański Sport-Management”. W 1994 roku uzyskał międzynarodową licencję menedżerską FIFA. Jest również komentatorem telewizyjnym meczów reprezentacji Polski. Był jednym z doradców Jerzego Engela. Przez pewien czas prowadził kawiarnię.
Włodzimierz Lubański – ciekawostki
Włodzimierz Lubański ukończył Technikum Chemiczne w Gliwicach o profilu ceramik.
W 1978 roku członkowie belgijskiej grupy przestępczej czyhali na jego życie. Zamachowcy nie wiedzieli, że Lubański wyprowadził się już z mieszkania, przy którym planowali go zaatakować. W wyniku tej “pomyłki” postrzelony został czeski trener Josef Vacenovsky.
Uznano go w 2003 roku najlepszym polskim piłkarzem 50-lecia UEFA.
W 1990 roku na półkach księgarni pojawiła się książka Krzysztofa Wyrzykowskiego Ja, Lubański. W 2008 roku premierę miała książka Włodzimierza Lubańskiego i Przemysława Sowińskiego Włodek Lubański. Legenda polskiego futbolu, a w 2016 roku pojawiła się książka W. Lubańskiego i Michała Olszańskiego Życie jak dobry mecz.
W 1968 roku jego żoną została Grażyna Lubańska. Z ich związku na świat przyszło dwoje dzieci: córka Małgorzata (ur. 1969) i syn Michał (ur. 1979).
Włodzimierz Lubański jest miłośnikiem malarstwa polskiego oraz kolekcjonerem win.
Jest poliglotą – zna dobrze sześć języków obcych (francuski, niemiecki, czeski, angielski, rosyjski, niderlandzki i serbski).
Był na boisku prawdziwym dżentelmenem. 21 września 1977 roku w meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata 1978 z Danią zrezygnował z oddania strzału i przeskoczył nad bramkarzem rywali, gdyż mógł narazić go na kontuzję. Za to zachowanie otrzymał w 1978 roku nagrodę Fair play UNESCO.
Źródła
Grafika: wikimedia.org | Autor: ABC Color diario | Licencja: CC BY-SA 4.0
Encyklopedia Sławnych Polaków, wyd. Publicathttps://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82odzimierz_Luba%C5%84ski
https://sportowefakty.wp.pl/pilka-nozna/656827/wlodzimierz-lubanski-elegancki-zabojca
Wspieraj z nami inicjatywę:
