Święty Dawid przyszedł na świat w St David’s w Walii. Zmarł w Pembroke 1 marca ok. 589. Był chrześcijańskim świętym, biskupem walijskim, członkiem najstarszego ruchu monastycznego Kościoła Zachodniego, był założycielem klasztoru w Pembroke i monasteru w Menevii.
Krótki życiorys św. Dawida
Wiadomo na pewno, iż Dawid żył w wieku VI. Przetrwały na jego temat legendy, a jedna z nich mówi, że pochodził ze świetnej rodziny, bo był synem samego Santy z Cardigan, czyli wodza. Tym nie mniej na jego temat informacje są całkiem skąpe. Istnieje jednak żywot św. Dawida spisany około 1090 roku przez biskupa St David’s – Rhygyvarcha. Według tego podania Dawid, znany w tamtych stronach jako Dewi, był początkowo mnichem. Założył on wówczas monaster mieszczący się w Menevii, w którym działał jako przełożony, lecz oprócz tego założył również kilkanaście innych miejsc jak to wspomniane, w których obowiązywała reguła mnisia – szczerej chrystusowej posługi, nawiązującą do tej wyznawanej przez mnichów Pustyni Egipskiej.
Nie był bynajmniej Dawid jednym z wielu, ale osoba wybitną w wierze i zasługach, stąd też otrzymał stanowisko biskupa w Menevii. Odbył on według wiarygodnych źródeł konsekracje w samej Jerozolimie, gdzie był jako pielgrzym i modlił się żarliwie.
Dawid podejmował swe działania głównie w Walii, a ściślej w południowo-zachodniej części Walii, gdzie udało się wznieść najwięcej świątyń poświęconych właśnie jemu, a jego imieniem nazwano tam największą ilość miejscowości. Wywarł on bardzo znaczący wpływ na rozwój życia monastycznego w Walii, gdzie udało się pozyskać do posługi prawdziwej wielu uczniów.
Zmarł ok. 589 roku w klasztorze najstarszym, a założonym przez siebie.
Do jego grobu pielgrzymowało później wielu angielskich królów, w przeświadczeniu, że pomoc Dawida jest bezcenna by wypełnić rządy dobre, a praworządne.
Rozszerzona biografia św. Dawida
Monastycyzm
Wiele tradycyjnych opowieści o Davidzie można znaleźć w hagiografii „Życie Dawida” napisanej przez Rhygyfarcha pod koniec XI wieku. Rhygyfarch twierdził, że opiera się na dokumentach znalezionych w archiwach katedralnych. Współcześni historycy sceptycznie podchodzą do niektórych ze swoich twierdzeń: jednym z celów jakie przyświecały Rhygyfarchowi było wzmocnienie pewnej niezależności dla walijskiego kościoła, który odmawiał obrządku rzymskiego aż do VIII wieku i wówczas to dążył do uzyskania statusu metropolitalnego.
Tradycja, że Dawid urodził się w Henfynyw (Vetus-Menevia) w Ceredigion, nie jest nieprawdopodobna. Zasłynąć miał jednak w myśl tego przesłania jako nauczyciel i kaznodzieja, zakładając klasztorne osady i kościoły w Walii, Dumnonii i Bretanii. Katedra Świętego Dawida stoi w miejscu klasztoru, który założył w dolinie Glyn Rhosyn w Pembrokeshire. Około 550 roku miał być na Synodzie w Brefii, gdzie jego elokwencja sprawiła, że jego mnisi wybrali go na naczelnego regionu. Dawid przewodniczył również synodowi w Caerleon („Synodowi Zwycięstwa”) około 569.
Legenda
Mówi się, że najbardziej znany cud Dawida miał miejsce, gdy głosił on słowo w środku wielkiego tłumu na Synodzie w Brefi: wioska Llanddewi Brefi stoi w miejscu, w którym podobno wyrosło wzniesienie, na którym stał, tworząc małe wzgórze. Biały gołąb, który stał się jego godłem, był widoczny właśnie na jego ramieniu. Zwykło się uważać, że podczas tego zdarzenia Dawid potępił pelagianizm, zostając według Rhygyfarcha ogłoszonym arcybiskupem przez powszechne uznanie zgromadzonych. Status metropolitalny dawidowego arcybiskupstwa poparł później Bernard, biskup św. Dawida.
Klasztorna Reguła Dawida nakazała mnichom ciągnąć pług bez zwierząt pociągowych, pić tylko wodę i jeść tylko chleb z solą i ziołami, a wieczory spędzać na modlitwie, czytaniu i pisaniu. Żadne rzeczy osobiste nie były dozwolone: nawet powiedzenie własnej książki było uważane za przestępstwo. Sam Dawid żył prostym życiem i praktykował ascezę, ucząc swoich zwolenników powstrzymywania się od jedzenia mięsa i picia piwa.
Śmierć
Chociaż dokładna data jego śmierci nie jest pewna, tradycja utrzymuje, że był to wtorek 1 marca, który jest obecnie oznaczony jako Dzień Świętego Dawida. Dwie najczęstsze daty jego śmierci to 601 i 589. Mówi się, że klasztor został „wypełniony aniołami, gdy Chrystus otrzymał jego duszę”. Jego ostatnie słowa do wyznawców przekazał natomiast w kazaniu w swą ostatnią niedzielę, a brzmiało ono w słowach: „ Panowie, bracia i siostry, bądźcie radośni i zachowujcie wiarę i swoje wyznanie, i czyńcie małe rzeczy, które u mnie widzieliście i słyszeliście. A co do mnie, pójdę ścieżką, którą kroczyli przed nami nasi ojcowie ”. Zatem dzisiaj bardzo dobrze znane walijskie zdanie brzmi w myśl dawidowego pprzesłania: „Czyńcie te małe rzeczy w życiu”.
Dawid został pochowany w katedrze św. Dawida w St Davids, w Pembrokeshire, gdzie jego sanktuarium było popularnym miejscem pielgrzymek w dobie pełnego średniowiecza. W X i XI wieku tymczasem katedra była regularnie atakowana przez Wikingów, którzy plądrowali świątynię. W 1275 r. zbudowano nową świątynię, której jednak zrujnowana podstawa obecna jest tam do dziś. Relikty Dawida i Justyniana z wyspy Ramsey były przechowywane w przenośnej trumnie na kamiennej podstawie tejże świątyni. W tym też sanktuarium Edward I przyszedł się pomodlić w 1284 r., z kolei podczas reformacji biskup Barlow (1536–48), wierny protestant, ogołocił świątynię z jej klejnotów i skonfiskował relikwie Dawida i Justyniana.
Cześć jego osobie
Dawid został oficjalnie uznany świętym przez papieża Callixtusa II w 1120 r., a to dzięki pracy Bernarda, biskupa św. Dawida. Dawid został również kanonizowany przez Wschodni Kościół Prawosławny w nieznanym jednak dokładnie terminie. Przy tym na uwagę zasługuje fakt, iż ponad 50 kościołów w Południowej Walii zostało poświęconych Dawidowi jeszcze w czasach przedreformacyjnych.
W wydaniu “Roman Martyrology” z 2004 r. David jest wymieniony pod łacińską nazwą Dávus. Uznawany jest za biskupa Menevii w Walii, który rządził swoim klasztorem na wzór Ojców Wschodnich. Pod jego to kierownictwem wielu mnichów zdecydowało się wyruszyć na ewangelizację Walii, Irlandii, Kornwalii i Armoryki (Bretania i prowincje ją otaczające). Na cześć Dawida odrestaurowane już Sanktuarium Świętego Dawida zostało ponownie odsłonięte i poświęcone przez wielebnego Wyn Evansa, biskupa św. Dawida, podczas Chóralnej Eucharystii w Dzień Świętego Dawida, w 2012 roku.
Ciekawostki o św. Dawidzie
- Dawid został kanonizowany w formie translacji – datą jego wyniesienia był rok 1120, osobą zaś za to odpowiedzialną papież Kalikst II.
- Za patrona Walii Dawid był uznawany już w XII wieku.
- Jak wielu świętych, również Dawid ma swój atrybut. Jest nm gołębica.
- Jest wspominany corocznie 14 marca (wg kalendarza gregoriańskiego).
- Był członkiem najstarszego ruchu monastycznego w Kościele Zachodnim, który nazywany jest też moastycyzmem iroszkockim oraz celtyckim.
Źródła
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Dawid_z_Menevii
- https://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/daty.php3
- https://en.wikipedia.org/wiki/Saint_David
- http://biblia-swieci.pl/dawid2.html
- https://www.britannica.com/biography/Saint-David
