Olgierd Łukaszewicz (ur. 1946) jest polskim aktorem teatralnym i filmowym. Dwukrotnie piastował stanowisko prezesa Związku Artystów Scen Polskich.
Olgierd Łukaszewicz – wiek
Olgierd Łukaszewicz – chłopak ze Śląska
Olgierd Marian Łukaszewicz urodził się 7 września 1946 roku. Przyszedł na świat w Chorzowie, gdzie rodzice zamieszkali tuż po wojnie, ale wychowywał się w Katowicach. W domu przy ul. Mazurskiej zajmowali pomieszczenia na parterze, a z tyłu wychodziło się na piękny owocowy ogród.
Ojciec – lekarz – był wnukiem syberyjskiego zesłańca, matka pochodziła z Kamieńca Podolskiego, lecz wychowywała się w szkole zakonnej pod Warszawą.
Rodzinny dom wspomina jako bezpieczny, spokojny i kochający, trochę w starym stylu. Podział ról również był tradycyjny – ojciec zajmował się pracą, a matka – domem i dziećmi. Wychowywano ich w duchu patriotycznym. Chłopaków była trójka. Starszy – Krzysztof pasjonował się pływaniem, a Olgierd z bratem bliźniakiem Jerzym (reżyser i operator filmowy) woleli oglądać ruchome obrazy w katowickim klubie filmowym Żak.
Olgierd z pasją zbierał też znaczki pocztowe, aż mama wykupiła mu abonament na poczcie. W parku Kościuszki jeździł na rowerze. Na Śląskiej organizował zbiórki harcerskie i bawił w podchody. Zasadził tam nawet drzewo. Przez 8 lat jako ministrant służył do mszy w katowickiej Bazylice Franciszkanów.
W Katowicach spędził 18 lat. Tu chodził do podstawówki i skończył ogólniak. Jako licealista uczęszczał do Pałacu Młodzieży. Tam spotkał panią Józefinę, która prowadziła klub literacki i zorganizowała występ kabareciku z Ligoty, gdzie udzielał się przez dwa lata (1962-64). Poczuł się dowartościowany i coraz częściej odwiedzał to miejsce. Wyjeżdżał na konkursy recytatorskie, a któregoś razu za interpretację rosyjskiego wiersza wygrał nawet zegarek. Jeśli chciał obejrzeć film, szedł do katowickiego Kinoteatru Rialto, do kina Światowid albo do Zorzy. Wybierał Pałac Młodzieży zamiast modnych kawiarni czy klubów, a pierwszy kieliszek trunków wychylił dopiero jako student Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Ukończył ją w 1968 roku.
Olgierd Łukaszewicz – na deskach teatru
Jeszcze w czasie studiów działał w teatrach studenckich, występował w Teatrze Stu. Po ukończeniu szkoły otrzymał angaż do krakowskiego Teatru Rozmaitości (1968–1970). Po dwóch latach przeniósł się jednak do Warszawy, gdzie związał się ze stołecznymi scenami Teatru Dramatycznego (1970–1973), Powszechnego (1974–1986) i Studio (1986–1997). Na deskach teatrów kreował różne, często klasyczne role: w „Zemście” Fredry, „Świętoszku” Moliera, „Kordianie” Słowackiego, „Ameryce” Kafki, „Pułapce” i „Kartotece” Różewicza, „Nocy listopadowej” Wyspiańskiego, „Królu Lirze” Szekspira, „Weselu” Wyspiańskiego.
W 1988 r. wyjechał do Wiednia i przez ponad 8 lat grał w austriackiej stolicy, a później także w Bonn. W 1997 r. wrócił do kraju i otrzymał angaż do Teatru Narodowego (1997–2001), a w 2000 r. także do Teatru Współczesnego. Od 2003 gra też na deskach Teatru Polskiego.
Olgierd Łukaszewicz – na ekranie
Jeszcze w czasie studiów, w 1967 r., zadebiutował w filmie „Jowita” Morgensterna. Później stał się aktorem Kutza („Sól ziemi czarnej” – 1969, „Perła w koronie” – 1971) i Wajdy („Brzezina” 1970, „Wesele” – 1972).
Widzowie docenili jego wrażliwość i lirykę Ostrzeńskiego z „Nocy i dni” (1975) i Szczerbica z „Dziejów grzechu” (1975). W „Lekcji martwego języka” Majewskiego (1979) był carskim porucznikiem z I wojny światowej. W latach 80. stopniowo zmieniał emploi w kierunku bohaterów negatywnych. Zagrał fanatyka w „Gorączce” Holland (1980); nazistę w „Magnacie” Bajona (1985), lekarza-potwora w „Dotkniętych” Saniewskiego (1988). Na zawsze zostanie jednak zapamiętany z „Seksmisji” Machulskiego (1983), gdzie zagrał nieśmiałego i zagubionego naukowca Albercika. W latach 90. i później był Dziadem w „Jańciu Wodniku” Kolskiego (1993), księdzem w „Pokuszeniu” Barbary Sass (1995), Szyllerem w „Sławie i chwale” Kutza (1997), księciem Sapiehą w biograficznym serialu „Marszałek Piłsudski” Trzosa-Rastawieckiego (2001), ojcem Karola Wojtyły w „Karolu. Człowieku, który został papieżem” Giacomo Battiato (2004).
W 2009 r. zagrał tytułową rolę w filmie Bugajskiego „Generał Nil”, a dziewięć lat później ważną kreację w „Jak pies z kotem” (2018). Zagrał tam popularnego reżysera Andrzeja Kondratiuka, sparaliżowanego po udarze. W 2019 r. powrócił do serialu i zagrał „Siwowłosego” w „Chyłce-Kasacja”.
Olgierd Łukaszewicz – akcje niecodzienne
Zainicjował kilka niecodziennych akcji z udziałem warszawskich aktorów. 1 listopada 1999 r. zorganizował przed Teatrem Narodowym happening „Namiot Przymierza”, poświęcony pamięci Żydów. W kolejnym roku „Sybir – ostatnie pożegnanie” – w hołdzie zesłańcom. Następnie zainicjował misterium teatralne ku czci Słowackiego, pt. „Noc pielgrzyma”. Zaangażował się w akcję protestacyjną przeciw wycinaniu starych drzew w Ogrodzie Krasińskich. W latach 2002-2005 i ponownie 2011-18 był prezesem ZASP-u.
Życie prywatne Olgierda Łukaszewicza – żona, dzieci, wnuki
Mówi o sobie, że był kochliwy i gadatliwy, więc budził zainteresowanie płci przeciwnej. Żonę, Grażynę Marzec (również aktorkę), poznał na studiach w krakowskiej szkole teatralnej. Mieli grać zakochanych, ale sceniczny wizerunek przeniósł się na życie.
Wzięli ślub i w 1978 r. przyszła na świat ich córka, Zuzanna (logopeda). Niedawno przeszli prawdziwą próbę, kiedy u małżonki zdiagnozowano nowotwór. Aktor podporządkował życie zawodowe walce o zdrowie żony. Szczęśliwie udało się pokonać chorobę.
Ma dwoje wnuków: Adama (14 l.) i Hanię (9 l.), które są oczkiem w głowie dziadków. To dla nich aktor jest gotów wstawać o szóstej rano, żeby odprowadzić wnuki do szkoły. O wnuczce mówi, że ma zadatki na aktorkę i nieraz wspólnie odgrywają scenki albo czytają książki. Wnuk pasjonuje się militariami.
Olgierd Łukaszewicz – ciekawostki
Wiele osób jest przekonanych, że bliskie więzy krwi łączą Olgierda Łukaszewicza z Cezarym Łukaszewiczem. Tymczasem jedyną wspólną cechą jest nazwisko.
Ma swoją gwiazdę na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach.
W 2017 r. założył fundację „My Obywatele Unii Europejskiej – Fundacja im. Wojciecha B. Jastrzębowskiego”.
Artykuły, które mogą Ci się spodobać:
Źródła
Zdjęcie: wikimedia.org | Autor: Emilia Gowin | Licencja: CC BY-SA 3.0
https://pl.wikipedia.org/wiki/Olgierd_%C5%81ukaszewiczhttps://culture.pl/pl/tworca/olgierd-lukaszewicz
https://dziennikzachodni.pl/olgierd-lukaszewicz-ja-jestem-chlopak-z-katowickiej-ligoty-wideo/ar/793856
https://www.pomponik.pl/plotki/news-olgierd-lukaszewicz-milosc-jest-potega,nId,2336010
Jolanta Tokarczyk jest absolwentką Wydziału Organizacji Produkcji Łódzkiej Szkoły Filmowej. Od wielu lat zajmuję się różnymi dziedzinami dziennikarstwa: telewizyjnym, radiowym, prasą drukowaną i publikowaniem w sieci. Jako dziennikarka filmowa i lifestylowa specjalizuje się w wywiadach z twórcami kultury. Przeprowadziła dziesiątki rozmów z aktorami, reżyserami, operatorami i osobistościami z innych dziedzin. Jest także kierownikiem produkcji filmowej i wykładowcą przedmiotów filmowych w szkołach „Cosinus”. Ponadto prowadzi portal Filmowe Centrum Festiwalowe i jest redaktorem naczelnym magazynu branżowego „Film&TV Kamera”.
Zapisz się do newslettera
Chciałbyś co jakiś czas otrzymywać powiadomienia o nowych, ciekawych biografiach?Zapisz się do newslettera: