Święta Weronika była pobożną niewiastą jerozolimską, która Jezusowi niosącemu krzyż podała chustę do otarcia twarzy. Jest świętą Kościoła katolickiego, prawosławnego i ormiańskiego.
Życiorys św. Weroniki
Św. Weronika żyła w I wieku. Była pobożną niewiastą jerozolimską, która według tradycji towarzyszyła Chrystusowi niosącemu krzyż na Górze Kalwarii i podała mu chustę do otarcia twarzy. Na chuście został odciśnięty wizerunek bolesnego oblicza Zbawiciela. To wydarzenie jest upamiętnione w szóstej stacji Drogi Krzyżowej.
Informacje o św. Weronice należą do tradycji, gdyż w żadnej z czterech Ewangelii nie ma wzmianki o kobiecie, która podała Jezusowi chustę do otarcia twarzy. Również w Martyrologium Rzymskim nie ma wzmianki o św. Weronice.
Niektórzy twierdzą, że na imię jej było Serafia, natomiast dopiero później miała przyjąć imię Weronika. (imię to pochodzi prawdopodobnie od grecko-rzymskiego określenia vera eikon oznaczającego „prawdziwy wizerunek”).
Włoska legenda podaje, że wizerunkiem tym, zwanym Chustą Weroniki, święta uleczyła cesarza Tyberiusza, a następnie pozostawiła chustę pod opieką papieża Klemensa i jego następców. Legenda francuska mówi, że św. Weronika wyszła za mąż we Francji za nawróconego Zacheusza i towarzysząc mu do Rzymu pozostawiła go jako eremitę (tj. pustelnika) w Rocamadour, potem asystowała Marcjanowi i zaniosła relikwie Najświętszej Maryi Panny do Soulac, gdzie umarła. Niektórzy utożsamiają ją z „kobietą cierpiącą na krwotok”, którą uleczył Jezus.
Historia z chustą miała szeroki oddźwięk przez wszystkie wieki chrześcijaństwa, ponieważ znakomicie ilustruje pewną ponadczasową i ogólnoludzką prawdę o współczuciu dla Chrystusa w Jego cierpieniach.
Św. Weronika – patronka, atrybut
Święta Weronika jest patronką fotografów, kupców i tkaczy, szwaczek, gospodyń parafialnych. Jest orędowniczką dobrej śmierci, oręduje także w przypadku poważnych obrażeń i problemów z krążeniem krwi.
W ikonografii atrybutem św. Weroniki jest chusta z odbiciem twarzy Jezusa.
Św. Weronika – wspomnienie
W Kościele katolickim jej wspomnienie jest obchodzone dnia 4 lutego.
Kościół prawosławny wspomina ją 12/25 lipca, tj. 25 lipca wg kalendarza gregoriańskiego. Z kolei Kościół ormiański wspomina ją 16/29 sierpnia.
Chusta Weroniki – Całun z Manoppello
Całun z Manoppello to chrześcijańska relikwia, która znajduje się w sanktuarium w miasteczku Manoppello we Włoszech. Choć relikwia była nazywana chustą Weroniki, to jednak na tkaninie znajduje się wizerunek twarzy zmartwychwstającego Chrystusa. Znajduje się on na welonie o wymiarach 17 na 24 cm, oprawionym w srebrny relikwiarz, który jest wystawiony na widok publiczny w ołtarzu głównym kościoła w Manoppello.
Badania naukowe jednoznacznie wskazują na to, że Całun z Manoppello pochodzi z Jerozolimy. Utrwalenie wizerunku Twarzy dokonało się w Jezusowym grobie w momencie Jego Zmartwychwstania. Profesor Pfeiffer jest przekonany, że obraz Boskiego Oblicza na Chuście z Manoppello powstał w grobie Chrystusa w momencie Zmartwychwstania Pańskiego. Chusta ta była położona na Całunie w miejscu twarzy.
Na Całunie Turyńskim zostało utrwalone odbicie, które jest negatywem Zmarłego, a na Chuście – pozytywem Zmartwychwstałego. Gdy nałoży się Oblicze z Całunu Turyńskiego na Oblicze z Manoppello, widać całkowitą zgodność. Jest to ta sama twarz i należy przypuszczać, że wizerunki na Całunie i na Chuście powstały w momencie Zmartwychwstania Chrystusa. Są to jedyne na świecie obrazy twarzy Chrystusa, których nie namalowała ludzka ręka, tak zwane acheiropoietos.
Chustę przez wiele lat badała specjalistka od ikon, siostra zakonna Blandina Paschalis Schlömer. Osobno badał ją także ks. Andreas Resch z Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego zestawiając ją z z Całunem Turyńskim za pomocą wysokiej rozdzielczości fotograficznych powiększeń. Oboje doszli do wniosku, że Całun z Manoppello i Całun Turyński odbijają oblicze tej samej osoby.
Badania dowiodły, że nikt z ludzi nie jest w stanie na tego rodzaju materiale czegokolwiek namalować, a tym bardziej tak perfekcyjnego obrazu, jaki znajduje się w Manoppello.
Ponadto dnia 22 lutego 1944 mistyczka Maria Valtorta zapisała słowa, które powiedział do niej Jezus:
„Chusta Weroniki jest cierniem tkwiącym w duszy sceptycznej. Wy, letni i chwiejni w wierze, którzy kroczycie naprzód dzięki swym ścisłym badaniom, wy, racjonaliści – porównajcie Chustę z Całunem. Na pierwszej widnieje Oblicze Żyjącego, na drugim – Zmarłego. Lecz długość, szerokość, cechy somatyczne, kształt, właściwości są takie same. Połóżcie płótna jedno na drugim, a zobaczycie, że się pokrywają. To ja jestem. Ja, który wam chciałem pokazać, kim byłem i czym dla was z miłości się stałem. Gdybyście nie należeli do zatraconych, do ślepych, te dwa płótna wystarczyłyby wam, by przywieść was do miłości, do żalu, do Boga”.
Więcej o chuście z Manoppello można przeczytać także w artykule portalu Miłujcie się:
Chusta z Manoppello – największy cud i relikwia
Artykuły, które mogą Ci się spodobać:
Bibliografia
Biskup Karol Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego, Księgarnia św. Wojciecha, 1947
O. Hugo Hoever, Żywoty Świętych Pańskich, Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, Olsztyn 1995
Wikipedia, Święta Weronika, Całun z Manoppello, dostęp: 25.03.2022
Juliusz Maszloch, Manopello.eu, Historia cudownego wizerunku, dostęp: 25.03.2022
Grafika główna: PawełS, Wikimedia, CC BY-SA 4.0, obróbka: przycięcie
Zdjęcie Całunu z Manoppello: RaBoe/Wikipedia, licencja: CC BY-SA 3.0
Specjalista SEO, redaktor i administrator strony Zyciorysy.info. Prowadzi ten portal od ponad pięciu lat i jest autorem ponad 450 życiorysów.
Pomogła modlitwa do św. Weroniki
A czy ktokolwiek wie może jak zinterpretować piosenkę śpiewaną przez Antoninę Krzysztoń pt. „Chusta Weroniki”? Bo ciekawi mnie tekst tej piosenki, a niestety nie za bardzo go rozumiem.