Św. Maria Magdalena

Maria Magdalena żyła w I wieku n.e. Była uczennicą Jezusa, jest zwana apostołką apostołów. Jej kult trwa niezmiennie do dnia dzisiejszego.

Spis treści

Krótki życiorys św. Marii Magdaleny

Maria Magdalena, a właściwie Maria zwana Magdaleną, jest zwana tak od regionu, z którego pochodziła – mianowicie z Magdali, co w tłumaczeniu oznacza „wieża ryb”. Bardzo trudno o zwartą biografię Marii Magdaleny, ponieważ pojawia się ona w Piśmie na zasadach epizodycznych. Wiemy natomiast niezbicie, że była tą osobą, z której Jezus wygnał siedem złych duchów. Wiadomo też, że Maria Magdalena była obecna pod krzyżem w momencie, gdy Jezus umierał. Ale nie tylko, była bowiem tą, która odwiedziła grób pański tuż po zmartwychwstaniu Mesjasza. To właśnie Marii Magdalenie Jezus ukazał się wówczas na znak swej rezurekcji, która początkowo zdawała się Magdalenie niczym innym niż zwykłym aktem wandalizmu – zobaczywszy otwarte wejście do grobowca, początkowo myślała, że ciało Jezusa skradziono, gdy tymczasem On ukazał jej się we mgle, by dowieść czegoś znacznie większego, niż mogłaby przypuszczać.

Kult św. Marii Magdaleny jest powszechny. Ku wielkości Świętej powstały liczne sanktuaria, miejsca pielgrzymek i modlitw zastępów wiernych. Kościół Wschodni i Zachodni oddaje hołd Magdalenie dnia 22 lipca. Na uwagę zasługuje fakt, iż to w Efezie wystawiono bazylikę ku jej czci. Turcy niegdyś zajęli miasto, lecz doniosłość kultu poniekąd awansowała, przenosząc szczątki Świętej do Konstantynopola. Z kolei Konstantynopol zajęli później Krzyżowcy, a mając na uwadze kult Magdaleny, szczątki zawieźli do Francji, gdzie pozostają do dziś.

Biografia rozszerzona św. Marii Magdaleny

Wśród niewiast galilejskich, które doznały od Pana Jezusa cudownej pomocy w ich dolegliwościach, a które odwdzięczyły mu się w jego apostolskich wędrówkach swą posługą, była właśnie Maria Magdalena. Zdaniem biblistów przydomek „Magdalena” wskazuje na miejsce jej pochodzenia. Byłaby nią wioska, położona 4 km na północny-zachód od Tyberiady, która nosi dzisiaj nazwę arabską El-Medżel. O św. Marii Magdalenie pisze św. Łukasz w swojej Ewangelii: „Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z nim dwunastu i kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna; i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia” (Łk 8, 2-3).

Po raz drugi jest o naszej Świętej wzmianka w Ewangeliach z okazji męki i śmierci Pana Jezusa: „A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena”. „A Maria Magdalena i Maria, matka Józefa, przyglądały się, gdzie Go złożono”. „Lecz Maria Magdalena i druga Maria pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu”.

Najpiękniejszy epizod z życia Marii Magdaleny opisał nam św. Jan Apostoł i św. Marek. Oto wczesnym rankiem w niedzielę Maria Magdalena udała się wraz z dwoma swoimi towarzyszkami do grobu Pana Jezusa, aby namaścić wonnymi olejkami Jego ciało. Kiedy Magdalena ujrzała kamień odwalony od grobu, przerażona, że Żydzi ciało ukochanego Zbawiciela zbezcześcili, wyrzucając je z grobu w miejsce niewiadome, pobiegła do Apostołów i powiadomiła ich o tym. Potem sama ponownie wróciła do grobu Pana Jezusa. Pan Jezus ukazał jej się, ale we mgle porannej, tak że Go nie poznała. Jakaż była jej radość, kiedy Chrystus Pan dał się jej poznać. Oto cały tekst z Ewangelii św. Marka i św. Jana: “Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome, nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia, przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: – Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu? – Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był odsunięty” (Mk 16, 1-4). Św. Jan opisuje, co wydarzyło się dalej: “A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: – Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go złożono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczerń, i szli do grobu (…) Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy (tak) płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa, jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: – Niewiasto, czemu płaczesz? Odpowiedziała im: – Zabrana Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. – Gdy to powiedziała, obróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: – Niewiasto czemu płaczesz? Kogo szukasz? – Ona zaś sądząc, że jest to ogrodnik, powiedziała do Niego: – Panie, jeśli ty go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie go położyłeś, a ja Go wezmę. Jezus rzekł do niej: – Mario! – A ona obróciwszy się powiedziała do niego po hebrajsku – Rabbuni (co znaczy: Nauczycielu). Rzekł do niej Jezus: – Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: – Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, oraz do Boga mego i Boga waszego. Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: – Widziałam Pana i to mi powiedział” (J 20, 1-18)

Jest dla nas zagadką, co właściwie rozumiał św. Łukasz, pisząc o Marii Magdalenie, że Pan Jezus wypędził z niej siedem złych duchów. Pierwszy św. Grzegorz I Wielki utożsamił Marię Magdalenę z jawnogrzesznicą, o której w innym miejscu pisze tenże Ewangelista (Łk 7, 36-5), jak też z Marią, siostrą Łazarza, o której pisze św. Jan, że podobnie jak jawnogrzesznica u św. Łukasza, obmyła nogi Pana Jezusa wonnymi olejkami (J 11,2). Współcześni bibliści, idąc za pierwotną tradycją i za ojcami Kościoła na Wschodzie, uważają wszystkie trzy niewiasty za osoby odrębne, niemające ze sobą bliższego związku. A jednak dotąd tak w liturgicznych tekstach, jak też w ikonografii Marię Magdalenę zwykło się przedstawiać w roli Łukaszowej jawnogrzesznicy, myjącej nogi Pana Jezusa. Najnowsza reforma kalendarza z 1969 roku wyodrębnia Marię Magdalenę od Marii, siostry Łazarza, ustanawiając ku ich czci osobne dni wspomnienia.

Kult św. Marii Magdaleny jest powszechny w Kościele, tak na Zachodzie, jak i na Wschodzie. Ta Święta należy do najbardziej popularnych świętych może dlatego, że tak bardzo jest kobiecą i ludzką. Ma też Święta swoje sanktuaria, do których od wieków podążają licznie pielgrzymi. I tak w Efezie pokazywano jej grób i bazylikę wystawioną nad nim ku jej czci. Kiedy zaś Turcy zawładnęli miastem, miano jej relikwie przenieść z Efezu do Konstantynopola za cesarza Leona Filozofa. Kiedy zaś Krzyżowcy opanowali Konstantynopol, mieli przenieść relikwie Świętej do Francji, gdzie pozostają do dzisiaj.

Św. Maria Magdalena – patronka

Św. Maria Magdalena jest patronką zakonów kobiecych w Neapolu, Sycylii i Prowansji; dominikanów, magdalenek, uczniów i studentów, kobiet szczerze pokutujących, więźniów, sprowadzonych na złą drogę, fryzjerów, ogrodników, właścicieli winnic, sprzedawców wina, bednarzy, tkaczy, ołowników, rękawiczników, producentów perfum i pudru, dzieci mających trudności z chodzeniem. Jest również wzywana w przypadku choroby oczu, zarobaczenia oraz niepogody.

Ciekawostki o św. Marii Magdalenie

Papież Franciszek podniósł wspomnienie Marii Magdaleny do rangi święta.
Jako pierwsza przekazała Radosną Nowinę apostołom, która dotyczyła zmartwychwstania Jezusa.
W Piśmie Świętym istnieje zaledwie kilka krótkich cytatów, które kreślą postać Marii Magdaleny.
Marię Magdalenę utożsamiano czasami z jawnogrzesznicą. Przekonanie to panuje do dzisiaj. Jednym z powodów takiego stanu rzeczy jest dopatrywanie się w siedmiu nieczystych duchach problemów z rozwiązłością i niepohamowanym popędem seksualnym. Bardzo często mylono ją także z inną kobietą w Piśmie Świętym przyłapaną na cudzołóstwie, jednak wielu biblistów wskazuje, że to utożsamienie nie ma oparcia w Piśmie Świętym.