Jezus Chrystus. Historia życia, nauczania, śmierci i Zmartwychwstania. Wnikliwy życiorys Zbawiciela

Jezus Chrystus (ur. ok. 8-4 p.n.e., zm. w 30 r.) jest założycielem i centralną postacią chrześcijaństwa. W wierze Kościoła uznawany jest za Zbawiciela, powszechnego władcę świata i Królestwa niebieskiego, współistotnego Bogu Ojcu Syna Bożego i człowieka.

Źródła mówiące o życiu Jezusa Chrystusa

O życiu i działalności Jezusa dowiadujemy się z pism, które zaczęto spisywać w jakiś czas po jego śmierci. Należą do nich Ewangelie według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, Dzieje Apostolskie Łukasza, Listy Pawła i innych Apostołów. Pisma te są wyrazem wiary pierwszych chrześcijan i mówią o życiu Jezusa oraz o Jego nauce. Pisali je ludzie, z których wielu osobiście znało Jezusa i było świadkami jego działalności.

Również pozachrześcijańskie pisma starożytne wspominają o Jezusie Chrystusie.

• Swetoniusz, historyk rzymski, ok. roku 53 wspomina o Chrystusie w związku z wypędzeniem Żydów z Rzymu za panowania cesarza Klaudiusza.
• Pliniusz Młodszy, zarządca Bitynii (w latach 111-113), w liście do cesarza Trajana informuje, że chrześcijanie zbierają się ustalonego dnia przed świtem i śpiewają hymn Chrystusowi jako Bogu.
• Tacyt wyjaśnia, że nazwa chrześcijanie („christiani”) pochodzi od „Chrystusa, którego Poncjusz Piłat za rządów Tyberiusza skazał na śmierć”.
• Żydowski historyk Józef Flawiusz (rok 94) opowiada o śmierci Jakuba i pisze, że był on bratem, czyli krewnym „Jezusa, którego zwano Chrystusem”.

Oczekiwanie na Mesjasza w Izraelu

Naród izraelski oczekiwał na obiecanego Mesjasza. Ten naród Bóg wybrał i uczynił pośrednikiem między sobą i wszystkimi ludźmi. Jemu powierzył największą i najbardziej radosną obietnicę. Była to obietnica przyjścia Zbawiciela. On właśnie miał zjednoczyć całą ludzkość rozdzieloną przez grzech. On miał zwyciężyć grzech i zło oraz doprowadzić wszystkich ludzi do Boga.

Bóg umacniał nadzieję swego ludu. Coraz dokładniej przez proroków określał czas i miejsce narodzenia się Zbawiciela. Lud przypominał sobie te wielkie obietnice, gromadząc się w domach zebrań, zwanych synagogami. Odczytywał treść ksiąg Pisma Świętego, które zapowiadały przyjście Mesjasza i Jego Królestwa. Czynił to tym gorliwiej, im bardziej przeżywał utratę swojej wolności. Dla wielu Izraelitów oczekiwanie na Zbawiciela łączyło się z błędnym przekonaniem, że Mesjasz uwolni ich od niewoli politycznej i przywróci świetność królestwa Dawida. Wszyscy więc Izraelici, chociaż każdy w inny sposób, oczekiwali przyjścia Mesjasza. Z Nim łączyli nadzieję lepszej przyszłości.

Zapowiedź bliskiego nadejścia Mesjasza

„W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: « Nawróćcie się, bo bliskie jest Królestwo niebieskie ». (…) Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordanie, wyznając przy tym swe grzechy.
(…) Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot : pszenicę zbierze do spichrza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym »” (Mt 3, 1-12).

Przez Jana Chrzciciela Bóg ogłosił swemu ludowi nadejście ,,pełni czasów”, czyli wypełnienie się obietnic Bożych. Jan Chrzciciel głosi, że Królestwo Boże jest blisko i że nadchodzi Ten, który miał przyjść, Mesjasz. Przedstawia Go jako potężnego wysłańca Boga. Mesjasz osądzi złych, a wiernych Bogu obdarzy Jego Duchem. To będzie właśnie chrzest ,,ducha i ognia”, który jest większy od chrztu Janowego.
Dzieło Mesjasza dokona się przy współdziałaniu ludzi, dlatego św. Jan zapowiadając nadejście Mesjasza wzywa do nawrócenia. Naród wybrany musi „przynosić owoce”, jakich oczekuje Bóg od niego.

W czytaniach o Janie Chrzcicielu słyszymy słowo Boże wzywające nas do nawrócenia i współdziałania z Chrystusem.

Narodziny i dzieciństwo Jezusa

Jezus Chrystus urodził się w rodzinie żydowskiej, jako syn Maryi, która była poślubiona Józefowi. Józef był potomkiem Króla Dawida i wykonywał zawód cieśli.

Archanioł Gabriel zwiastował Maryi, że pocznie i porodzi Syna, któremu nada imię Jezus. Archanioł mówił: „«Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1, 32-35). Jezus został poczęty przez Ducha Świętego w łonie Marii. Jego narodziny datuje się na 8-4 rok p.n.e. Za czasów papieża Jana I zaczęto liczyć naszą erę od czasów urodzenia Jezusa, jednak wg. współczesnych nauk mnich Dionizjusz Mały, który dokonywał rachuby, pomylił się o kilka lat.

Jezus urodził się w Betlejem (niedaleko Jerozolimy), gdzie Józef i Maryja udali się ze względu na spis ludności, który został zainicjowany przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta. Jezus urodził się w ubogiej stajence lub grocie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. Po ośmiu dniach od narodzenia został obrzezany, jak każde żydowskie dziecko płci męskiej. Rodzina wróciła do Nazaretu, małej wioski w północnej Palestynie, jednak we śnie Józefowi ukazał się Anioł Pański, który oznajmił mu, że Herod chce zgładzić dziecię i Józef dostał polecenie ucieczki z rodziną do Egiptu. Wrócili stamtąd dopiero po śmierci Heroda i osiedlili się w Nazarecie.

Gdy Jezus miał 12 lat, po raz ostatni na kartach Ewangelii św. Łukasza pojawił się Józef (Łk 2, 41–48). Wówczas Jezus był z rodzicami w Jerozolimie na Święcie Paschy. Kiedy wracali, młody Jezus został w Jerozolimie, czego nie zauważyli jego rodzice. „Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie». Lecz On im odpowiedział: «Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?» Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.” (Łk 2, 46-52)

Publiczna działalność Chrystusa

Zgodnie z wszystkimi Ewangeliami Nowego Testamentu, początek działalności publicznej Jezusa nastąpił, gdy miał on około 30 lat (por. Łk 3,23), prawdopodobnie było to na przełomie 27/28 r. n.e.. Prorok Jan Chrzciciel, który był krewnym Jezusa, dokonywał w tamtym czasie chrztów u brzegów rzeki Jordan. Jezus przyszedł do niego i poprosił go o chrzest. Jan stwierdził publicznie, że Jezus jest oczekiwanym przez Żydów Mesjaszem i jednocześnie Synem Bożym. W czasie chrztu na Jezusa zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy (por. Łk 3,22).

Jezus po tym wydarzeniu zaczął nauczać. Zgromadził wokół siebie „Dwunastu” uczniów, a pierwszeństwo spośród nich przyznał św. Piotrowi Apostołowi. Gdy nauczał gromadziło się wokół niego tłumy ludzi. Przez około trzy lata nauczania dokonywał licznych cudów, takie jak zamiana wody w wino, wskrzeszenie umarłych, uzdrowienia niewidomych, głuchych, chorych psychicznie, chromych, sparaliżowanych, trędowatych, wypędzanie demonów z opętanych, chodzenie po wodzie czy cudowne rozmnożenie chleba.

Nauczanie Jezusa

Nauczanie Jezusa jakie zostało przekazane w Ewangeliach, jest podstawą wiary Chrześcijańskiej. Starotestamentowe treści zostały uzupełnione o nowe pojęcia kluczowe dla chrześcijaństwa, takie jak miłość, wybaczanie, współczucie, miłosierdzie, sprawiedliwość czy znoszenie cierpienia. Centralnym motywem nauczania Jezusa jest głoszenie Królestwa Bożego, które jest rozumiane jako sfera panowania Bożego, w której znaleźć może się każdy, poprzez zmianę swojego życia. Jezus uczył, że najważniejszym przykazaniem jest przykazanie miłości, które brzmi: „(Pierwsze) Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. (Drugie) Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.”. Jezus uczył o potrzebie ofiary z samego siebie mówiąc: „Kto chce znaleźć swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie”. Nauczał również o potrzebie pokory mówiąc „Kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym”. Wskazywał także na to, by na pierwszym miejscu troszczyć się o ducha, a nie o ciało: „Życie bowiem więcej znaczy niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie”.

Pojmanie, śmierć i zmartwychwstanie

Jezus na dzień przed pojmaniem spożył ze swoimi uczniami Ostatnią Wieczerzę, podczas której zapowiedział swój przyszły los i pożegnał się z Apostołami. Ustanowił podczas Ostatniej Wieczerzy elementarny dla większości chrześcijan sakrament Eucharystii. Tej nocy Jezus modlił się w Ogrodzie Oliwnym i powierzał się Woli Ojca. Tam został zdradzony przez swojego ucznia Judasza, a następnie pojmany. Następnie został postawiony przed religijnym sądem żydowskim – Sanhedrynem, który uznał go winnym za to, że nazwał siebie Synem Bożym.

Został wydany w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata. Piłat nie znajdywał w nim winy i wobec arcykapłanów, członków Wysokiej Rady i ludu chciał uwolnić Jezusa, lecz oni wołali: «Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!». Pod presją wzburzonego tłumu i wobec szantażu ze strony arcykapłanów, Piłat kazał Jezusa ukrzyżować i wydał Go na ukrzyżowanie.

Jezus, Syn Boży, Święty i niewinny, został oskarżony i skazany na śmierć jak najgorszy przestępca. Podczas drogi krzyżowej cierpiał niewyobrażalne męki z miłości do człowieka i w pełnym posłuszeństwu Bogu Ojcu, aby odkupić świat.

Został ubiczowany, założono Jezusowi na głowę cierniową koronę, wyszydzano Go, odarto z szat o które żołnierze rzucali losy i gwoździami przybito Go do krzyża. Na krzyżu rozmawiał z dwoma ukrzyżowanymi obok przestępcami i stojącymi pod krzyżem Marią i Janem. Umarł po wielkiej agonii, Jego ciało zostało zdjęte i złożone w grobie należącym do Józefa z Arymatei.

Powyższe opisy znajdują się w Ewangelii, jednak do liturgii Drogi Krzyżowej należą także znane w tradycji: otarcie chustą twarzy Jezusa przez Weronikę oraz Jego trzy upadki pod krzyżem.

Jezus trzeciego dnia zmartwychwstał, następnie przez 40 dni ukazywał się Apostołom oraz innym uczniom. Po czterdziestu dniach od swojego Zmartwychwstania Jezus z ciałem i duszą wstąpił do nieba, poleciwszy wpierw uczniom, aby głosili Jego naukę wszystkim narodom.

Pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu Pańskim na zebranych w wieczerniku uczniów i Maryję zstąpił Duch Święty. Dokładnie tak, jak zapowiedział to Pan Jezus tuż przed Wniebowstąpieniem. Duch Święty jest to trzecia Osoba Boska, która pochodzi od Ojca i Syna. Duch Święty zstąpił na uczniów i Maryję, oświecił ich i dodał im odwagi. Święty Piotr zaraz zaczął nauczać i tego samego dnia trzy tysiące ludzi uwierzyło w Pana Jezusa. Wkrótce po Zesłaniu Ducha Świętego, Apostołowie rozeszli się na wszystkie strony, aby głosić naukę Chrystusa. Prześladowano ich i prawie wszyscy zginęli śmiercią męczeńską. Po śmierci Apostołów pracę podjęli ich następcy: biskupi i kapłani z Papieżem na czele. Kościół Chrystusowy coraz bardziej się rozszerzał, bo opiekuje się nim Duch Święty.

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego należy − obok uroczystości Narodzenia i Zmartwychwstania Pańskiego − do najważniejszych świąt w chrześcijańskim cyklu rocznym.

Słowa modlitwy wyrażają zasługi Jezusa oraz zwiastują przyszłe losy świata: „Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie. Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze spełnił swoje odwieczne postanowienie, a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których, czuwając, z ufnością oczekujemy.”.

Jezus Chrystus – Najczęściej zadawane pytania

Gdzie urodził się Pan Jezus?

Jezus Chrystus urodził się w Betlejem, które leży niedaleko Jerozolimy. Został poczęty w dziewiczym łonie Maryi za sprawą Ducha Świętego. Przyszedł na świat w żydowskiej rodzinie, jako syn dziewicy Marii poślubionej Józefowi.

W którym roku urodził się Pan Jezus?

Jezus urodził się między 8 a 4 rokiem przed naszą erą. Nową erę zaczęto liczyć za czasów papieża Jana I od czasów urodzenia Jezusa, jednak jak mówi współczesna nauka, mnich Dionizjusz Mały, który dokonywał rachuby, pomylił się o kilka lat.

Ile lat miał Pan Jezus, gdy zaczął nauczać? Gdzie nauczał? Ile lat nauczał?

Pan Jezus zaczął nauczać, gdy miał około 30 lat. Nauczał przez niecałe 3 lata, wędrując po ziemiach rodzinnej Galilei, odwiedzając krainy sąsiednie i wielokrotnie Jerozolimę. Głosił swoją naukę, uzdrawiał i czynił cuda.

W którym roku zmarł Pan Jezus? Gdzie i w jakim wieku zmarł?

Jezus Chrystus, Syn Boży, Święty i niewinny został skazany na śmierć przez ukrzyżowanie, jak najgorszy złoczyńca. Podczas drogi krzyżowej cierpiał niewyobrażalne męki z miłości do człowieka i w pełnym posłuszeństwu Bogu Ojcu, aby odkupić świat. Został ukrzyżowany na wzgórzu Golgota pod Jerozolimą na dzień przed Paschą, prawdopodobnie w piątek 7 kwietnia 30 roku.

Źródła

Katechizm religii katolickiej, część druga – Chrystus żyje wśród nas, Paryż 1977

Pallottinum, Biblia Tysiąclecia – Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu

Daniel-Rops, Dzieje Chrystusa, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1987

Wikipedia, Encyklopedia PWN, Encyklopedia „OKIEM”, Adonai.pl

Zdjęcia: fotografia własne obrazu Jezusa Miłosiernego

Tagi: