Jezus Chrystus

Jezus Chrystus urodził się w Betlejem ok. roku 6-4 roku p.n.e., zmarł natomiast w Jerozolimie ok. 30 n.e. Jezus Chrystus jest wg. Ewangelii założycielem religii chrześcijańskiej, Zbawicielem i Synem Bożym.

Spis treści

Narodziny i dzieciństwo

Jak mówi przekaz biblijny Jezus Chrystus urodził się w rodzinie żydowskiej, jako syn Maryi, która była poślubiona Józefowi. Został poczęty przez Ducha Świętego w łonie Marii (por. Łk 1,35 i Mt 1,18). Narodziny Jezusa datuje się na 6-4 rok p.n.e. Za czasów papieża Jana I zaczęto liczyć naszą erę od czasów urodzenia Jezusa, jednak wg. współczesnych nauk mnich Dionizjusz Mały, który dokonywał rachuby, pomylił się o kilka lat.

Jezus urodził się w Betlejem (niedaleko Jerozolimy), gdzie Józef i Maryja udali się ze względu na spis ludności, który został zainicjowany przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta. Jezus urodził się w ubogiej stajence, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. Po ośmiu dniach od narodzenia Jezus został obrzezany, jak każde żydowskie dziecko płci męskiej. Rodzina wróciła do Nazaretu, małej wioski w północnej Palestynie, jednak we śnie Józefowi ukazał się anioł Pański, który oznajmił mu, że Herod chce zgładzić dziecię i dostał polecenie ucieczki z rodziną do Egiptu. Wrócili stamtąd dopiero po śmierci Heroda i osiedlili się w Nazarecie.

Gdy Jezus miał 12 lat, po raz ostatni na kartach Ewangelii Łukasza pojawił się Józef (Łk 2, 41–48).

Publiczna działalnosć

Zgodnie z wszystkimi Ewangeliami Nowego Testamentu, początek działalności publicznej Jezusa nastąpił, gdy miał on około 30 lat (prawdopodobnie przełom 27/28 r. n.e.). Prorok Jan Chrzciciel, który był krewnym Jezusa, dokonywał w tamtym czasie chrztów u brzegów rzeki Jordan. Jezus przyszedł do niego i poprosił go o chrzest. Jan stwierdził publicznie, że Jezus jest oczekiwanym przez Żydów Mesjaszem i jednocześnie synem Boga. W czasie chrztu na Jezusa zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy (por. Łk 3,22).

Jezus po tym wydarzeniu zaczął nauczać. Zgromadził wokół siebie “Dwunastu” uczniów, a pierwszeństwo spośród nich przyznał Piotrowi Apostołowi. Gdy nauczał gromadziło się wokół niego tłumy ludzi. Przez kilka lat nauczania dokonywał liczne cuda, takie jak wskrzeszenie umarłych, uzdrowienia niewidomych, głuchych, chorych psychicznie, chromych, sparaliżowanych, trędowatych, wypędzanie demonów z opętanych, zamiana wody w wino, chodzenie po wodzie czy cudowne rozmnożenie chleba.

Nauczanie Jezusa

Nauczanie Jezusa jakie zostało przekazane w Ewangeliach, jest podstawą wiary Chrześcijańskiej. Starotestamentowe treści zostały uzupełnione o nowe pojęcia kluczowe dla chrześcijaństwa, takie jak miłość, wybaczanie, współczucie, miłosierdzie, sprawiedliwość czy znoszenie cierpienia. Centralnym motywem nauczania Jezusa jest głoszenie Królestwa Bożego. Jezus uczył, że najważniejszym przykazaniem jest przykazanie miłości, które brzmi: ” (Pierwsze) Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. (Drugie) Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.” Jezus uczył o potrzebie ofiary z samego siebie mówiąc: „Kto chce znaleźć swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie”. Nauczał również o potrzebie pokory mówiąc „Kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym”.

Pojmanie, śmierć i zmartwychwstanie

Jezus na dzień przed pojmaniem spożył ze swoimi uczniami Ostatnią Wieczerzę, podczas której zapowiedział swój przyszły los i pożegnał się z apostołami. Ustanowił podczas Ostatniej Wieczerzy elementarny dla większości chrześcijan sakrament Eucharystii.

Jezus został zdradzony przez swojego ucznia Judasza, a następnie pojmany i uznany winnym bluźnierstwa poprzez nazwanie siebie Synem Bożym. Wydano go w ręce Poncjusza Piłata, który nie znajdował w nim dowodów winy, jednak chcąc zadośćuczynić arcykapłanom, nakazał ubiczować Jezusa, aby później sponiewieranego więźnia wypuścić na wolność. Pod presją wzburzonego tłumu i szantażu arcykapłanów, po biczowaniu Jezus został przez Piłata skazany na śmierć przez ukrzyżowanie.

Ewangeliczne opisy męki Jezusa obejmują modlitwę w ogrodzie oliwnym, zdradę przez Judasza, sąd, biczowanie, założenie korony cierniowej, wyszydzenie, odarcie z szat, przybicie do krzyża, rzucanie losów przez żołnierzy o jego szaty, rozmowy z dwoma przestępcami ukrzyżowanymi obok Jezusa oraz ze stojącymi pod krzyżem Marią i Janem, agonię, moment śmierci, zdjęcie z krzyża i złożenie w grobie należącym do Józefa z Arymatei. Epizody takie jak otarcie chustą twarzy Jezusa przez Weronikę i jego trzy upadki pod krzyżem, które występują w liturgii Drogi Krzyżowej, należą do tradycji.

Nowy Testament mówi, że Jezus umarł na krzyżu i trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał. Następnie przez 40 dni spotykał się ze swoimi uczniami. Udowadniał im, że żyje oraz tłumaczył sens męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania.

Opis śmierci i zmartwychwstania zawarty w Ewangelii ma kluczowe znaczenie dla chrześcijaństwa i stanowi podstawę liturgii większości kościołów chrześcijańskich. Jest zapowiedzią przyszłych losów ludzkości, które ukazywane są z perspektywy eschatologicznej.