Król Dawid był królem Izraela, który panował na przełomie XI i X wieku przed Chrystusem. Znamy go z kart Starego Testamentu. Był wielkim królem, który nie ustrzegł się życiowych błędów, jednak bardzo za nie żałował i prosił Boga o przebaczenie.
Król Dawid – życiorys
Od pasterza owiec do namaszczenia
Historia Dawida jest opisana zasadniczo w Dwóch Księgach Samuela (1Sm 16-24; 2Sm). Kilka informacji o nim znaleźć można w Pierwszej Księdze Królewskiej (1Krl 1,1-2,11) i Pierwszej Księdze Kronik (1Krn 11-29).
Król Dawid żył na przełomie XI i X wieku przed Chrystusem. Pochodził z Betlejem. Był najmłodszym z ośmiu synów Jessego z pokolenia Judy. Jego ojciec nie spodziewał się, że to właśnie Dawid zostanie wybrany przez Boga na króla Izraela. Kiedy król Saul sprzeniewierza się Bogu i dąży ślepo do władzy absolutnej, Bóg powołuje nowego króla, choć Saul pozostanie na tronie do śmierci.
Prorok Samuel przybywa do Betlejem. Wówczas miejska starszyzna przeczuwa, że Pan wybrał sobie pomazańca spośród mieszkańców tego miasta. Jednakże nikt nie przypuszczał, że będzie nim rudy, niezbyt wysoki chłopak, który pasł owce (por. 1Sm 16). Samuel usłyszał od Pana: „Wstań i namaść go„. następnie w Pierwszej Księdze Samuela czytamy: „Począwszy od tego dnia duch Pański opanował Dawida. (…) Saula natomiast opuścił duch Pański, a opętał go duch zły, zesłany przez Pana”.
Na dworze króla Saula
Dawid i Saul spotkali się niebawem na dworze królewskim. Młody pasterz służył królowi swoimi umiejętnościami muzycznymi. Przygrywając mu na cytrze, uspokajał dręczonego przez złe duchy Saula. Saul polubił Dawida i zostawił go w pałacu.
Postrachem obozu Saula był dobrze zbudowany i odziany w zbroję filistyński wojownik – Goliat. Wezwał on na pojedynek ochotnika wojsk izraelskich. W przypadku zwycięstwa Goliata Izraelici mieli zostać niewolnikami Filistynów, a w przypadku porażki mieli oddać się w niewolę Saulowi.
Wyzwanie to jako jedyny z obozu Saula podjął Dawid. Czuł się źle w zbroi, dlatego stanął na przeciwko Goliata uzbrojony jedynie w kij pasterski, procę oraz kilka kamieni w torbie. Po rozpoczęciu walki, wycelował prosto w czoło Goliata, który upadł na ziemię. Następnie Dawid chwycił jego miecz, „dobił go; odrąbał mu głowę” (por 1Sm 17,51). Wszyscy Filistyni pouciekali na ten widok. Zwycięstwo Dawida dokonało się, gdyż Łaska Boża była z nim.
Dawid swoją odwagą zjednał sobie rękę córki królewskiej Mikal, przyjaźń królewicza Jonatana, a przede wszystkim zaufanie ludu, które równocześnie wywołało zazdrość króla Saula. Król ustanowił go dowódcą wojska, mając nadzieję, że spotka go klęska. Za oddanie swojej córki zażądał jeszcze stu „głów” żołnierzy filistyńskich, przekonany, że jest to niemożliwe do spełnienia. Jednak Dawid wywiązał się podwójnie z tego zadania i Mikal została jego żoną.
Lud śpiewał o Dawidzie: „pobił Saul tysiące, a Dawid dziesiątki tysięcy”. Saul czyhał na życie Dawida, gdyż obawiał się utraty królestwa. Dawidowi pomagał jednak syn Saula, Jonatan, z którym Dawid był w przyjaznych relacjach. Pewnego razu król Saul wszedł do jaskini, w której przebywał Dawid ze swoimi wojownikami. Dawid miał możliwość zabicia króla, do czego namawiali go jego wojownicy, jednak odciął mu jedynie kawałek królewskiego płaszcza, a po wyjściu z jaskini padł przed królem na kolana. Pokazał w ten sposób królowi swoją szlachetność oraz to, że nie ma złych zamiarów wobec niego. Saul głośno płakał, gdyż Dawid na zło Saula odpowiedział dobrem. „Niech cię Pan nagrodzi szczęściem za to, co mi dziś uczyniłeś. Teraz już wiem, że na pewno będziesz królem i że w twojej ręce utrwali się królowanie nad Izraelem.” – powiedział na koniec Saul.
Jednakże Saul jeszcze kilkukrotnie próbował schwytać swojego przeciwnika. Z kolei Dawid kilka razy potajemnie dostawał się do jego obozu i demonstracyjnie darował mu życie.
Następnie Dawid służył u filistyńskiego króla Akisza z Gat, skąd po pewnym czasie został wygnany.
Dawid królem Izraela
Dawid po śmierci Saula został ogłoszony królem Judy, największego z pokoleń Izraela. Po krótkim czasie walk z synem Saula, Iszbaalem, został królem całego Izraela. Królem Izraela został ok. 1010 r. przed Chrystusem. Syjon stał się jego rezydencją. Zdobył Jerozolimę, która wydawała się nie do zdobycia. Do Jerozolimy przeniósł stolicę oraz stworzył tam główny ośrodek religijny. Był królem troszczącym się o poddanych, dbającym o sprawiedliwość. Zjednoczył społeczeństwo izraelskie w jeden naród. W pamięci poddanych zapisał się jako doskonały wódz wojskowy. Do Jerozolimy sprowadził Arkę Przymierza. Zaplanował wybudowanie wielkiej Świątyni, jednak – zgodnie ze słowami proroka Natana – nie mógł tego zrobić, dlatego ograniczył się tylko do budowy pałacu.
Jego panowanie to jeden z najlepszych okresów w historii Narodu Wybranego. Zgodnie z przekazem biblijnym, Dawid i jego następca Salomon uczynili ze zjednoczonego królestwa imperium rozciągające się od Morza Śródziemnego po Jordan, od Damaszku po pustynię Negew. Powstało silne, zjednoczone państwo. Król sprawował władzę sądowniczą, uporał się także z „sąsiadami” – pokonał Ammonitów, Filistynów, Moabitów…
Grzech z Batszebą
Chociaż Dawid został wybrany przez Boga, to nie uniknął chwil słabości, które miały poważne konsekwencje. Z królewskiego balkonu zobaczył kąpiącą się piękną Batszebę, żonę Uriasza Chittyty, jednego z dowódców wojsk królewskich. Wdał się w romans, którego owocem było dziecko, Uriasza natomiast wysłał na pewną śmierć, ustawiając go w pierwszej linii na polu walki. Uriasz zginął, a po okresie żałoby Dawid poślubił Batszebę, która wkrótce urodziła mu syna.
Bogu się nie spodobało postępowanie Dawida. Prorok Natan uświadomił Dawidowi grzech cudzołóstwa, po czym Dawid ukorzył się przed Bogiem i prosił o przebaczenie.
Dawid uznał swój grzech i publicznie odprawiał pokutę, jednak jego postępek, zgodnie z zapowiedzią proroka Natana, miał dalsze konsekwencje. W krótkim czasie zmarło pierwsze dziecko Dawida i Batszeby. Potem syn Dawida z żoną Achinoa, Amnon, zgwałcił swoją przyrodnią siostrę Tamar. Jej rodzony brat Absalom zlecił zabicie Amnona, a następnie wystąpił przeciw ojcu w walce o tron Izraela. Ostatecznie zginął z rąk dowódcy wojsk Dawida, Joaba, mimo iż sam król robił wszystko, by ocalić syna.
„Nowy Dawid”
Król Dawid zmarł około 970 roku przed naszą erą. Podobno przez ostatnie lata życia pisał Psalmy (Księga Psalmów przypisuje mu autorstwo siedemdziesięciu trzech). Psalmy to pieśni o ponadczasowej treści, wysławiają one Boga, jednocześnie ukazując człowieka z jego sprawami i przeżyciami. Niektóre z psalmów mają wydźwięk proroctw zapowiadających przyjście Mesjasza, jego mękę oraz zmartwychwstanie.
Proroctwo współczesne Dawidowi przyobiecywało mu niekończące się, wieczne królowanie jego potomstwa. Gdy więc Jezusa nazywano Synem Dawida, uznawano w Nim tego zapowiadanego potomka.
Bibliografia
Biskup Karol Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego, Księgarnia św. Wojciecha, 1947
Anna Rudnicka, Postacie biblijne – Król Dawid, http://www.parafia-piskorowice.pl/aktualnosci/postacie-biblijne-krol-dawid/, dostęp: 07.02.2022
Beata Legutko, Dawid – pasterz, który został królem, https://www.naszczas.pl/biblia/ludzie-ksiegi/dawid-pasterz-ktory-zostal-krolem/, dostęp: 07.02.2022
Ks. Tomasz Horak, Dawid, https://biblia.wiara.pl/doc/1019149.Dawid, dostęp: 07.02.2022
Grafika: Obraz autorstwa Guercino, 1651 rok, domena publiczna
Ciekawe artykuły:
Niezwykły życiorys:
