Św. Elżbieta Węgierska (1207-1231) była księżniczką węgierską i tercjarką franciszkańską. Jest świętą Kościoła katolickiego.
Życiorys św. Elżbiety Węgierskiej
Elżbieta urodziła się w 1207 roku w Bratysławie lub w Sarospatah na zamku, jako trzecie dziecko króla Węgier Andrzeja II z dynastii Arpadów i Gertrudy z Meran (siostry św. Jadwigi Śląskiej i Agnieszki, królowej Francji).
W wieku zaledwie 4 lat wg. ówczesnego zwyczaju została zaręczona. Jej wybrankiem został Ludwik IV, syn Hermana, hrabiego-palatyna saskiego i landgrafa Turyngii. Elżbieta udałą się do Turyngii i zamieszkała na zamku w Wartburgu, gdzie wychowywała się wraz z Ludwikiem IV. Ich ślub odbył się zgodnie z zamierzeniem jej ojca dopiero 10 lat później, kiedy Elżbieta miała 14 lat. Z ich małżeństwa na świat przyszło troje dzieci: Herman, Zofia i Gertruda.
Jej spowiednikiem i kierownikiem duchowym od 1225 roku, zgodnie z życzeniem męża był Konrad z Marburga, kaznodzieja i inkwizytor. Duchowny kładł pewne granice jej uczynkom miłosierdzia i obawiał się praktyk ubóstwa przez nią stosowanych, które były inspirowane życiem współczesnych jej świętych św. Franciszka i św. Klary. Praktyki te przypominały mu zbytnio ascezę grup heretyckich (gnostyckich). Kaznodzieja oczekiwał także, że nie będzie jadła potraw dworskich, które pochodzą z niepewnego źródła, czyli danin niesprawiedliwie ściąganych od chłopów. Elżbieta w związku z tym praktykowała wiele postów. Zbudowała blisko zamku szpital, gdzie usługiwała chorym i ubogim, często również spłacając ich długi.
W 1227 roku, po 6 latach małżeństwa zmarł jej mąż podczas wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej. Została odsunięta od życia dworskiego przez regenta swojego małoletniego syna. Opuściła wraz z dziećmi zamek w Wartburgu i zamieszkała w pobliskim Eisenach.
Oddawała się wychowaniu dzieci, uczynkom pokutnym, modlitwie i miłosierdziu. Obawiano się o rozrzutną wdowę i próbowano pozbyć się jej z zamku, dlatego nie było dla niej miejsce w Wartburgu. Gdy towarzysze męża wrócili z wyprawy krzyżowej, ujęli się za nią, a rodzina proponowała jej nowe, korzystne małżeństwo. Elżbieta w 1229 roku wróciła na jakiś czas na zamek w Wartburgu i tam w kaplicy złożyła na ręce franciszkanów ślub wyrzeczenia się własnej woli, po to by służyć ubogim i chorym. Jako jedna z pierwszych przyjęła habit tercjarki św. Franciszka.
Przeniosła się następnie do Magdeburga, wbrew woli Konrada. Zbudowała nowy szpital pod wezwaniem kanonizowanego w tamtych czasach św. Franciszka. Konrad chciał w jej żywiołową posługę wprowadzić ład, aby ograniczać ilość rozdawanej jałmużny i ilość odsługiwanych przez nią chorych. Chciał również ochronić ją przed zarażeniem, co niestety wydarzyło się wcześniej, niż przypuszczał. Zmarła w wieku zaledwie 24 lat, w nocy z 16 na 17 listopada 1231 roku. Ostatnie wypowiedziane przez nią słowa przed śmiercią brzmiały: „Oto godzina, kiedy Dziewica porodziła swe Dzieciątko!”.
Sława jej świętości była wielka, a w związku z tym na jej grób zaczęły przychodzić pielgrzymki. Konrad z Marburga, skorzystał ze swojego stanowiska inkwizytora i napisał jej żywot oraz zwrócił się z formalną prośbą o kanonizację Elżbiety. Obecny papież Grzegorz IX wysłał bezzwłocznie komisję do zbadania życia i cudów, które miały dziać się przy jej grobie. Wówczas stwierdzono około 60 niezwykłych zdarzeń. Sprawa została poparta również przez metropolitę Moguncji i św. Rajmunda z Penafort. Została ogłoszona świętą przez Grzegorza IX dnia 27 maja 1235.
Kult
Zakon Krzyżacki na jej grobie wzniósł Kościół św. Elżbiety w Marburgu. Ten kościół jest jednym z najstarszych kościołów gotyckich w Niemczech. Sława Elżbiety była tak wielka, że jej grób stał się celem pielgrzymek. Gdy Marburg stał się miastem protestanckim to szczątki św. Elżbiety w XIX wieku przeniesiono do Andechs w katolickiej Bawarii.
Patronka
Św. Elżbieta jest patronką elżbietanek, czyli zgromadzenia założonego w Nysie w 1842 roku, które prowadzi liczne dzieła w Polsce. Jest również patronką elżbietanek cieszyńskich, które zostały założone w XVII wieku w Akwizgranie. Święta patronuje Franciszkańskiemu Zakonowi Świeckich, jest również patronką Niemiec i Węgier. Jej imię przyjęło pod swoją nazwą kilka zgromadzeń zakonnych oraz dzieł katolickich.
Ikonografia
Ikonografia przedstawia św. Elżbietę w stroju królewskim lub z naręczem róż w fartuchu. Jest to związane z legendą, która mówi, że mąż zakazał jej rozdawać ubogim pieniądze i chleb. Gdy przyłapał ją pewnego razu na wynoszeniu bułek w fartuchu i kazał jej pokazać to co niesie, zobaczył róże, pomimo tego, że była zima.
Atrybutami św. Elżbiety jest także kilka monet i różaniec.
Artykuły, które mogą Ci się spodobać:
Źródła
https://pl.wikipedia.org/wiki/Elżbieta_z_Turyngiihttps://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-17a.php3
Redaktor i administrator strony Zyciorysy.info. Od 2018 roku zgłębia historie znanych ludzi, w czym pomagają mu dziesiątki książek z życiorysami znanych postaci, wideo wywiady czy publikacje internetowe. Efektem tych działań jest ponad 450 opublikowanych życiorysów. Jego publikacje bywają źródłem dla wielu znanych portali.
Zapisz się do newslettera
Chciałbyś co jakiś czas otrzymywać powiadomienia o nowych, ciekawych biografiach?Zapisz się do newslettera: