Agnieszka Osiecka (1936-1997) była polską poetką, autorką ponad 2000 tekstów piosenek, pisarką, autorką spektakli teatralnych i telewizyjnych, reżyserem filmowym i dziennikarką.
Spis treści
Agnieszka Osiecka – życiorys
Agnieszka Osiecka urodziła się 9 października 1936 roku w Warszawie.
Rodzice, wczesne lata
Jej tata Wiktor Osiecki był pianistą i kompozytorem, a matka Maria Osiecka z domu Sztechman była polonistką.
Pierwsze lata swojego życia Agnieszka Osiecka spędziła w Zakopanem, gdzie w restauracji „Watra” pracowali jej rodzice. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, wrócili do mieszkania na warszawskiej Saskiej Kępie. Podczas okupacji niemieckiej jej rodzice prowadzili w lewobrzeżnej Warszawie lokal „Watra”, a Agnieszką opiekowała się niania. Powstanie warszawskie (1944) przetrwali w warszawskich piwnicach, a po jego upadku znaleźli się w obozie przejściowym w Pruszkowie, po czym zostali wywiezieni na roboty do St. Pölten w Dolnej Austrii. Pobyt w tym obozie Agnieszka wspominała niczym piękne wakacje podczas których beztrosko bawiła się z rówieśnikami z różnych państw. Obserwowała ptaki na niebie, które było wolne od groźnych samolotów.
Szkolne lata, studia, działalność artystyczna
Po wojnie Osieccy wrócili do swojego mieszkania w Warszawie.
Na przestrzeni lat 1948-1952 uczęszczała do nieistniejącego już żeńskiego liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie na Saskiej Kępie. Studiowała w latach 1952-1956 na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie na Wydziale Reżyserii Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1962). Dyplom reżysera uzyskała poprzez wyreżyserowanie etiudy „Słoń”, opartej na motywach opowiadania Sławomira Mrożka. Kiedy na drugim lub trzecim roku studiów zaczęła pisać piosenki i artykuły zrozumiała jednak, że reżyserem nie będzie.
W 1954 roku rozpoczęła współpracę z prasą literacką i młodzieżową, publikując swoje teksty, eseje i reportaże. Tego samego roku związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków i w ten sposób zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek o tematyce lirycznej, które nie były jednak pozbawione akcentów społecznych. W okresie działalności teatru, tj. do 1972 roku była członkiem rady artystycznej, a dla tej sceny napisała w sumie 166 tekstów.
W 1962 roku zadebiutowała w Polskim Radiu piosenką „Mój pierwszy bal”, którą wykonała Kalina Jędrusik. Podczas pierwszego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku otrzymała nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień. Uznano ją za czołową przedstawicielkę nowej generacji twórców piosenek, dzięki czemu otrzymała propozycję prowadzenia w Polskim Radiu – Radiowego Studia Piosenki. Od 1963 roku przez siedem lat prowadziła zespół Radiowego Studia Piosenki, który w tym czasie nagrał i przedstawił w programach Polskiego Radia ponad 500 piosenek. Wypromowani zostali m.in.: Maryla Rodowicz, Ewa Demarczyk, Wojciech Młynarski, Marek Grechuta czy zespoły Skaldowie i Alibabki.
Agnieszka Osiecka pisała także sztuki teatralne. Pierwszą z nich, którą przygotowała z myślą o zawodowej scenie „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat.
Pragnęła sprawdzać się w różnych gatunkach literackich: powieściach, monodramach, wierszach, widowiskach muzycznych, słuchowiskach radiowych, powiastkach dla dzieci i młodzieży, a nawet w reklamie (wygrała konkurs ogłoszony przez firmę Coca-cola hasłem: „Coca-cola to jest to!”).
Ostatnie lata, śmierć
Na przestrzeni lat 1994-1996 współpracowała z Teatrem Atelier w Sopocie, pisząc dla niego swoje ostatnie sztuki i songi, które zostały uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Od 1997 roku jest patronką tego teatru, a co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację jej piosenek pt. Pamiętajmy o Osieckiej.
Trawiona chorobą nowotworową (rak jelita grubego) zmarła 7 marca 1997 roku w Warszawie. Pogrzeb odbył się 17 marca w kościele św. Karola Boromeusza. Pochowano ją na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284b wprost; rząd 2.; miejsce 16.). Jej dorobkiem zajmuje się Fundacja „Okularnicy” im. Agnieszki Osieckiej, która została założona przez jej córkę Agatę Passent.
Agnieszka Osiecka – życie prywatne
Jej pierwszą wielką miłością był Witold Dąbrowski, starszy o kilka lat poeta, zapatrzony w Majakowskiego i komunistyczne ideały. Poznali się w połowie lat 50. i ponoć była to miłość od pierwszego wejrzenia. Byli ze sobą przez kilka burzliwych lat, rozstawali się i wracali do siebie, lecz ostatecznie uzgodnili, że każde z nich musi znaleźć własną drogę.
Gdy Agnieszka Osiecka była 19-letnią studentką, działającą w Studenckim Teatrze Satyryków poznała Marka Hłaskę, który był znany w kraju dzięki zbiorowi opowiadań Pierwszy krok w chmurach. Ich romans zaczął się rozwijać na przełomie 1956 i 1957 roku, jednak w 1958 roku Marek Hłasko wyjechał za granicę. Zostawił jej na przechowanie maszynę do pisania, a przez kolejną dekadę napisali do siebie wiele listów. Osiecka usilnie zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju, jednak bez powodzenia. Hłasko tracił wiarę w to, że ponownie ją spotka.
Spotkali się dopiero po dziesięciu latach w kwietniu 1968 roku w Los Angeles i było to ich ostatnie spotkanie. Marek Hłasko zmarł w 1969 roku, a ona pojawiła się na jego pogrzebie w słynnym białym futrze, które od niego dostała i z butelką wódki. W filmie Andrzeja Tikowa z 1986 roku „Piękny dwudziestoletni” poświęconym Markowi Hłasce mówiła: „Zamiast świętować miłość, zamiast chuchać na to, to ja się tak strasznie kręciłam, ponieważ myślałam, że ja po prostu zdążę, że ja będę zawsze młoda, zawsze Marek będzie młody, że świat na nas poczeka. A nic nie poczekało i świat pędził w zawrotnym tempie„.
W 1963 roku Agnieszka Osiecka poślubiła Wojciecha Frykowskiego, lecz ich małżeństwo trwało zaledwie sześć miesięcy. W 1966 roku jej mężem został krakowski reżyser Wojciech Jesionka. Po roku rozstali się, a rozwód sfinalizowali dopiero w 1970 roku.
W 2010 roku z inicjatywy Magdy Umer wydany został tom korespondencji pomiędzy Angieszką Osiecką, a Jeremim Przyborą. Korespondencja dwójki wybitnych tekściarzy z lat 1964-1966 połączonych głębokim uczuciem nosi tytuł Listy na wyczerpanym papierze. Ich miłosna historia trwała około dwóch lat.
Na początku lat. 70 Angieszka Osiecka poznała Daniela Passenta, publicystę „Polityki”. Przyciągnęło ich do siebie to, że byli kompletnymi przeciwieństwami. Szybko zamieszkali ze sobą, a w 1973 roku przyszła na świat ich córka Agata. Rozstali się po ośmiu latach związku, a właściwie to Agnieszka Osiecka uciekła od niego, zostawiając pod jego opieką córkę. Uważała, że tak będzie dla Agaty lepiej. Osiecka zostawiła rodzinę dla młodszego o 15 lat krytyka literackiego Zbigniewa Mentzla, który w dodatku był redakcyjnym kolegą Daniela Passenta. Przez kilkanaście lat związku to ona musiała zabiegać o jego uczucie i to on zakończył ich relację.
Na trzy lata przed śmiercią Agnieszka Osiecka poznała w Sopocie pieśniarza, reżysera teatralnego i scenografa André Hübnera-Ochodlo, który był ostatnim towarzyszem jej życia.
Agnieszka Osiecka – ciekawostki
Cierpiała na chorobę alkoholową.
Po wojnie mieszkała z rodzicami na ulicy Dąbrowieckiej 25 na Saskiej Kępie w Warszawie. Tam pisała i tam wracała po rozpadach kolejnych związków. Po jej śmierci na kamienicy zamieszczono pamiątkową tablicę, natomiast przy skrzyżowaniu ul. Francuskiej i ul. Obrońców znajduje się jej pomnik, który został odsłonięty w 2007 roku.
W 1979 roku otrzymała Złoty Krzyż Zasługi. W 1997 roku została pośmiertnie odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w uznaniu za wybitne zasługi dla kultury polskiej.
Źródła
https://pl.wikipedia.org/wiki/Agnieszka_Osieckahttps://okularnicy.org.pl/agnieszka/biografia-agnieszki-osieckiej/
https://kultura.onet.pl/wywiady-i-artykuly/agnieszka-osiecka-i-jej-mezczyzni/xb8qqcd#slajd-6
https://buzz.gazeta.pl/buzz/56,163510,9211241,5-rzeczy-ktorych-nie-wiecie-o-agnieszce-osieckiej.html
Ciekawe artykuły:
Niezwykły życiorys:
